Íslendingaþættir Tímans - 11.11.1970, Blaðsíða 21

MINNING
Gunnar Ragnarsson
bóndi Fossvölium
í þeim harða skóla, á unglin°saldri,
að undanteknum þeim allra
yngstu, sem sjómennskan kennir,
sumir þeirra með föður sín-
um, en aðrir þar er skip-
rúm bauðst. En eftir
nokkura ára sjómennsku á áraskip-
um, og hinum stóru bátum, sem
svo voru kallaðir, lagði Sigurður
Guðmundur í eigin útgerð, fyrst
einnig á árabátum, en síðar varð
hann, ásamt þá orðnum meðeig-
anda sínum, Gísla Hannessýni frá
Ármúla, til þess að setja hina
fyrstu trillubátavél í bát sinn, og
var það fyrsti trillubáturinn sem
innreið sína hélt i vestfirzkar ver-
stöðvar, og þá hér við Djúp einn-
ig. Sú saga hefur ekki verið skráð,
svo ég viti, en er vel þess vii’ði,
og man ég hana í náinni snert-
ingu þeirrar gerbyltingar, sem
trillubátaútgerðin hafði á hag og
afkomu alla, sjómönnum til léttis
og hagsbóta. Síðar gerði Sigurður
Guðmundur út stærri vélbát, og
fór þar á eftir á togara, sem hann
var á árum saman. Honum hlekkt-
ist aldrei á í sínu starfi, og var
hinn mesti þrekmaður sem ég hef
þekkt. Iíann er nú látinn.
Önnur börn þeirra hjóna eru:
Halldór Kristinn, er lagði stund á
listmál'un, eftir gagnfræðanám
á Akureyri, mjög listfengur
hæfileikamaður, en lézt ungur.
Gunnar, Aðalsteinn, Óskar, Ásgeir,
allir smiðir að iðn. Jón, bóndi á
Borgarhóli í Eyjafirði, en hann og
Óskar útskrifuðust búfræðing-
ar við Bændaskólann á Hvanneyri.
Torfi, nú starfandi í Búnaðarbank
anum í Reykjavík. Halldór smíða-
kennari á Eiðum, lærði j Handíða-
og myndlistarskólanum í R eykja-
vík, og er nú einn færasti tré-
skurðarmeistari á l'andi hér. Krist-
ján Björn lærði hótelstjórn, og
vinnur við hótelstjórn vestanhafs.
Ólafur bóndi á Héraði austur. Dæt-
urnar þrjár eru: Ingibjörg, sem er
látin, María, búsett á ísafirði, og
Arnþrúður Kaldalóns, búsett í
Reykjavík.
Ekki síður leikur allt í höndum
þeirra systra en bræðranna, og
eru systkinin öll sönghneigð og
söngelsk, en Sigurður faðir þeirra
var söngmaður góður, og meðhjálp
arl og íorsöngvari í Unaðsdals-
kirkju meðan hans naut við hér í
svelt. Allur þessi mannvænlegi
barnahópur hefur gifzt, og eru af-
komendur þessara merku hjóna nú
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Hvaðan er lífshlaupi hvers og
eins stjórnað? Hvernig má það
verða, að mætur maður í blóma
lífsins, sem á mikla framtíð fyrir
sér og á mörg og mikil verkefni
óunnin, er skyndilega burtkallað-
ur? Þessar og þvílíkar spurningar
konu ósjálfrátt í hugann. þegar
orðnir yfir 150. Það er glæsilegur
hópur.
En framar öll'um öðrum að
gerðum til þeilla þessu heimili var
hinn gullvægi heiðarleiki í öll-
um gerðum þessara hjóna. Það
var þeirra bjarg og traust, að gef-
ið loforð var þeim heilagt heit,
sem aldrei mátti bregðast, og það
var þetta mikla traust, sem allir
báru tl þeirra, sem dýpst risti, er
á þurfti að halda þeim til leiðsögu
og hjálpar ,þá yfirskyggðu erfið-
leikar líðandi stundar.
Mann sinn missti María árið
1959, og fluttist stuttu síðar til
Reykjavíkur þar sem hún dvaldist
á Hrafnistu upp frá því. Hún and-
aðist hinn 9. apríl s.l.
Ánægja og hamingja virtist
alltaf ríkja í huga þessara mætu
hjóna, aUt lífið á enda. Aldrei
hvörtuðu þau um erfiðleika, — og
alltaf virtust þau hafa nóg af öllu.
En hamingjuríkustu laun alls erfið
is þeirra var að sjá hin mannvæn-
legu börn sín vaxa og þroskast, og
verða að traustum og nýtum borg-
urum. Börnin launuðu þeim for-
eldrum sínum einnig alla þeirra
dýrmætu umhyggju með stakri og
einlægri aðstoð og virðingu alla
tíð. og voru öll sem ein hönd um
að gleðja þau, og bera á höndum
sér.
Sjálfur þakka ég þeim alla
þeirra óeigi'ngjörnu hjálp, fyrir-
greiðslu og vináttu, ógleymanlega
tryggð og traust, sem og börnum
þeirra öllum frá fyrstu kynnum.
Jens í Kaldalóni
sviplegt fráfall Gunnars á FossvÖll
um spurðist 30. sept. s.l.
Gunnar var sonur hjénanna
Ragnars Gunnarssonar og Önnu
Einarsdóttur, var rúmiega þrítug-
ur að aldri, þriðja yngsta barnið í
röðinni af sex systkinum.
Þótt Gunnar væri ungur að ár-
um, hafði hann margt gott látið af
sér leiða. Má nefna stórfram-
kvæmd, sem hann lagði í á Foss-
völlum. Hann lét virkja Laxána,
sem rennur þar í gegnum túnið.
Er þar mjög fullkomin vatnsafls-
stöð fyrir heimilið, sem jafnframt
hitar upp íbúðarhúsið. Mun þetta
mikla framtak Gunnars gefa Foss-
vallaheimili bæði Ijós- og ylgjafa
um ókomin ár. Eins og allir vita,
kostaði þessi myndarlega frám-
kværnd offjár. En Gunnar trúði á
framtíð landbúnaðarins og allt það
holla og góða, sem fylgir þeirri at-
vinnugrein. Hefur Gunnar reist
sér þar minnisvarða, sem mun
standa óbrotgjarn um langa fram-
tíð.
21