Vísir Sunnudagsblað - 12.06.1938, Qupperneq 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Hefnd - (zftiv ffon SfeBar.
mann-
ætanna
Eg keptist við að gera við
bryggjuna framan við húsið
mitt, meðan f jaran var og sólin
skein i heiði, því að ógerningur
var að gera við staurana um
flóð og veðrið gat versnað. Eg
tók því ekki eftir því, að vagn
staðnæmdist framan við húsið
mitt, og eg tók heldur ekki eft-
ir gamla manninum, sem kom
niður hryggjuna, fyr en skugg-
inn hans féll á mig.
Þótt þetta væri gamall mað-
ur, var hann ekki orðinn lotinn
og kápuna har hann þannig á
öxlunum, að það var auðséð, að
hann var ekki venjulegur bæjar-
húi eða landkrabbbi, heldur
hreinn og ósvikinn sjómaður.
„Litið kant þú til verka, karl
minn“, sagði liann, „á eg ekki
að hjálpa þér?“ Hann tók í
hönd mína og þá sá eg að á
hægri hendi hans var föínað
húðmálað merlci, stjörnumynd-
að og bláleitt.
Svo vann hann með mér
þangað til að flæddi aftur og
við urðum að draga okkur upp i
fjöruna.
Á meðan á verkinu stóð höfð-
um við lítið ræðst við. Það féll
að vísu orð og orð, en ekkert
samtal í samhengi látti sér stað.
Þegar eg tók upp veskið og
gerði mig líklegan til að greiða
honum vinnuna, handaði hann
frá sér hehdinni og sagðist hafa
gert þetta sér til gamans ög
frekar af félagslyndi en fórn-
fýsi, og sævarloftið gleymdist
þeim ekki, sem lengi hefðu á
sjónum dvalið og því liefði hann
gripið tækifærið til þess að njóta
þess í veðurblíðunni.
Svo fórum við að ræða um
félagslyndi og vékum að ýmsu
i því sambandi.
„Félagslyndi og bróðurhugur
á að endast út í rauðan dauð-
ann“, sagði gamli maðurinn, „en
þvi er nú ekki að heilsa,“ bætti
han við og svo sagði hann mér
eftirfarandi sögu:
„Viðurstyggilegasti maðurinn,
sem eg hefi kynst var mat-
sveinn á „Henriettu” gömlu.
Hún var hlaðin með olíutunn-
um, sem flytja átti til Sidney,
og í þetta skifti vorum við að
veltast í steikjandi liita fimtán
hundruð mílum norð-austur af
Sidney. Seinni hluta dagsins var
eg frammi á skipinu og var að
myndast við að smíða lúguhlera
í stað annars, sem brotnað
hafði, en alt í einu var eins og
skipið lyftist upp af öldunum
og er eg leit við sá eg eldblossa
gjósa upp úr afturlestinni. Nú
voru skjót ráð dýr, en við gát-
um í engan bát náð annan en
léttibátinn, sem var litill og gat
ekki borið marga, enda vorum
við að eins niu af skipsliöfninnni
eftirlifandi.
Skipstjórinn var einn heill á
liúfi af yfirmönnum skipsins.
Hinir liöfðu allir farist. Hann
náði í sextant og eitthvað af
skjölum, en eg þreyf vatnskvar-
tel og setti um horð í bátinn.
Eg býst við að ekki liafi liðið
nema þrjár mínútur frá þvi,
er sprengingin varð og þangað
til við létum frá skipinu, enda
voru öll likindi til að fleiri
sprengingar yrðu, með þvi að
nóg var eftir af ohunni. Yið vor-
um komnir um eitt hundrað
faðma frá skipinu er við heyr-
um óp og köll og sjáum að bryt-
inn stendur út við borðstokk-
inn baðandi öllum öngum. Skip-
stjórinn kinkaði kolli og við rér-
um aftur að skipinu. Eg sé bryt-
ann ennþá fyrir mér, þar sem
hann stóð út við borðstokkinn
svínfeitur og æpandi og var að
hneppa að sér frakkanum sem
best hann gat.
Fimm mínútum eftir að bryt-
inn var sloppinn frá borði
sprakk skipið í loft upp og olí-
an breiddist út logandi, með
feikna liraða, en var orðin það
óveruleg, er ln)n náði okkur, að
það kom ekki að sök og við
sluppum frá henni heilir á húfi.
