Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Blaðsíða 19

margar sfáraðgerðir með stuttu
millibili. Það er ekki á allra færi
að bera slíkar raunir, svo vel sem
hún gerði, henni var ekki fisjað
saman, viljinn og dugnaðurin^n var
frábær, aldrei kvartaði hún, vildi
sem minnst úr veikindunum gera,
er á þau var minnzt. Hugur
hennar stóð til að líkna öðrurti,
sem áttu bágt, það var henni með1-
fætt. ,
Siðustu stundirnar fyrir and-
látið. minnti hún starfsfólkið á
sjúku konurnar sem lágu við hlið-
ina á henni. Henni var efst í hu-ga
á þeirri Örlagastund, að þeim yrði
hjálpað. Þannig var hugur hennar
alla tíð. iíún tók sjálf út miklar
kvalir, sem yfirbuguðu hana að
lokum, en kjarkinn brast aldrei,
hún hélt fullri rænu til síðustu
stundar eða því sem næst og hug-
urinn var hjá fjölskyldu hennar.
Kvödd verður hún svo á af-
mælisdag Þorbjargar dóttur
sinnar. Þannig eru örlögin. Þetta
voru henni kærir dagar og eftir-
minnilegir, á þá hleðst stór at-
burður varðandi þessa konu, það
fer vel á því. Þeir verða ástvinun-
um mininistæðari.
Anna var heilsteyptur persónu-
leiki, tíguleg í sjón og reynd,
hispurslaus, háttprúð og elskuleg
kona í viðmóti og tryggur vinur
vina sinna. Hún bjó yfir reisn, og
birtu lagði um umhverfi hennar,
hún var hög kona til handa, ham-
hleypa til verka og mikil húsmópir,
elskuleg og ástrík manni sínum,
vinum og vandamönnum. Hún
vann mikið að félagsmálum
kvenna og gamlá fóiksins, hún var
hugsjóna- og mannúðarkona þar
sem annars sttaðar.' Það er skarð
fyrir skildi við fráfall hennar,
söknuður sár hjá eiginmanni og
ástvinum öllum. Við eigum mynd
í huganum af henni, sem ekki
verður þaðan máð. Við eigum
minningu í hjartanu um góða
konu, sem reyridist okkur svo vel,
að á betra verður vart kosið. Við
stöndum í mikilli þakkarskuld
fyrir þetta hvorutveggja.
Því færum við nú að leiðar-
lokum beztu þakkir fyrir allt og
allt, þessari ástsælu konu fyrir
samfylgdina.
Birta og blessun guðs fylgi
henni inn á eilífðar land lífs og
friðar.
Dýpstu samúðarkveðjur til
ástvina hennar.
Valgarður Lyngdal.
Minning merkrar konu:
Maríu Úlafsdóttur
frá Bæjum
Fædd 1. sept. 1880.
Dáin 9- apríl 1970.
Föstudaginn 17. apríl s.l. var til
moldar borin ein hin merkasta
kona, María Rebekka Ólafsdóttir,
frá Bæjum á Snæfjallaströnd.
Á slíkri kveðjustund rifjast upp
í hugann margar djúpstæðar minn
ingar liðinna ára, í samneyti, og
nábýli frá æsku til fullorðinsára.
Minningar sem vekja hugann til
umhugsunar um manngildi og kær
leika, hjálpsemi fórnfýsi og dreng-
skap. Þessi merka kona skildi eftir
sig þau djúpstæðu spor í hugum
þeirra er henni kynntust, aðdáun
og virðingu, að aldrei gleymist.
Mér er ennþá í fersku minni mín
fyrsta ferð á hennar fund, sem i
dag hefði gerzt. þá sex ára snáði
í minni fyrstu sendiferð milli bæja,
rúma 4 km leið, á sólbjörtum sum
ardegi, og á allar þær mörgu ferð-
ir mínar, sem siðar ég átti á heim-
ili Maríu, og viðtökur hennar, Ijóm
aði ávallt hin sama heiðríkja birta
og vinarhugur.
Til minningarorða um slíka
konu, sem María var, er meiri
vandi um að flytja, en ég er fær
til, enda þótt ég engan veginn vilji
hjá mér leiða, að minnast hennar
nokkrum orðum, þó af vanmætti
sé.
í Bæjum á Snæfjallaströnd er
sjónvídd fögur yfir Djúpið allt, og
kvöldroðinn við hafsbrún á björtu
sumarkvöldi ógleymanleg unaðs-
stund. Sjálft Djúpið í lognkyrrð,
friðsællar nætur sem blátært stöðu
vatn. Fjallahringurinn — þá sólin
bryddar brúnir í morgunkyrðinni
m-eð dölum sinum, fjörðum og vog
um, sem meitluð' umgjörð um lit-
ríka mynd. Og er sólin sígur að
suðrinu og hellir sínum sterku
geislum yfir á ströndina, geislun-
um, sem bræða snjóinn og veitir
gróðri og skepnum líf og kraft til
að blómstra og þroskast til nýs
lífs, til framfærzlu og bjargar. En
hér ól María Ólafsdóttir, svo að
segja allan sinn aldur, hér fæddi
hún börnin sín og ól þau til þroska
og mamndóms — og hér vildi hún,
í sinni sveit bera sín bein — við
hlið manns síns í Unaðsdalskirkju-
garði. Útfaradag hennar breiddust
sólargeislar vorsins hinn 17 apríl
s.I. fram úr garra norðan kuldans,
norðanélin birtu, og það varð logn
kyrrð eftir samfelldan hörkuvetur.
Og hver vildi ekki sína þessari
mætu konu milda samúð, hlýju og
virðingu á útfarardaginn.
María ÓTafsdóttir fæddist að
Múla í Nauteyrarhreppi 1. septem-
ber árið 1880. Voru foreldrar henn
ar Ingibjörg Þorkelsdóttir og Ólaf-
ur Markússon er þar bjuggu. Hún
var áttunda barn þeirra hjóna, og
sú eina af þeim systkinum sem til
þroska komust, en hin öll létust í
æsku, en móður -sína missti hún
vikugömul.
ÍSLENDfNGAÞÆTTIR
19