Heimilistíminn - 13.06.1974, Blaðsíða 16

pér fyr/r
gan
Þakka
að vera til
ÞAÐ sérkennilegasta við ferðaskrifstof-
una, sem ég starfaði á, var herra Wincott,
sem rak fyrirtækið. Hann var eiginlega
siðasti maður i heimi, sem hægt var að
hugsa sér að útvegaði fina fólkinu þotu-
ferðir. Hann var áreiðanlega orðinn
fimmtugur og þar að auki piparsveinn.
Hann var með gullspangagleraugu, sem
alltaf héngu á nefbroddinum og hann var
sistarfandi.
Hann hélt áfram að kalla mig ungfrú
Andersen, þó ég hefði verið hjá honum i
heilt ár og hann gerði sér aldrei grein fyr-
ir þvi, ef ég var ástfangin eða þess háttar.
En ef ég segi eins og er, þá gerði ég mér
heldur ekki alltaf grein fyrir þvi.
En svo við höldum áfram með Wincott,
þá var hann ekki likt þvi eins utan við sig,
eins og maður gæti haldið. Þvert á móti.
Hann kunni heimskortið utan að og vissi
um brottfarartima flugvéla um allan
heim. Og allt þetta þrátt fyrir það, að
hann hafði aldrei komið út fyrir landstein-
ana. Ollum leyfum sinum eyddi hann
heima i litla húsinu sinu og garðinum,
sem var næstum alþakinn rósarunnum.
Það voru lika rósir á skrifstofunni.
Friðarrósir á stærð við kálhöfuð voru á
skrifborðinu hans og fallegar litlar terósir
á minu.
— Hafiö þér nokkurn tima séð
„Madame Butterfly” nýútsprungna við
sólarupprás, með daggardropa á krónu-
blöðunum, ungfrú Anderson? spurði hann
eitt sinn.
— Nei, svaraði ég eins og satt var.
— Synd. Þér ættuð að reyna að upnlifa
það einhvern tima. Það er eitt af hinum
sjaldgæfu furðuverkum náttúrunnar,
bætti hann við alvarlegur á svip.
Ég trúði þessu svo sem, þvi maður gerir
ráö fyrir að fimmtugur maður viti um
hvað hann er að tala.
Svo var það dag einn, að viðskiptavinur
kom inn á ferðaskrifstofuna. Ég var þá i
16
simanum, en hann beið þolinmóður þar til
ég var búin.
— Hvað get ég gert fyrir yður? spurði
ég kurteislega, eins og ég var vön að gera
samkvæmt fyrirmælum Wincotts.
Þá mætti ég tilliti einkennilegra blárra
augna með glettnisglampa. Hann var lika
með fallegar hendur. Leiðinlegt, að þetta
skyldi annars vera ósköp venjulegur
maður. Meðalhár, venjuleg föt, skolleitt
hár og andlit, sem maður gleymdi eins og
skot. Segja mátti þó, að eitthvað væri við
hann.. liklega augun.
— Já, takk, mig langar i ferðalag, sagði
hann með litið eitt dýpri rödd, en ég hafði
búizt við.
Ég stundi með sjálfri me'r, og brosti
kurteislega. Fólk kemur ekki á ferða-
skrifstofur, ef það hefur ekki hugsað sér
að ferðazt.
— Hvert þá? spurði ég.
— Ja, það fer eftir.. Hann hallaði sér
fram á borðið. — Hvað er fyrirliggjandi
núna?
Fyndinn? hugsaði ég og stundi aftur
innra með mér. En á yfirborðinu var ég
ekkert nema kurteisin. Ég hafði áður tal-
að við fólk af þessari gerð.
— Við höfum allt, sem þér kynnuð að
vilja — Frakkland, Sviss, Italiu, Túnis —
eina viku, tvær eða þrjár. Fjallgönguferð-
ir i ölpunum — siglingu á Rin. Sem sagt,
allt!
— Ég var búinn að hugsa mér eitthvað
alveg sérstakt, sagði hann hægt. — Það
má ekki vera of heitt þar og heldur ekki of
kalt.
— Gibraltar, sagði ég snöggt. —
Gibraltar er staðurinn fyrir yður.
Ó, Gibraltar, sagði hann og röddin bar
þess vott, að hann kannaðist við staðinn.
— Já, þar liggur eitthvað af hermönnum
Nelsons i gröfum sinum.
— Einmitt sagði ég og velti fyrir méi
hvað hann ætiaði að vera lengi að þessu.
Það var föstudagur og þá venjulega mikið
að gera.
— Hvað með Marokko?
— Athyglisverður staður, ég bjó þar
fyrir nokkrum árum.
— Viljið þér ekki líta á þessa bæklinga
— Portugal, Spánn, Grikkland....
— Helzt af öllu langar mig að drekka
kaffibolla með yður, sagði hann rólega.
Getið þér ekki komið með á kaffistofuna
hér við hliðina?
— Þetta er vinnutíminnn minn, svaraði
ég fremur kuldalega.
— Jæja, þá en hérna er að minnsta
kosti nafnspjaldið mitt, sagði hann og
rétti mér kort, sem á stóð, að hann héti
John Baringham. — Ég er arkitekt, upp-
lýsti hann. — Það er að segja, ekki alveg
ennþá, en eftir ár, býst ég við. Hvað með
kaffið? Seinna kannski?
— Ég þakka, herra Baringham,
svaraði ég kurteislega, — en ég hætti ekki
fyrr en klukkan fimm og eftir það er ég
upptekin i dag.
— Leiðinlegt, en það er vist ekkert við
þvi að gera. Ég þakka aðstoðina,
ungfrú...ah...
Ég ætlaði mér alls ekki að láta hann
vita, hvað ég hét, en i sama bili, heyrðist
rödd Wincotts um alla skrifstofuna gegn
um kailkerfið:
— Ungfrú Anderson. Hafið þér séð
heftarann?
— Takk fyrir hjálpina, ungfrú Ander-
son, sagði John Baringham og ég var viss
um að hann brosti með sjálfum sér.
Ég hafði á tilfinningunni, að hann kæmi
aftur og þar skjátlaðist mér ekki. Hann
kom aftur á þriðjudaginn.. og miðviku-
daginn lika. Til að láta mig vita, að hann
hefði skipt um skoðun. Hann langaði ekk-
ert til Rómar eftir allt saman. Hann hafði
verið þar áður — i námsferðalagi. A
fimmtudaginn kom hann aftur til að segja
mér, að Júgóslavia freistaði hans ekki
lengur.
— Hvað með Afghanistan? spurði ég á_
laugardeginum. Nú vorum við orðin dús,
ég kallaði hann John og hann mig Lucy.
Ekki af þvi við værum orðin sérstakir vin-
ir, en þetta gerði það auðveldara, að
draga svolitið dár hvort að öðru.