Tíminn Sunnudagsblað - 19.02.1967, Blaðsíða 20

. og uönsuðu kringum Hanni-
bal: „Me-me, fjórði bekkur á tré-
skóm, fjórði bekkur á tréskóm.“
„Þarna getið þið heyrt,“ hrópaði
Leifur, um leið og lýðurinn var
kominn í öruggt fylgsni bak við
reiðhjólaskúrana, „þetta er virðing
in, sem þeir bera fyrir okkur.“
Og Leifur hristi sitt tignarlega,
ljósleita fax og hélt áfram að tala
um æru og álit fjórða bekkjar, um
að nú ætti að jafna honum við tré-
skó. Hann var engin höfðingja-
sleikja, alls ekki. Þegar hann átti
heima á herragarði frænda síns,
fyrirvarð hann sig ekki fyrir að
vera í tréskóm, þegar hann fór á
markaðinn, en í Hovgárds mennta-
skóla áttu þeir ekki við. „Kærið
þið ykkur kannski um að vera líkt
við sveitadurgana?"
„Heyr, heyr,“ hrópuðu þeir ein-
kennisbúnu, sem stóðu allt í kring-
um leiðtogann. „Svei, svei,“ öskr-
uðu hinir róttæku og börðu með
með knýttum hnefum á nestiskass-
ana, sem voru úr blikki.
En Leifur gaf áhangendum sín-
um merki, og meðan á verstu ólát-
unum stóð, kom allt í einu dálítið
fram, sem Arvid hafði borið á bak-
inu: brúnir spariskór, reimaðir.
„Sjáðu, Hannibal, ef þú kærir þig
um þá, þá ætlar Arvid að gefa þér
þessa skó héína. Ef ég væri sem
þú, tæki ég á móti þeim.“
Hannibal sýgur upp í nefið. Hin
Ijósu augu hans gefa skónum að-
eins gætur. Þeir eru dálítið flat-
botna og gengnir, en annars heilir
og góðir. Hannibal þegir. Hann hef-
ur enga samúð með félagsskapnum
en hér er þó eitthvað áreiðanlegt.
Ef þessir skór passa honum, er
honum borgið það, sem eftir er
dagsins. Hannibal nálgast.
En þá flýgur honum 1 hug, að
Arvid er lítill drengur með litla
fætur, mikið fótminni en hann sjálf
ur. Og hver er kominn til að
segja, að þessir skór séu ekki gildra.
Leifur stendur svo lymskulegur
með þá . . . Nei, Hannibal hristir
bara höfuðið, hann ætlar ekki að
blanda sér í neitt.
Þetta er aðeins það, sem patrice-
arnir hafa búizt við, þeir hafa bar-
dagaáætlunina tilbúna. Þarna ligg-
ur nú Hannibal upp í loft með
þrjá-fjóra drengi yfir sér, liprar
hendur rífa annan tréskóinn af og
setja brúnan skó í staðinn.
En skórnir frá honum Arvid eru
of litlir. Það gengur of hægt, ple-
bejarnir storma til aðstoðar, brátt
er allt orðið ein benda handa og
fóta, stuttur, hikandi andardráttur
afmyndaðra munna, hendur, sem'
grípa í blindni í það, sem fyrir er,
olnbogar og kné koma í ljós. Og
allra neðst liggur Hannibal.
Svo lengi má erta mann, að sjóði
út úr um síðir Við skulum ekki
tala um athugasemdir og illyrði,
ræðuskörunga, heiður bekkjarins,
stjórnmál og hégóma. En nú er
hné ýtt af afli beint í magann á
honum og loftið pressast út úr
lungunum, hnakki hans lemst við
malbikið, svo að gneistar myndast
og í munninum finnur hann bragð
af volgu, þykku blóðinu úr nef-
inu — nú snökti Hannibal ekki
lengur, hann öskrar. Hann veltir
sér á magann og spennir hrygginn
upp á við, kemst síðan á fjóra fæt-
ur, í gegnum alla þessa svörtu, lif-
andi og viðbjóðslegu þröng, sem
skríður ofan á honum og þrúgar
hann niður. Og hönd Hannibals
nær tökum á einhverju þungu, og
hann þrífur það og þeytir því
beint að einhverju kostulegu,
smetti, einhverju reglulega
skinheilögu smetti, sem situr
við fremsta borðið og burðast við
að vera fyndið með því að svara
öllu.
