Íslendingaþættir Tímans - 07.03.1984, Blaðsíða 7

Guðlaug Narfadóttir
Faedd 8. oklóber 1897
Dáin 14. febrúar 1984
„Gömlum og þreyttum
er gott að hvílast
svefninn vœr
eftir sólarlag."
Merkiskonan Guðlaug Narfadóttir hefur lokið
æviskeiði sínu og er horfin okkur samferðafólki
sínu um tíma.
En minningin um stórhuga baráttukonu mun
lifa. Þrátt fyrir erfiðar ytri aðstæður lét hún aldrei
deigan síga í baráttunni fyrir betra mannlífi. Það
má segja að hún hafi verið langt á undan sinni
samtíð - hana skorti hvorki kjarkinn né áræðið
við að hvetja aðrar konur til samstarfs við
baráttumál sín.
Þegar lífshlaup Guðlaugar er skoðað er ótrúlegt
hvað hún gaf sér tíma til að vinna að félagsmálum.
Hvar værum við staddar íslenskar konur í dag ef
slíkir frumkvöðlar hefðu ekki verið til?
Hvernig getum við nútímakonur sett okkur í
spor hennar er hún ung að árum missti fyrri mann
sinn. Þá átti hún ungan son og bar annað barn
undir belti.
Þá voru ekki neinar tryggingar, - enda fór svo
að ekki var nóg að hún missti mann sinn á besta
aldri - heldur missti hún hús sitt einnig. En
kjarkinn missti hún ekki.
Guðlaug var ekki há í loftinu þegar hún byrjaði
að starfa að félagsmálum. Hún var aðeins tíu ára,
þegar hún gerðist félagi barnastúkunnar „Vonar-
Ijósið" í Hafnarfirði. Hún sá það snemma að til
þess að eitthvað áynnist í baráttumálum sínum
þyrfti að styrkja samtakamátt fjöldans. Þess
vegna varð hún einnig snemma ötul framsóknar-
kona.
Já - hún trúði á samtakamátt fjöldans og var
ótrauð að hvetja fólk til dáða, þannig ferðaðist
sé kominn í forsal himnaríkis. Og ég efast um að
englarnir þarna uppi séu elskulegri og betri en þeir
sem þú hefur hér".
Meö þessum orðum og öðrum álíka kveður
Egill frændi minn á Króki samferðamenn sína
hérna megin grafar.
Við sem stöndum hnípin í norðan nepjunni í
Bræðratungukirkjugarði laust fyrir þorrabyrjun á
því herrans ári 1984, erum viss um að Egill á góða
heimkomu í vændum. og þrátt fyrir allt erum við
glöð í sinni yfir að hafa átt slíkan vin og
•samferðamann, og hugsum gott til endurfunda
síðar meir á landi lifenda.
Að endingu færi ég Þórdísi á Króki mínar
innilegustu samúðarkveðjur. fjölskyldu, minnar
og móður, fyrir ómetanlega tryggð og vináttu.
Börnum þeirra Egils og Þórdísar og aðstandend-
um öllum.'færum við einnig samúðarkveðjur, og
biðjum þeim guðsblessunar um ókomin ár.
Hafsteinn Þorvaldsson
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
hún víða um landið og flutti erindi hjá kvenfé-
lögum og hvatti konur til að leggja góðum málum
lið. Guðlaugvareinn afstofnqndum vcrkakvenna-
félagsins í Hafnarfirði og fyrsti formaður þess.
Við undirritaðar þekkjum Guðlaugu best í
gegnum hennar störf fyrir Framsóknarflokkinn,
þar sem hún starfaði mikið fyrir Félag Framsókn-
arkvenna í Reykjavík. Alveg fram í andlátið
fannst henni það vera skylda sín að mæta á
fundum og taka til máls. Hún var baráttuglöð í
kosningum og vakandi fyrir þeim málum sem
varðaði heill þjóðarinnar, vegna þess að hún trúði
að
„það verður sem þú vœntir
það vex sem að er hlúð. “
Þegar Landssamband Framsóknarkvenna var
stofnað gerðist hún strax aðili að því þótt öldruð
væri. Þegar við fórum okkar árlegu vorferð í maí
s.l. mætti Guðlaug þar kát og hress.
