Íslendingaþættir Tímans - 13.05.1981, Blaðsíða 2

Marinó Bjarni Kristjánsson
Efri-Tungn, Rauðasandshreppi
F. 29. júnf 1930
D. lti.des. 1980
„Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr hit sama,
en orðstirr
déyr aldrigi
hveims sér góðan getr.”
Aðkvöldi hins 16. des. s.l. barst sú voða-
frétt um Rauðasandshrepp að banaslys
hefði orðið að Efri-Tungu. Marinó bóndi
þar var látinn. öll sveitin var harmi sleg-
in en hér var sem svo oft áður, að maður-
inn með ljáinn spyr hvorki þá nánustu, né
aöra samferðamenn hvar hann heggur
næst.
Marinó Bjarni Kristjánsson, eins og
hann hét fullu nafni, var fæddur að
Grundum i Kollsvik þann 29. júni 1930 og
stóð þvi rétt á fimmtugu er hann lést.
Foreldrar hans voru Kristján Július
Kristjánsson bóndi þar og kona hans Dag-
björt Torfadóttir frá Kollsvik. Marinó
fluttist ungur að aldri að Efri-Tungu i ör-
lygshöfn og átti þar heimili það sem eftir
var æfi.
Svo sem titt er um unglinga i sveit tók
Marinó snemma þátt i öllum störfum
heimilisins bæði á sjó og landi. Reyndi
snemma á hann við þau, þar sem faðir
hans stundaöi um áratugaskeið barna-
kennslu hér i sveitinni á vetrum, og sem
farkennari þurfti hann að vera langdvöl-
um frá heimili sinu. Þá reyndi á útsjón og
dugnað þeirra bræðra i Tungu. Um
tveggja áratuga skeið vann Marinó á
jarðýtu,að mestu hjá Vegagerð rikisins,
en hafði fyrir nokkrum árum lagt þau
störf á hilluna og stofnað ásamt nokkrum
öðrum hlutafélag um rekstur trésmiða-
verkstæðis. A vegum þess vann hann
ásamt bústörfum seinustu árin.
Marinó var einn af þessum afburða at-
orkumönnum sem sjaldan sleppa verki úr
höndum. Hann naut allsstaðar óskoraðs
trausts meöal samferðamanna. Hin
geislandi kimni og hlýja viðmót samfara
hóflegri hlédrægni gerði hann með af-
brigöum vinsælan félaga hvar sem hann
fór. Þvi var hann eftirsóttur ekki aðeins
til verka og vinnu heldur lika sem félagi.
Hann var og jafnan, ef þess var nokkur
kostur, boðinn og búinn ti) hjálpar ef til
hans var leitaö og gerði i engu manna-
mun. Þannig nutu sveitungarnir i rikum
mæli mannkosta hans og dugnaðar.
Marinó var meðal hinna hugdjörfustu
Hann var óspar á að gefa úr garðinum
sinum og með fylgdu góð ráð til unga
fólksins, sem var að byrja i garöræktinni
og hann fór siösumars i garöana til þess
og gladdist þar sem vel tókst til. Hann var
allsstaðar að reyna aö kveikja áhuga fyrir
trjárækt. En garðræktin og ilmur af mold
og gróðri var einn þáttur af mörgum sem
hann hafði ánægju, gleði og lifsfy llingu af
, þótt orðinn væri áttræöur.
1 rennibekknum sinum útbjó hann
margskonar minjagripi af vandvirkni og
list. Hann tók mikið af ljósmyndum og
hafði næmt auga fyrir mótifum.
Ljóö og stökur voru honum endalaust
yndi, væri vel kveöiö, en sjálfur var hann
vel hagmæltur og þótti gaman að dansa.
Söngur og hljóðfæraleikur heillaði hann
og hann rækti vináttu við vini sina nær og
fjær. Hann var góður og greiövikinn ná-
granni I sveit og bæ. Vinnufélögum hans
þótti vænt um hann eins og öðrum og
sýndu það I verki, það gladdi og yljaöi að
hjartarótum. Hann hafði húmorinn uppi
en gamansemi hans meiddi engan. Augun
ljómuðu i vinahópnum á góöum stundum
og þá var söngurinn sjálfsagöur. Slikir
menn fagna hverjum nýjun degi, og lifa
lifinu lifandi. Hann trúði á landiö og
treysti skaþaranum. Hann sótti vel kirkj-
2
una sina og var lengi hringjari. Þaö er
lifslán aö hafa átt samleið meö honum
mörg góð ár.
Predikarinn segir:
„öllu er afmörkuð stund og sérhver
hlutur undir himninum hefur sinn tima”.
Handföngin á gömlu trjáklippunum eru
orðin slitin og hendurnar sem beittu þeim
á kalsprotana gera það ekki framan.
isleifur Sveinsson lifði langa heiða daga
og hann notaði þá og naut þeirra. Hann dó
inn I vorbirtuna I satt við Guð og menn.
Pálmi Eyjólfsson.
t
Kveðja
Elsku afi!
Þegar mér bárust þær sorgarfregnir aö
þú væri farinn frá okkur, fannst mér sem
hjartað ætlaöi aö bresta. — Þú varst svo
hress og kátur um jólin þegar ég hitti þig
og spilaðir fyrir mig á harmónikkuna
þina, með mikilli snilli. En svona er gang-
ur llfsins, menn koma og fara. —
Þegar ég sit hér og skrifa þér þessi fá-
tæklegu kveðjuorö, á ég hálferfitt með aö
fá oröin fram. — Minningarnar bara
streyma um mig sem hlýr vorvindur og
margs er að minnast. — Allar þær yndis-
legu stundir, sem ég átti meö ykkur
ömmu heima i ömmubæ, eins og viö
krakkarnir kölluðum húsið ykkar, verða
aldrei frá mér teknar. Það voru ekki bara
gleöistundir, heldur Hka svo gefandi. —
Þú varst svo óspar aö miöla af gáfum,
sem þér voru gefnar. — Já, oft var húsið
ykkar fullt af fólki, en alltaf fannst pláss
fyrir fleiri og voru það ekki fáir, sem
lögöu leið sina til ykkar og fengu að njóta
af hamingjunni og gleöinni, sem þar rikti.
— 011 bréfin, elsku afi minn, sem ég hef
fengið frá þér siðan ég flutti hingaö til
Malmö voru alltaf jafnkærkomin og færðu
mér mikla gleöi. Það var ekki hægt að
hugsa sér að þau væru frá áttræöum
manni. — Full af lifsgleöi, ánægju og heil-
brigðri skynsemi, sem ég lærði mikiö af. 1
þessu minu slðasta bréfi til þin, ætla ég aö
þakka þér fyrir allar þær yndislegu stund-
ir, sem þú gafst mér og þótt missirinn sé
mikill og sorgin stór hugga ég mig við, að
ég veit að þér liður vel núna og að þú lagð-
ir af staö I þessa löngu ferð meö gleði og
þakklæti fyrir þá dvöl, er Guð gaf þ61-
hérna megin.
Góöa ferö i friðinn og sæluna afi minn,
ÞlnHanna.
Islendingaþættir