Er við höfðum róið lífróður í
eina klukkustund mældi skip-
stjórinn út stöðuna og eftir kort-
inu að dæma vorum við um það
hil í þrjú hundruð mílna fjar-
lægð frá næstu eyju. Sú eyja
var illa ræmd í þá daga, en skip-
stjórinn skipaði okkur að róa
þangað. Hann skamtaði vistir
þegar frá upphafi, og við feng-
um einn bolla af vatni á hverj-
um degi, en um mat var ekki að
ræða, hann höfðum við engan
meðferðis. ,
Að átta dögum liðnum höfð-
um við enga landsýn fengið, og
mér virtist sem skipstjórinn
væri liálf ruglaður í stefnunni,
með því að stundum sigldi hann
í hálfan dag í norðaustur, en
siðan aftur í suðaustur. Það gat
eg séð á áttavitanmn.
Þegar liér var komið sögunni
vorum við allir í rauninni lif-
andi lík, — allir nema brytinn.
Hann liafði frakkann stöðugt
hneptan upp i háls og var enn í
góðum lioldum.
Á tíunda degi kom upp kurr
meðal mannanna og þeir fóru
jafnvel að stinga saman nef jum
um það, að skipstjórinn forðað-
ist eyjuna með vilja, með þvi að
liann mundi ætla sér að láta
okkur alla sálast úr sulti og stela
síðan fé því, sem geymt væri i
skjalakassanum. Þá fórum við
að éta leður, belti og skó og alt
það, sem tönn festi á.
En brytinn tók lítinn þátt í
þessu. Hann lét sem hann nag-
aði ólarnar, en laumaði þeim frá
sér svo að eg sá. Eg sat við lilið-
ina á honum og elleftu nóttina
fann eg þessa dásamlegu matar-
lykt og mér heyrðist einhver
vera að sjúga eitthvað.
Það var brytinn. Eg gaf hon-
um gætur og sá fljótlega, að
hann grúfðist niður i frakkann
og byrjaði að sjúga eitthvað að
nýju.
Um nóttina komst eg að því,
án þess að brytinn yrði þess var,
að liann hafði heilmikið kjöt-
krof undir skyrtunni og var að
sjúga það. Eg fór til skipstjór-
ans og skýrði honum frá þessu.
Skipstjórinn leit rólegur á mig
og spurði hvort nokkur annar
en eg vissi um þetta, en eg svar-
aði þvi neitandi. Skipstjórinn
rendi augunum yfir þennan
tærða hóp og hann var sjálfur
svo horaður, að menn gátu tal-
ið í honum tennurnar utan á
kjálkunum. Svo leit hann á
brytann og sagði: „Vonandi
kemur þetta ekki að sök úr
þessu, eg vissi um þetta á fjórða
degi. þú skalt ekki nefna þetta
frekar, en liann fær sín laun.“
Þvi næst skipaði liann okkur
að grípa til áranna og eg sá að
hann breytti stefnu enn einu
sinni.
Nokkru eftir dagrenningu sá-
um við eyna, og er við nálguð-
umst hana þyrptust hundruð
villimanna í kanóum út á
móti okkur. Sldpstjórinn greip
til skammbyssunnar og liræddi
þá frá meðan skot voru til, en
svo fleygði hann byssunni i sjó-
inn.
„Þið skuluð ekkert óttast, pilt-
ar“, sagði liann. „Við getum
ekki varist. En eg þekki þessa
villimenn. Þeir munu ekki gera
okkur ilt, þar sem við erum
skipreka, en þeir munu velja
sér einn úr hópnum til að gæða
sér á. Eg er reiðubúinn til að
sætta mig við val þeirra. Eruð
þið hinir það, piltar?“ og svo
leit hann á brytann. „Mannæt-
urnar völdu rétta manninn“,
sagði gamli sjómaðurinn og leit
út á sjóinn.
LANDBÚNAÐABSÝNINGIN I BELLAHÖJ.
Á hinni miklu landbúnaðarsýningu í Bellahöj er likan af
„fyrirmyndar dönsku bændabýli anno 1938“. — Myndin var
tekin, er Friðrik ríldserfingi, skoðaði sýninguna.