Íslendingaþættir Tímans - 20.06.1970, Blaðsíða 11

MINNING
Ingibjörg Vilhjálmsdóttir
frá Blönduósi
í>ann 24. nóvember síðastlitSinn,
lézt í Landsspítalanum í Reyfcja-
Vík, frú Ingibjörg Vilhjálmsdóttir
frá Blönduósi, eftir sfcamma legu,
sextíu ag sex ára að aldri. Mér
barst þessi sargarfregn út í fjar-
lægðina, þar sem ég var stódd í
feandaríkjunum.
Það kemur alltaf ónotalega við
mawn að heyra lát vina og vanda-
inanna, ekki sízt þegar maður er
í órafjarlægð, þótt auðvitað engu
ittiundi breyta að majður væri nær
staddur. Örlögin spyrja ekki ráða,
þau fara sína settu leið og koma
við á ákvörðunarstað hverju sinni.
Það vissu allir, sem frú Ingi-
björgu þekktu, að hún gekk ekki
heil heilsu til rnargra ára, en mað-
Ur fann það ekki eins og skyldi
þar sem hún bar sinn sjúkleika
me'ð stakri ró og æðruleysi.
Við þessa sorgarfregn, leitaði
hugurinn heim í litla þorpið okk
ar, Blönduós. Mér fannst ég sjá
það í anda hnipið og þögult,
skammdegið svartara en nokkm
sinni áður. Ölduniðurinn við sand-
inm, þungur og kaldur. Vetrar-
kvöldið var svo óhugnanlega nap-
urt, að það var næstum þvi eins
°g það kæmi engin sól næsta dag.
Ég hugsaði heim á heimilið
hennar, þar sem ég hef átt marg-
'&r ánægju og gleðistundir við alls
konar spiall og fróðleik. Fékk
stundum að heyra nýort ljóð eða
stöku, eftir hana sjálfa eða mann-
inn hennar, því alltaf gat þessi
kona miðlað fróðleik og gleði. Hún
Var sannarlegur gleðigjafi og mér
fannst ég alltaf fara ríkari út frá
henni, en ég kom. Ingibjörg var
hka mikil sauma- og handavinnu
kona, listhnQigð og vel verki farin
Við áttum á hennar heimili marga
iserdómsc^nd, kvenfélagskon-
u™ar’ b°!í'’r við komum saman til
&ð vinna 4 w.ar eða fá nýjar hug-
uiyndir o° °áðleggingar. Hún var
uh af fróðleik og áhuga á öll
Ulu nýjungum, þótt hún einmig
ÍSLENDliMGAÞÆTTIR
héldi tryggð við það sem var þjóð
legt og smekklegt.
Ingibjörg var í fjöldamörg ár í
kvenfélaginu Vöku, þar af lengi í
stjórn þess og innti af hendi rit-
arastörf. Hún var traust og vfðsýn
félagskona, vel máli farin og fann
alltaf friðsamlegar leiðir öllum til
handa, livort heldur voru menn
eða málefni. Ég hef líka rifjað upp
samstarf okkar við handavinnu-
prófin. Ingihjörg var prófdómari
hjá mér öll þau ár, sem ég kenndi
við kvennaskólann og einnig í þau
skipti sem ég kenndi við Barna- og
Unglingaskólann Mér eru þessar
stundir sérstaklega minnisstæðar,
vegna þess hve gott og skemmti-
legt var að vinna með henni og
hve sawngjörn hún var. Og ekki
gleymi ég því hvað hún Ijómaði af
gleði, þegar hún sá eitthvað nýtt
og vel unnið. Þá var hún rön að
segja: „þetta er nú fallegí", og
lagði mikla áherzlu á. Ég man líka
hennar ungu búskaparár, þegar
hún þurfti að annast litlar dætur
og þar að auki aldna tengdamóð
ur sína, sem dvaldi hjá þeim hjón-
um samfleytt í átján ár, þar af
sex ár blind og rúmliggjandi. En
Iwgibjörg vann hjúkrunarstarf-
ið með sömu prýði og hjartahlýju
sem önnur störf, og lét gömlu kon
una ekki frá sér fara fyrr en-hún
hafði búið henni síðasta hvílurúm-
ið. Þær eru ekki margar tengda-
dæturnar nú til dags, sem inna
svona störf af höndum möglunar-
laust. Þau voru svo mörg kærleiks
störfin, sem Ingibjörg vann af al-
úð og tillitssemi, að enginn þarf að
hafa áhyggjur af hennar heim-
komu á landið eilífa. Þar fær hún
að starfa áfram í anda kærla’kans.
Þegar ég lít yfir liðnu árin þá
er svo margt, sem gleður mig, því
minningarnar eru bjartar og hlýj-
ar. Oft gat ég undrazt hvað þessi
heilsulitla kona afkastaði miklu,
þó sýndist hún aldrei fara hratt og \
aldrei neitaði hún að rétta hjálp-
arhönd, hvort heldur var viðvíkj-
andi félagsstörfum eða útbúningi
leiksýninga hjá barnaskólanum.
Alltaf var leitað til Ingibjargar,
því hún var svo listfeng og fljót
að sjá hvernig hlutirnir áttu að
vara.
Og hér i fjarlægðinni )æt ég
einnig hugann reika heim á heim-
ilið hennar, þar sem stóllinn er
auður og skarð fyrir skildi, sem
aldrei verður bætt. Ég hugsa með
samúð til mannstns hennar, Tómas
ar R. Jónssonar, sem flestir Hún-
vetningar kannast við. Hann hef-
ur verið verzlunar og skrifstofu
maður hjá Kaupfélagi Húnvetn
inga í fjörutíu ár. Einnig hefur
hann annazt og unnið að fjölda
mörgum leiksýningum, sýslubúum
og fleiri til gleði og fróðleiks
Þau hjónin voru samhent h þvi
sviði sem öðru, þar studdi Ingi-
björg mann sinn með ráðum og
dáð. Það var svo margt, sem þau
áttu sameiginlegt, bæði listhneigð.
hagmælt vel og bókhneigð. Þau
unnu ‘'íjimhent a? heill og farsæld
11