Vísir Sunnudagsblað - 31.01.1937, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
um eitthvað. — Iiver þremill-
inn! hrópaði hann og leit nið-
ur. Það var sligi, 19 fet á lengd.
Konungurinn reisti hann upp
við vegginn, en tók ekki eftir
því, að neðri endi lians hvíldi
þá á maga manns eins, sem lá
falinn við liallarvegginn. Mað-
urinn gaf ekkert hljóð frá sér.
Konunginn grunaði ekkert.
Hann fór upp stigann.
Stiginn reyndist of stuttur.
Loðvík mikli var ekki hár i
lofti. Hann var enn tvö fet fyr-
ir neðan gluggann.
— Guð minn góður! mælti
konungur.
Skyndilega var stiganum lyft
upp um tvö fet. Konungurinn
gat því stokkið inn um glugg'-
ann. I hinum enda lierbergis-
ins stóð ung stúlka, raúðhærð
og hölt á öðrum fæti. Hún titr-
aði af eftirvæntingu.
— Louise!
— Könungur!
— Ó, yndislega yngismær!
— Ó, lierra minn.
En elskendurnir fengu ekki
að vera lengi í friði, því að nú
var barið að dyrum. Konung-
urinn rak upp reiðióp. Louisc
rak upp örvæntingaróp.
Dyrunum var lokið upp og
d’Artagnan gekk inn.
— Gott kveld, herra!
Konungurinn liringdi bjöllu.
Porthos kom inn og heilsaði.
— Takið d’Artagnan fastan!
Porthos leit á d’Artagnan og
hreyfði sig ekki úr sporum.
Konungurinn sótroðnaði af
reiði. Hann hringdi bjöllunni
aftur. Athos kom inn.
— Greifi, takið Porthos og
d’Artagnan fasta!
De la Fere greifi leit á félaga
sína og brosti.
— Helvíti! Hvar er Aramis?
öskraði konungurinn.
— Hérna, herra, mælti Ara-
mis í dyragættinni.
— Takið þá fasta alla, þá
Atlios, Porthos og d’Artagnan.
Aramis hneigði sig og kross-
lagði hendurnar á brjóstinu.
— Takið sjálfan yðurfastan!
Aramis gerði sig ekki líkleg-
an til þess heldur.
Konungurinn fölnaði. — Er
eg ekki lconungur Frakklands?
— Vissulega, lierra, en við
erum líka Porthos, Aramis,
D’Artagnan og Athos.
— Nú! mælti konungurinn.
— Og hvað táknar það?
— Það táknar það, að fram-
koma yðar sem eiginmanns, er
allsendis óverjandi. Eg er ábóti
og eg mótmæli þessu framferði
yðar. Vinir mínir þrír, D’Ar-
tagnan, Athos og Portlios, eru
allir menn, sem aldrei hafa
verið við kvénmann kendir og
þeir blóðroðna yðar vegna.
Atlios, Porthos og D’Artag-
nan stokkroðnuðu.
— Nú, mælti konungurinn
hugsi. — Þið ætlið að kenna
mér að liegða mér. Þið' eruð
tryggir og lieiðarlegir ungir
menn, en þið liafið einn galla
og það er skirlífi ykkar. Upp
frá þessari stundu eruð þið all-
ir marskálkar og hertogar,
nema Aramis.
— Hvað á eg' að verða,
lierra?
— Þú átt að verða erki-
biskup!
Vinirnir fjórir litu upp og'
féllust í faðma. Konungurinn
faðmaði La Valliere að sér,
þeim til samlætis. Nú var'ð stutt
þög'n. Að lokum sagði Athos:
— Sverjið, hörnin mín, að
næsl sjálfum ykkur skuluð þið
bera mcsta virðingu fyrir kon-
ungi Frakklands. Og minnist
þess, að eftir fjörutiu ár eigum
við að liittast aftur.
Hitt o? betta
Ull úr mjólk.
Japanar liyggjast nú ætla að
auka mjög nautgripaeign sína,
í þvi skyni að auka ullarfram-
leiðslu sína. Það er nefnilega
hægt að framleiða úr caseininu
(ostefninu) í mjólkinni, ull,
sem næstum er jafngóð sauða-
ullinni.
Nýtt heimsmet.
Maður einn í Ameríku ætlaði
að ferðast sjóleiðis leið nokkra
og var næstum því orðinn
strandagló]>ur, því að skipið var
lagt frá hafnarbakkanum þegar
liann kom þangað. Þó var það
ekki komið lengra frá en svo,
að liann gat stokkið um borð,
og gerði liann það. En til allra
óhamingju kom liann svo illa
niður að liann datt og féll í öng-
vit. Þegar hann raknaði úr rot-
inu aftur var skipið komið um
20 m. frá liafnarbakkanum.
Maðurinn leit til lands, deplaði
augunum tvisvar og mælti: —
Svei mér, ef eg hefi ekki sett
nýtt heimsmet í langstökki!
Tískan.
— Hvað í ósköpunum hefir
komið fyrir? spurði eiginmað-
urinn konu sína óttasleginn. —
Hvers vegna ertu með þenna
plástur yfir vinstra auganu?