Þetta þunga er tréskór Hanni-
bals sjálfs. En hann hittir ekki Leif
því að Leifur beygir sig, og tré-
skórinn þýtur yfir höfði hans og
út á milli reiðhjólageymslnanna,
þar sem hópur af smádrengjum
hafði safnazt saman til að fylgjast
með ólátunum.
Qg allt í einu er öllum ólátum
lokið. Það er ekkert lengur til, sem
heitir patrieear eða plebejar, ekk-
ert, sem heitir stjórnmál. í skotinu
bak við skúrinn er Hannibal einn
eftir. Hann situr þarna hálfvegis,
með tréskó á öðrum fætinum og í
prjónasokk á hinum. Andlit hans
er blóðstorkið og hin björtu, smáu
augu hans stara kjánalega á dreng
einn, sem er minni en hann sjálf-
ur, og liggur í tíu-tólf skrefa fjar-
lægð, undarlega kyrr.
En við hlið drengsins liggur ann
ar tréskórinn hans Hannibals. Og
yfir leikvöllinn kemur Hammer
umsjónarmaður löngum, föstum
skrefum.
Fréttirnar fengu vængi. Fyrst
var talið, að drengurinn væri dáinn
síðan var talið, að um heilahrist-
ing væri að ræða, að lokum var
svo talið, að hann hefði fallið í
yfirlið. Hannibal var ekki lengur
þarna. Blóðið var þvegið af
andliti hans og hann fékjc
leikfimiskó. Kennarinn leit aðeips
upp úr bókinni, en sagði ekkerk
og Hannibal sagði heldur ekki neíft
hann fór beina leið í sæti sitjf,
Rödd hvíslaði því, að hann heffö.
talað við rektor, en Hannibal hristí
aðeins höfuðið.
Rektor var ekki við. Hann hafði
ekið drengnum, sem féll í yfirlið, í
sjúkrahús og þaðan heim til hans,
Það var ekki fyrr en að hálfnuðuth
fjórða tímanum, að hann kom aft-
ur, og þá fór fyrst að hvéssa. Ekki
þó með þrumum og dómsdegi, eins
og búizt hafði verið við. Þrumurn-
ar drundu neðanjarðar, drunga-
legar og óviðfelldnar. Dyrnar opn-
uðust hljóðlaust, kennari sá, sem
átti að halda vörð, stakk höfðinu
inn úr gættinni og gaf Leifi merki.
Leifur gekk beinn og djarfur út
og kom beinn djarfur inn aftur
eftir tíu mínútur. Ég hefði gjarn-
an viljað fá að sjá framan í hann,
en hann settist, án þess að líta
til hægri né vinstri, og þegar hvísl-
að var við borðið bak við hann,
hristi hann aðeins höfuðið. Á
eftir honum var Arvid kállaður út,
og síðan ekki fleiri. Ekki Hannibal,
ekki Maríus, enginn af plebejunum.
Enn voru frímínútur. Leifur
og Arvid risu strax á fætur og
gengu saman út. Þeir mæltu ekki
orð. Hannibal sat sem fastast á
sínum stað, og kennarinn, sem
halda átti uppi reglu, skoðaði
hann í krók og kring og lét
hann sitja, þó að það væri eigin
lega bannað. En úti á ganginum
var drengur úr þriðja bekk, sem
hafði séð rektor og umsjónar-
manninn standa niðri í skotinu
við reiðhjólaskúrana. Hammer
hafði verið með bendingar og
skýringar. Stuttu síðar hafði svo
Leifur bætzt í hópinn og rektor
talaði lengi og rækilega við hann.
Og Leifur hafði staðið rétt eins
og hermaður og kinkað kolli stutt
en ákveðið.
Fimmti tími leið og ekkert gerð
ist. Frímínúturnar liðu, siðasti
tími hófst — ekkert. Hannibal
gleymdi að taka latínubókina sína
upp, og þegar ég lagði mína beint
fyrir framan hann, horfði hann
ekki á hana. Hann var eitthvað
svo undarlega utan við sig. En
allt í kringum hann sátu drengirn-
ir með klukkur sínar frammi.
Gerðist nú bara alls ekki neitt?
Jú, þegar klukkuna vantaði
164
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAf)