Vísir Sunnudagsblað - 31.01.1937, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
J£j2jynAhjQjpijwi.
„Skyldi, aldrei ætla að liætta
að rigna,“ sagði Dóra lilla.
Hún stóð á stól við glugganrr
i borðstofunni, studdi olnbog-
unum á gluggakistuna og
horfði út. Þarna liafði bún
staðið langa lengi og beðið þess,
að upp stytti og sólin færi að
skína, því að þá ætlaði liún út
að leika sér.
En Dóra litla var orðin dá-
lítið þreytt og syfjuð. Hún var
búin að biða þarna svo lengi.
Nú fór líka brátt að rökkva og
mamma hennar kom og hugg-
aði hana með þvi, að á morg-
un yrði kannsk gott veður, og
þá gæti hún farið út að leika
sér.
Þegar Dóra litla var háttuð
og sofnuð, dreymdi hana, að
hún stæði við gluggann og
horfði út. Hún sá dálítinn regn-
dropa á rúðunni, efst. Hann
kom alt í einu ofan úr skýj-
unum, settist efst á rúðuna og
rendi sér svo niður liana alla.
Og svo hrosti hann til Dóru
svo fagurlega, að það var eins
og hýrubros í auga.
„Halló, halló,“ sagði regn-
dropinn.
„Halló,“ sagði Dóra. „Hver
ert þú?“
„Eg er nú ekki nema dálitill
regndropi og við erum nú svo
margir bræðurnir, og hver er
öðrunl líkur, svo að það kæmi
líklega að litlu gagni að fara
að gefa okkur heiti. Eg liefi nú
ekki komið niður á jörðina fyr
og er svo valtur, að það er ekki
að vita nema eg verði oltinn
af stað og horfinn þér áður en
þú veist af.“
„Eg heiti Dóra, Valtur regn-
dropi! Eg ætla að kalla þig
það.“
„Þá það,“ sagði Valtur, „við
verðum víst bestu vinir.“
Svo færði hann sig dálílið til
og brosti aftur til Dóru og
sagði:
„Kannske eg verði hjá þér
dálitla stund, fyrst þú getur
ekki farið út að leika þér.“
Svo gægðist Valtur regndropi
inn í herbergið.
„Þú reiðist mér ekki, þó eg
gægist inn“, sagði hann við
Dóru. „Eg er dálitið forvitinn.
Það er líka í fyrsta skifti, sem
eg kem hingað, eins og eg sagði
þér áðan. Mikið lilýtur nú að
vera gaman að vera inni og
leika sér að öllum gullunum.“
„Það er ekkert gaman að
þeim“, sagði Dóra, án þess að
snúa sér við til þess að líta á
þau. „Þau eru gömul og eg er
orðin leið á þeim. Eg vil fara
út!“
„Viltu fara út?“, sagði Valt-
ur. „Nú er eg hissa!“
Og um leið fór hann af stað
— hann var svo valtur, að það
var næstum ógerningur fyrir
hann að doka við nema ör-
stutta stund í einu — og hann
staðnæmdist ekki fyr en á
brúninni á gluggasillunni og
þarna sveigðist liann nú til og
frá og Dóra var í algerri ó-
vissu um, hvort hann ætlaði
að fara eða vera.
„Nú verð eg að fara,“ sagði
Valtur. „Það var orðið svo þurt
í garðinum hennar mömmu
þinnar, að við vorum sendir til
þess að vökva hann. Nei, nei
— eg held næstum, að sólin
ætli að fara að skina aftur. Nú
verð eg að flýta mér.“
„Æ, góði farðu ekki, Valtur
regndropi“, sagði Dóra hlæj-
andi, þvi að henni var farið
að þykja gaman að spjalla við
Valt. „Mér þykir leitt, að eg
óskaði eftir því, að þú og bræð-
ur þínir færu. Það var áður en
eg vissi livað þú ert elskuleg-
ur. Og svo liafði eg gleymt
blómunum.“
„Það er alt í himnalagi, Dóra
mín,“ sagði Valur og sveigðist
enn til og frá á brúninni, „eg
skil — eg kem aftur —“
„Gættu þin, þú ert að detta,“
sagði Dóra.
„Æ, æ,“ sagði Valtur, „við
öllu má bi'iast, en mundu að
svipast eftir mér i garðinum,
því að þangað fer eg nú.“ ^
Og svo hvarf liann fram af
brúninni.
„Ó, komdu aftur, Valtur
regndropi,“ sagði Dóra og lagði
andlitið svo fast að rúðunni,
FLOKKUR DANSKRA LEIKFIMISMANNA.
að hún vaknaði. Og það fyrsta V
sem hún sá var, að það var
líomið glaða sólskin.
Þá mundi hún eftir því, að
Valtur regndropi liafði sagt
henni, að svipast eftir sér úti
í garðinum. Hún hljóp út að
glugganum og gægðist niður í
garðinn og livern skyldi hún
sjá, nema Valt regndropa, liýr-
an á svip og pattaralegan, sitj-
andi efst á Jiæsta hlóminu í
garðinum.
„Vertu sæll, Valtur regn-1
dropi,“ sagði Dóra litla, „vertu
sæll“. •
1 því kom dálítill
gustur og hrisli blómin í garð-
inum og Valtur fór í dálítið
flugferðalag og lenti næst á
grasstrái. En á leiðinni þangað
sendi liann Dóru hvert liýru-
tillitið á fætur öðru.
Og nú sá Dóra, að öll litlu
blómin í garðinum voru frísk-
leg og fegurri en nokkuru sinni
er þau hrostu móti sólunni.
Það var ekki um að villast, að
Valtur regndropi og allir litlu
hræðurnir lians höfðu leyst
sitt hlutverk af hendi með
sóma.
„Vertu sæll, Valtur regn-
dropi,“ sagði Dóra enn, „og
mundu að koma bráðum aft-
ur.“
(Stæling úr ensku).
A. Th.
FRÆGAR SUNDMEYJAR.
Fyrir nokkuru var sundmót
haldið í Kaupmannahöfn og
keptu þar sumar frægustu
sundmeyjar Evrópu. Sundmeyj-
arnar þrjár, sem sjást hér á
myndinni tóku þátt í mótinu.
Efst er Hanni Hölzner frá
Þýskalandi, þá Valhorg Clirist-
ensen, Danm., og Inge Sörensen,
Danm., en hún gat sér mikið'
frægðarorð á olympisku leikun-
um í sumar sem leið.
ÍÞRÓTTIR