— Plástur! Þetta er nýi hatt-
urinn minn!
[»heimo brenna eldarnir
Skafbylurinn þýtur — það
er hvast og kalt. Vegfarendur
vefja þéttara að sér kápum og
fröklcum.
— Hann er svo napur i dag,
segja þeir.
Einn þeirra manna, sem
þurfa út þennan dimmviðris-
dag, er Firinur Pétursson, sltrif-
slofumaður hjá einni stærstu
verslun bæjarins.
Ilann er nýgiftur, ungri
stúlku a'ð austan, sem heitir
Björg, þau hafa kynst, þegar
Björg var í Kvennaskólanum.
Finnur litur út um gluggann
á litlu, snotru stofuuni þeirra.
-— Hann er vist kaldur i dag,
segir Finnur, um leið og liann
snýr sér frá glugganum.
Finnur er einn í stofunni,
Björg er að hita morgunkaffið.
Það er eins og óveðrið úti
liafi engin láhrif á Finn. Hann
gengur að ofninum, opnar hurð-
ina og hagræðir spýtunum í
eldinum, svo að logi betur.
Hann kann svo vel við snarkið
i eldinum, og óðfluga breiðist
hlýjan út um stofuna.
All er þetta draumur, að
vísu margra ára gamall, og þó
nýr. Hann er frá því, er Finnur
kom fyrst til hæjarins, mörgum
kunnugur, en öllum óþektur.
Þá hafði liann komið úr for-
cldrahúsum, en nú voru þau
horfin, horfin og liðin lijá —
cins og' ljúfur draumur —
draumur, sem engan dreymir
nema einu sinni. Hvað hann
mundi vel daginn, sem hann
kom til bæjarins! Þá haíði ver-
ið kalt eins og núna — miklu
kaldara, að þvi er Finni fanst.
Fyrstu tvo dagana liafði hann
verið hjá einhverjum vini for-
eldra sinna, en svo fékk liann
sér leigt herbergi og fór að
borða á matsölu.
Þar var kátt á hjalla og
Finnur kunni vel við sig. Svo
var það eitt kvöld, þegar Finn-
ur var kominn upp í herbergi
sitt, að barið var að dyrum. —
Finnur gekk til dyra og opnaði.
Við daufa glætuna út úr lier-
berginu sá hann Íítinn og gildan
mann, rauðan og þrútinn i and-
liti. Finnur þekti liann þegar,
það var Jón Einarsson, mötu-
nautur hans.
Jón gekk inn og settist.
— Eg ætlaði að vita, hvort
þú vildir ekki bragða á þessu,
mælti hann um leið og hann
dró upp „Innocent“-flösku. —
Þetta er að visu bölvaður
„hundur“ flöskukrýlið að tarna,
en þú fyrirgefur það kunningi.
Finnur gekk að borðinu og
tók sér sæti um leið og liann
mælti:
— Eg hefi ekkert að fyrir-
gefa, Jón, en eg sldl ekki livers
vegna þú ert kominn til min
með þetta.
Hann benti á flöskuna, sem
Jón var að taka upp.
Jón leit á hann sljóum og
blóðhlaupnum augum. — Svo
að þú skilur það ekki, kunningi.
. Eg slcildi það heldur ekki einu
sinni, hvernig nokkrum gæti
dotlið i liug „að fara á það“,
svona í miðri viku, en nú þekki
eg það af eigin reynslu, og þú
munt þekkja það, þótt síðar
verði.
Finnur beið rólegur á meðan
Jón lét dæluna ganga, en svo
sag'ði liann, liægt og stillilega:
— Þér er óhætt að fara með
flöskuna, Jón. Eg dreypi ekki á
lienni.
.— Ilvaða ósköp eru að lieyra
þctla. Þú ert þó aldrei templar?
— Eg bragða aldrei vín.
— Nú, jæja, kunningi. Eg
ætla þá ekki að dekstra þig á
því. Jón stóð upp og gekk til
dyra.
— Vertu sæll, Finnur. Eg
spái, að þú áttir þig á hlutun-
um, hérna í lienni Vik.
Hurðin lokaðist harkalega á
eftir Jóni.
Finnur sat hugsandi um
stund.------
Nú varð lionum það Ijóst,
livar hann var. Hugur hans
hvarflaði lieim, og um leið fékk
hann óstjórnlega óbeit á mat-
sölunum, þar sem mönnunum
var raðað eins og fé á garða,
og mest var hugsað um að
koma sem flestum a'ð borðinu
— setja sem flesta á.
Hann fann, að þetta voru ein-
mitt stofnanirnar, til að koma
upp kulnuðum kvistum —
blómum, úr gróðurlausri mold.
— Finnur, kaffið er orðið
heitt.
Hann lirekkur við og strýkur
hendinni um ennið, eins og til
að átta sig. Svo gengur hann
fram í eldliúsið, þar sem Björg
er að enda við að renna á
könnuna.
Björg lítur á hann og sam-
stundis veit hún, að eitthvað ó-
geðfelt, hefir rifjast upp.
Hún gengur til hans, leggur
Frh. á 6. síðu.
\