Íslendingaþættir Tímans - 30.09.1981, Blaðsíða 7

Hallgrímur
Vilhjálmsson
tryggingafulltrúi
Fæddur Xl.des. 1915
Dáinn 14. sept. 1981
Lygn streymir Don og lygnt rann ævi-
fljót Hallgrims Vilhjálmssonar trygg-
ingafulltrúa Akureyri að ósinum eilifa, en
enginn sem til þekkti efaðist um að það
fljót væri bæöi þungt og vatnsmikið.
Við héldum hjónin, siðast þegar leiðir
okkar lágu saman að enn ætti þar eftir að
renna mikið vatn til sjávar, og urðum
ekki siður en aðrir undrandi á hverfulleik
lifsins.
Þvi þessar linur, — með kveðju frá okk-
ur hjónum og Birni litla.
Fundum okkar bar fyrst saman i óktó-
ber 1975 er Hallgrimur, likt og svo oft sið-
ar með einurð.drenglund og hollráðum
greiddi götu okkar á Akureyri.
Hallgrimurhafði sérstakt lag á að birt-
ast þegar ráöa var þörf og þegar hann fór
var likt og aldrei hefði verið þar vanda-
mál.
Urðu nú tiðir fundir okkar hjóna meö
Hallgrimi og hans ágætu konu, Ásgeröi
Guömundsdóttur og löngum setið fram
eftir við rabb og spil. Var aldrei að finna
að aldursmunur væri þar á, þótt yfirburða
, þeirra gætti strax i umræðu og vallar-
sýn. Vorum við tekin allt i senn, sem fé-
lagar, vinir og börn þessara ágætu hjóna
sem svo vel sameinuðu bestu eiginleika
þingeysks stórhöfðingja og húnvetnskrar
sómakonu.
Er við 1978 héldum frá Akureyri á ný
fýlgdu okkur góðar kveðjur og óskir um
gðða endurfundi.
bótt heimsóknir strjáluðust héldust
fengslin með bréfaskriftum og ekki hvaö
sist er við héldum til Sviþjóðar — og hall-
aði þá heldur á okkur ef eitthvað var.
Alltaf var unun af bréfum Hallgrims, og
sem voru allt i senn, fræðandi, uppörv-
andi og drjúg af hollum ráðum.
Oft furðuðum við okkur á hve timi hans
varð drjúgur — þvi áhugamál átti hann
fjölmörg þó útivera, félags- og stjórnmál
®ttu hug hans mestan. Hallgrimur tók
yirka afstöðu til flestra mála og ætiö
drengilega og aldrei heyrðum við hann
halla máli. Hann vann og langan vinnu-
dag sem tryggingafulltrúi og forstöðu-
'haður Tryggingastofnunar rikisins á Ak-
'siendingaþættir
ureyri og taldi þar mikilvægust mál kjör
aldraðra og einn lifeyrissjóð fyrir alla
landsmenn, þvi jarnaðarmaður var hann
ekki aðeins i orði heldur á borði.
Óhætt er að fullyrða aö fáir hafi verið
svo gjörkunnugir tryggingamálum og
löggjöfum almannatrygginga sem Hall-
grimur.
Við áttum aðeins skamma stund með
Hallgrimi og þvi margir aðrir sem betur
kunna að segja sögu hans — en af þeim
þunga sem á okkur lagðist við þá váfrétt
að Hallgrimur væri allur, skiljum við að
mikill er harmur þeirra sem áttu hann
allan og betur þekktu.
Við sjálf rifjum upp stutt kynni og sein-
ustu fundi i ágúst siðastliðnum er viö
Elínborg kynntum Björn litla Hallgrimi
og konu hans Ásgerði að Viðivöllum Akur-
eyri og var það honum vel að skapi.
er biðu eftir komu fiskimannanna stund-
um nokkuð óþreyjufullir. Er að landi kom
skipti Einar aflanum, og gaf af hlut sin-.
um þeim er ekki áttu þess kost að afla*
með honum, og var þá venjulega ekki
smátt skammtað. Þegar vora tók, fór for-
maður með hásetana til skips, drógu það i
naust til geymslu og bikunar. 1 tilefni af
þvi var svokölluð uppdráttarveisla setin,
til skiptis á bæjunum. Er mér þaö ljúf
bernskuminning þegar bændurnir riöu
hver til sins heima, að enduðum fangaði.
Nóttin var björt, þeir ofurlitið hýrir og
sungu I næturkyrröinni ,,Þú vorgyðjan
svlfur úr suðrænum geim”.
Það voru friðsæl ár, sem við áttum
saman undir Eyjafjöllum, og þó fátæktin
sæti viða i öndvegi var hugsunarháttur
fólksins sá að miðla til þeirra sem erfitt
áttu. Hjónin I Varmahlið voru engir eftir-
bátar I þeim efnum. Þau gengu um og
glöddu aöra, allt til hinstu stundar. Þeirra
munu allir Eyfellingar sakna heilshugar.
Að enduðum starfsdegi kvöddu þau
gamla óðalið og hinn góða skyldurækna
son, sátt við allt og alla. Þau hugðust
eyöa sinum hinstu stundum, hjá dóttur
sinni, Sigriöi, og manni hennar, Asmundi
Guðmundssyni, skipstjóra I Reykjavik.
Bæði þurftu þau að vera undir læknis-
Við þökkum af alhug góð en þvi miður
stutt kynni.
Við sendum Asgerði, börnum, tengda-
og barnabörnum samúðarkveðjur og ósk-
um Hallgrimi vini okkar góðrar heim-
komu og guðsblessunar.
Arnar, Elinborg og Björn.
hendi. Dóttirin hugði fagnandi til sam-
verustundanna, og annaðist foreldra sina
af óeigingirni og ástúö. Sama má segja
um mann hennar, Asmund, er sýndi
gömlu hjónunum virðingu og kærleika. Ég
veitti þvi athygli, hve fallega Asmundur
kom fram við tengdaföður sinn. Það má
segja að gagnkvæm var vinátta þeirra
allra.
Þvi miður var dagur að kvöldi kominn.
Ingibjörg varð bráðkvödd eftir styttri
dvöl hjá dóttur sinni, en vonast hafði veriö
eftir. Einar andaðist nú ári siðar. Hann
var andlega hress allt til hinstu stundar.
Góðvildin skær skein af hans brá. Hann
fól sig og sina þeim Guði er gaf honum
hamingju lifsins.
Afkomendur allir sakna þeirra sárt, þvi
gaman var að koma heim — heim að
Varmahliö.
Gömlu hjónin hvila hlið við hlið i Asólfs-
skálakirkjugarði. Siðustu blessun lifsins
hlutu þau af sóknarprestinum, Halldóri
Gunnarssyni, Holti, er kvaddi þau með
virðingu. Blessi þau allt, sem gott er.
Sjálf kveð ég frænda minn með sálmi
þeim er hann svo oft spilaði á útfarardegi
sveitunga okkar: „Far þú i friði, friður
Guðs þig blessi, haföu þökk fyrir allt og
allt.” Guörún Jakobsdóttir
7