Íslendingaþættir Tímans - 20.06.1970, Qupperneq 27

I
MINNING
Guðmundur Þorgrímsson,
bóndi Brimnesi
Aldrei er þeim fullþakkaíJ, sem
græða landið og gera það byggi-
legra. Þeir leggja gull í lófa fram-
tíðarinnar.
Á síðastliðnum vetri lézt merk-
ur, austfirzkur bóndi eftir langt
ævistarf, 77 ára að aldri. Þessi
bóndi var Guðmundur Þorgríms-
son á Brimnesi i Fáskrúðsfirði.
Guðmundur Þorgrímsson fædd-
lst að Víðinesi í Fossárdal í Beru-
meshreppi 24. des. 1892. Foreldrar
hans voru hjónin Þorgrímur Þor-
láksson ættaður úr Beruneshreppi
og Guðrún Marteinsdóttir, Skaft-
fellingur að ætt. Þetta var síðara
hjónaband þeirra beggja og áttu
þau bæði börn frá fyrra hjóna-
bandi, svo að mannmargt var í
heimili og ómegð mikil.
Fyrri maður Guðrúnar var Ög-
toundur Runólfsson, ættaður úr
Áiftafirði, en þau bjuggu í Svín-
hólum í Lóni. Þau eignuðust 8
börn. Eftir að Guðrún missti mann
®inn flutti hún að Steinaborg á
^erufjarðarströnd til Þorsteins
bróður síns.
Þorgrímur bjó með fyrri konu
sinni Halldóru að Kelduskógum.
Þau eignuðust 4 dœtur. Þau Guð-
rún og Þorgrímur voru gefin sam-
an í hjónaband 1891 og bjuggu þau
fyrst í Gautavík, síðar í Víði-
Oesi á Fossárdal og síðast á Kirkju-
bóli í Fáskrúðsfirði.
Guðrún Marteinsdóttir, móðir
Guðmundar, var myndarkona höfð-
ingleg f sjón og raun og afkasta-
mi'kil til verka, söngelsk og bók-
gefin. Þorgrímur Þorláksson var
seplegia meðalmaður á hæð, þétt-
axinn, ötull til allra verka, söng-
“neigður og lundgóður. Erfði Guð-
nndUr hina gððu lund föður síns.
*Stein.unn min> nn ertu horf-
þakka þér samveru-
'•undirnar, sem við áttum saman.
g bið guð að varðveita þig. Far
1 fnði, friður guðs þig blessi.
Sig. M. J.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Foreldrar Guðmundar höfðu
þungt heimili, því að börnin voru
mörg. Þau eignuðust saman þrjú
börn, Guðmund á Brimnesi, Hall-
dóru gift Þorláki Helgasyni, en
þau fluttu til Vesturheims, og Sig-
urrósu, gift Magnúsi Eiríkssyni á
Búðum ,í Fáskrúðsfirði.
Svo sagði Guðmundur mér, að
faðir sinn hafi mest aflað matar
handa heimilinu í Víðinesi með
veiðiskap. Alltaf hafði hann farið
á fætur klukkan 5 að morgni á
vetrum, annað hvort á rjúpnaveið-
ar eða á sjó til að afla fanga. Kom
hann sjaldan heim fyrr en eftir
dagsetur, þá oft með bagga á baki,
annað hvort rjúpur eða sjófugl.
En þegar hann fékk sel eða hnísu
var veiðin sótt út á Selnes daginn
eftir. Á þessu lifði fjölskyldan að
miklu leyti yfir veturinn.
Lítið fékkst úr kaupstað, því að
reikningum við verzlunina á Djúpa
vogi var lokað frá 20. október til
1. marz, nema um staðgreiðslu
væri að ræða eins og rjúpur, fisk,
ull eða tólg. Rjúpur var helzta inn-
legg að vetrinum og var keypt fyr
ir þær kaffi, hveiti, sykur og stein
olía til ljósa.
Þarna ólst Guðmundur upp og
átti hann margar ljúfar bernsku-
minningar úr Fossárdal. Þar sat
hann yfir fráfærnaám með systkin-
um sínum. Þau Halldóra og hann
voru mjög samrýmd.
Þegar Guðmundur var 10 ára
fluttu foreldrar hans að Steina-
borg á Berufjarðarströnd. Eftir 5
ár fluttist fjölskyldan að Kirkju-
bóli í Fáskrúðsfirði. Þar var hann
fyrst vinnumaður hjá foreldrum
sínum, þá bústjóri og síðar sjálf-
stæður bóndi. Þá kevpti Búðar-
hreppur Kirkjubólið og saknaði
Guðmundur þess, að þurfa að
flytja þaðan.
Um tíma hafði Guðmundur í
hyggju að fara í verzlunar9kólann.
En ekki varð neitt úr þvi, þar
sem honum fannst faðir sinn ekki
mega missa sig frá búskapnum.
Meðan hann bjó á Kirkjubóli
kvæntist hann Sólveigu Eíríksdótt-
ur frá Hlíð í Lóni. Hinn avígsla
þeirra fór fram 21. sept. 1921.
Mun Guðmundur hafa talið það
mesta gæfuspor lífs síns. Enda
reyndist Sólveig honum hin ágæt-
asta kona og var hjónaband þeirra
frábærlega ástúðlegt.
Vorið 1923 fluttu þau fMðmund
ur og Sólveig að BriÁiesi. Sú
jörð hefur tekið miklum stakka-
skiptum frá þeim tíma. Þar hafa
þessi hjón með hjálp b&ena sinna
stóraukið alla túnrækt og byggt
upp íbúðar- og gripahús. Auk þess
27