Þegar fundargerðum Félags Framsóknarkvenna
í Reykjavík er flett sjáum við hversu yfirgripsmikil
og margbreytileg störf hennar hafa verið í gegnum
árin fyrir félagið og flokkinn. Enda var Guðlaug
heiðursfélagi F.F.R. Jafnframt því að flytja at-
hyglisverð erindi urn stjórnmál sem og önnur mál
er efst voru á baugi hverju sinni var hún einnig
ómissandi á skemmtikvöldum og kom þá oft með
frumsamdar sögur og Ijóð.
Guðlaug var ritari Félags Framsóknarkvenna í
sjö ár og hún sat í Fulltrúaráði Framsóknarfélag-
anna í Reykjavík um tuttugu ára skeið.
Um hana má segja að hún þreyttist aldrei gott
að gera. Engin kona hcfur setið lengur en hún í
Áfengismálanefnd Bandalags kvenna í Reykjavík
en þar var hún í 25 ár frá 1947-1972, einnig sat
hún í Áfengisvarnarráði fyrir Framsóknarflokkinn
frá 1954-1971.
Þegar Guðlaug bjó með seinni manni sinum
Hirti Níelssyni að Nesjavöllum í Grafningi og í
Gaulverjabænum var hún virkur þátttakandi í
störfum Góðtemplarareglunnar og um skeið var
hún þingtemplar í Árnessýslu.
Guðlaug þurfti einnig að horfa á eftir seinni
manni sínum á besta aldri. En eins og Davíð
Stefánsson segir í Ijóði sínu:
„Þtí áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Pú vaktir yfir velferð barna þinna
Pú vildir rœkta þeirra cettar jörð.
Frá æsku varst þú gædd þeim góða attda
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra ajl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum - eins og þú. “
Gjafir hennar og góðar óskir geymast í hugum
okkar sem dýrmætur fjársjóður. Að kynnast góðu
fólki er lífsfylling og lærdómur, sem ekki verður
metinn til fulls. Við biðjum henni guðs blessunar.
Fyrir hönd Félags Framsóknarkvenna í Reykja-
vík og Landssambands Framsóknarkvenna send-
um við öllum vandamönnum hennar samúðar-
kveðjur.
Sigrún Magnúsdóttir
Sigrún Sturludóttir
t
Mér er skylt að biðja Islendingaþætti Tímans
fyrir nokkur orð í minningu Guðlaugar Narfadótt-
ur.
Hún var fædd í Hafnarfirði 8. október 1897. Þar
ólst hún upp á heimili foreldra sinna en faðir
hennar var sjómaður. Árið 1919 giftist hún
Halldóri Bachmann sem var frá Bolungarvík.
Hann var járnsmiður og heimili þeirra varð í
Reykjavík. Þaueignuðust tvosyni en hjónabandið
stóðekki lengi því að Halldórdó 1921 áðuren full
tvö ár voru liðin frá giftingunni, og áður en yngri
sonurinn fæddist. Guðlaug fluttist þá aftur til
Hafnarfjarðar og átti þar heima næstu árin og sá
fyrir sér og sonum sínum eftir því sem tækifæri
buðust. Meðal annars brá hún á það ráð að fara í
kaupavinnu í sveit og þannig kynntist hún seinni
manni sínum. Hirti Níelssyni, breiðfirskum
manni. Þau giftust 1927 og hófu búskap á
Nesjavöllum í Grafningi en fluttu 1933 að Dalbæ
í Gaulverjabæjarhreppi. Börn þeirra urðu 5. Árið
1947 brugðu þau búi og fluttu til Reykjavíkur.
Hjörtur lést árið 1970.
Þannig var æviferill Guðlaugar en með þessu er
þó harla lítið sagt um hana sjálfa.
Ég sá Guðlaugu Narfadóttur fyrst í Hafnarfirði.
7