Tíminn Sunnudagsblað - 19.02.1967, Page 5

I
Helgi Helgason hjá keraborðlnu.
yggi þess sérfræðings, er stundað
(hefur fiskakynbætur í tugi ára.
— Kerlingu.
Helgi meðhöndlar háfinn af mik-
tílli leikni, dýfir honum í kerið og
leltir fróma gúbbíakerlingu á rönd-
ium. íbúum kersins virðist ekki
istanda á sama um þessa einstæðu
(heimsókn, og þeir hvissa í allar átt-
ir rétt eins og djöfullinn sjálfur
Ihafi lagzt til sunds í kerinu.
—Hvaða órói er þetta. Bíddu
•við, þarna er ein.
Þeir grúfa sig báðir yfir kerið,
(Helgi og drengurinn.
— 0, ekki er hún á því.
Ég hef ekki af þeim augun.
—Obs, stynur Helgi eins og
eitthvað níðþungt hafi komið í háf-
inn, kannski djöfullinn sjálfur, nei
það er einungis gúbbíakerling, og
nú dettur hún úr háfnum ofan í
plastpokann.
Þeir háfa í slörgúbbí o? blakk
mollí, og Helgi bindur fyrir pok-
ann, þar sem fiskarnir ólmast
skelfingu lostnir og botna hvorki
upp né niður í liamskiptum tilver-
'unnar.
— Hvað er það mikið, spyr
drengurinn og bíður áfjáður eftir
>að fá að halda á pokanum heim
til sín og dengja nýjum leikfélög-
um í kerið sitt.
Helgi nefnir einhverja upphæð,
sem ég kæri mig ekki um að
leggja á minnið, því ég veit, að
til lítils hlutar er að muna verð-
lag á íslandi. Drengurinn tínir
fram nokkra seðla og fær pok-
ann. Hann heldur pokanum upp,
svo hann geti séð beint í augu
kvikindanna.
—Hafðu pokann undir úlpunni
þinni. Þá verður ekki kalt á þeim,
segir Helgi og réttir drengnum af-
gangseyri.
Þar með er drengurinn þotinn,
og við Helgi getum talað saman
og höfum gúlpið í kerunum að
viðspili.
—Það var fyrir um það bil sex
tán árum, að ég tók að fást við
skrautfiskarækt. Ég fékk neistann
úti í Danmörku. Ég bjó þar lengi,
áður en ég kom hingað. Hér heima
var öllu erfiðara að sinna slíkri tóm
stundaiðju. Flugsamgöngur voru
þá ekki tíðar, og skrautfiskarnir
fluttir með skipum, í stórum böl
um, og gat hent, að þeir væru
nær allir dauðir, þegar hingað kom
eftir fimm til sex daga útivist.
— Eitthvað hefur þér þó áskotn
azt?
— Já. En þess var lengi að bíða.
Hamingjan var hvorki mér né
fiskunum hliðholl. í einni utan-
för minni til Danmerkur ke.ypti
ég til dæmis átta fallega skraut-
fiska og bjó um þá í litlum föt-
um. Þeir tóku að drepast fyrsta dag
inn, sem lagt var frá Kaupmanna-
höfn, og hinn síðasti geispaði go’-
unni á leiðinni inn hafnarkjaftinn
hérna í Reykjavík.
En ekki vildi ég gefast upp. Ég
skrifaði út til skyldmenna og bað,
að mér væru sendir fiskar. Það var
og gert og fiskunum komið í vörzlu
um borð í Gullfossi. Flutninginn
lifðu fjögur kvikindi, og var það
fyrsta skrautfiskaeign mín á ís-
landi. Ég hafði hug á að auka við
bústofninn og átti flest eitthvað
um sextíu fiska, meðan einungis
Berserkur eð'a Betta splendens, síamsk-
ur bardagaflskur.
TllUINN - SUNNUDAGSBLAÐ
149