Vísir Sunnudagsblað - 31.01.1937, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
— — EN HEIMA BRENNA
ELDARNIR.
Frh. af 3. síðu.
hendurnar mjúklega á axlir
lionum, og iiorfir beiní inn i
djupu og blýðlyndu augun lians,
sem oft eru svo dreymandi.
— Finnur, segir hún, —
hefir 'hokkuð komið fyrir?
-—- Nei eiskan inín, elikert -—
að minsta kosti ekkcrt nýtt.
Hann vill eklci dylja liana
neins og þess vegna lieldur
hann áfram: — Eg mintist hara
fyrri tíma, þegar eg var einn —
þegar eg lifði í draumunum, en
var dauður á daginn.
— Finnur!
-—■ Já, elskan mín.
— Manstu, hverju þá lofaðir
mér?
— Já, og eg gleymi líka 511-
um erfiðleikum, þegar við er-
um saman. Þú ein gefur mér
máttinn -— þú erl svo sterk.
Björg lítur niður.i
— Nei, Finnur, eg er ekkí
sterk, og einmitt þess vegna
þurfum við livors annars með,
því að það er svo sælt að styrkja
aðra, mitt í sínum eigin veik-
leika.
Hún lvftir höfðinu, og dauf-
ur roði færist í Jdnnarnar, um
leið og hún heldur áfram:
-— En fyrir löngu hef eg reynt
þaðj að þáð er betra að hafa
styrkinn í sjálfum sér heldur en
leita hans í öðrum, eða manstu
ekki eftir manninum, sem heils-
aði okkur — eða mér — þegar
við gengum lieim til þín, sunnu-
dagskvöldið eftir að við opin-
beruðum. Það er sá eini maður
sem eg liefi óttast, ekki vegna
mín sjálfrar heldur þín vegna.
Það var hann, sem stimplaði
skakt inn á „kassann“, daginn
sem þú varst einn í búðinni, og
þetta gerði hann mín vegna.
Hann vissi, að ást hans var von-
laus, þar sem þú varst annars-
vegar — svona er lífið og menn-
irnir. Hann hefir eflaust lialdið,
að sér þætti vænt um mig, og
samt hefir hann ætlað að koll-
varpa framtiðardraumum min-
um — fórna hamingju minni
fyrir ástina, sem hann bar til
mín.
— En fórnaði eg þá engu
fyrir mína ást? spyr Finnur, og
málrómurinn er fastur, en þýð-
ur.
— Jú, eflaust, en þvi sem þú
fórnar, fómarðu í sjálfum þér.
— Þú misskilur mig, Björg.
Hef eg þá engu fórnað frá þér?
— Engu?
Hún gengur nær honum um
leið og hún heldur áfram ....
— Jú, Finnur, þú hefir fórnað
eigingirninrii, því að með henni
getur cngin ást þrifist, þvi að
áslin er ekki ást, fyr en maður-
inn gleymir sjálfum sér fyrir
þann, sem Íiann elskar. —
Þess vegna misskilja lika svo
margir ástina. Þeir skilja ekki
milli ástar og eigingirni.
—- Eflaust, því að maðurinn
sem eg mintist á áðan, er ekkert
einsdæmi. Hann er hara einn
af fjöldanum, 'og liefir gripið tii
þessa óyndisúrræðis, til að
koma áformum sínum í fram-
kvæmd, en- — nú er liann dá-
inn, og eg held að það liafi ver-
ið hest fyrir alla parta.
Finnur lirckkur við, er hann
Iieyrir síðustu orðin.
— Dáinn? segir hann og
röddin er torkennileg. Hún er
dimm og köld — nístandi eins
og athvarfsleysi, þróttmikil eins
og öldurót.
Björg tekur eftir þessu. Hún
strýkur mjúklega hár hans,
ljóst og liðað, en þegar Finnur
heldur áfram stöðvast hönd
hennar ósjálfrátt.
— Við skulum .gleyma hon-
um, liann . liefir eflaust lifað
hæði sigur og ósigur.
— Já, Finnur. Við skulum
gleyma því liðna og lifa í fram-
tíðinni. —
Hinir grönnu fingur Bjargar
strukust gegnum liár hans, og
augu þeirra mættust —7 mætt-
ust i gagnkvæmri ást og skiln-
ingi, en ekki augnahlikstilfinn-
ingum.
Það er komið kvöld. Veðrið
hefir lægt og allar götur eru
fullar af fólki. Noltkrir eru að
koma frá vinnu og lialda nú
lieim til sín, en aðrir fara í
kvikmyndahús, hótel og knæp-
ur. -—
Finnur Pétursson er á heim-
leið, gegnuni iðandi strauminn.
Og l>ráðlega cr liann kominn
lieim, þar sem Björg biður lians
með kvöldverðinn.
— Eg hélt að þú hefðir ætlao
á híó i kvöld, Finnur?
—- Nei, það er ekki góð
mynd.
— Einmilt það. en veistu
hvað eg hefi altaf óttast?
— Nei.
— Að þér myndi leiðast
lfeima, þegar þeir, sem þú
vinnur með, fara i bíó eða
kaffihús, til að eyða kvöldinu.
Finnur brosir.
— Svo þú heldur það?
— Já, eg man hvað þú liafö-
ir gainan af að fara á híó, þeg-
ar við kyntumst.
— Já, Björg. Það var öðru
máli að gegna þá. Eg þekti
svo fáa, seni eg vildi eða gat
vcrið með, og því varð eg ann-
aðhvort að sitja lieinia, eða
slæpast eiitlivað út, en nú lief
eg eignast heimili.
— Heimili?
Björg lítur niður um leið og
hún heldur áfram:
— Eg vildi að svo væri, að'
eg gæti gefið þér það, sem þig
hefir svo lengi vantað.
— Þú hefir gert það, og þess
vegna langar mig til að vera
iicima á kvöldin. Þú veist eklci,
Björg, hvað það er að lifa líf-
inu eins og hundeltur, og horfa
á aðra hlaupa frá því, sem
mann sjiálfan vaníar.
Nei, Finnur. Eg lief aldrei
reynt það, en samt gel eg skil-
ið þáð. —■ Eg hef oft hugsað
um þetta, en eg hef aldrci kom-
isl að neinni niðurstöðu.
- Það er ekki von, því að
menn verða fyrst að kynnast
lífinu, áður en þeir geta lifað
því, sér og öðrum lil góðs. —
Þess vegna leita menn á saitt-
komustaðina til að eyða tíman-
um. — en heima hrenna eld-
arnir, sem svo fáir vilja kyiída.
Jón Kr.
FRÁ HÁTÍÐAHÖLDUNUM 1 HAAG.