Heimilistíminn - 13.06.1974, Blaðsíða 47

0 Að skreppa
sett ' til að vernda eyjarnar gegn leiðin-
legri hliðinni á ferðamannaiðnaðinum. Til
dæmis er bannað að reisa risahótel við
sjóinn, þau þykja breyta mjúkri strand-
linunni i hálfgert klettalandslag. Á Sey-
chelles-eyjum má ekkert hús, hvorki hótel
né annað, vera hærra en hæsti pálminn i
grenndinni.
Ekki er hægt að segja annað en sjávar-
klúbburinn fyrirhugaði fullnægi öllum
skilyrðum, og ekki þurfa fiskarnir, sem
synda við gluggana þar, að kviða þvi að
verða skutlaðir, þvi sú iþrótt er bönnuð
þarna. Uppi ú þurru landi fá risaskjald-
bökurnar og svörtu páfagaukarnir að una
ifriði og ró, og svo vel vill lika til, að sjón-
varp er óþekkt fyrirbæri á eyjunum.
Nú, og ef allt gengur vel, verður sjávar-
klúbburinn opnaður almenningi á næsta
ári. Þangað til verðum við að láta okkur
nægja að imynda okkur, hvernig útsýnið
er úr veitingasalnum þarna niðri, en
áreiðanlega verður myndum af þvi dreift
um heiminn jafnskjótt og það kemur fyrir
linsur manra.
Saltið
andi og þekkir, að það er einn af plönkum
þeim, sem hann kastaði fyrir borð, þegar
hann tók saltfarminn. Hann flaut nú á
þessum planka yfir hafið og kom loks að
landi á óþekktri eyju. Hann fór i land og
gekk um á ströndinni. Þar i flæðarmálinu
mætti hann risa einum með feikna sitt
skegg, en i skegg sitt hafði hann hengt
vettlinga sina til þerris, þvi að þarna hafði
verið rigning um daginn.
„Hvað ert þú að vilja hingað , sagði
risinn.
Ivan sagði honum alla söguna.
,,Ég skal bera þig á bakinu heim til þin,
ef þú kærir þig um”, sagði risinn, og er
ekki seinna vænna, vegna þess, að á
morgun ætlar elzti bróðir þinn að giftast
prinsessunni”.
„Settu þig upp á öxlina á mér”, sagði
risinn. Risinnþreif svo Ivan upp og setti
hann á öxl sér og óð svo út i hafiö. Ivan
missti húfuna sina. „Æ, æ, hrópaði hann”,
ég tapaði húfunni minni.
„Það gerir nú ekki mikið, bróðir sæll,
húfan þin er langt að baki okkar nú, sjálf-
sagt einar 500 milur og látum við hana
vera”, sagði risinn.
Risinn flutti nú fvan heim i land sitt,
setti hann niður á jörðina og sagði: „Nú
verður þú að lofa mér einu, þú mátt aldrei
grobba af þvi, að þú hafir komið riðandi á
baki mér yfir hafið, þvi að ef þú grobbar
af þessu, þá kem ég aftur og krem þig eins
og flugu.”
Ivan lofaði að grobba ekki neitt, kvaddi
risann og þakkaði honum og fór heim.
Þegar hann kom heim var giftingar-
veizlan að byrja og það átti að fara að
leiða brúðina i kirkjuna. En strax, þegar
að hin fagra prinsessa sá Ivan, hljóp hún
upp af brúðarbekknum og upp um hálsinn
á honum og hrópaði: „Þetta er brúðgumi
minn, en ekki sá, sem sat hér við hliðina á
mér.”
„Hvað gengur nú á?” sagði gamli
kaupmaðurinn.
Ivan sagði nú alla söguna, hvernig hann
seldi saltið og hvernig hann tók prinsess-
una burt og eins hvernig eldri bræður
hans höfðu kastað honum fyrir borð. Þeg-
ar kaupmaðurinn heyrði þetta varð hann
fokreiður við eldri bræðurna og rak þá
burt frá sér. Svo hélt hann stórkostlega
giftingarveizlu fyrir Ivan og prinsessuna.
Nú byrjaöi glaumur og gleði, margir
urðu vel kenndir og fóru að grobba.
Sumir grobbuðu af kröftum sinum, sumir
af auði og aðrir af fegurð kvenna sinna.
tvan sat þegjandi og hlustaði á grobbið i
gestum sinum, þar til hann segir: „Þetta
er nú ekki mikiðaf að láta, en ég hef virki-
lega reynslu til að grobba af.” „Ég kom
riðandi á risa yfir hafið”.
En i sama andartaki og hann sagði
þetta kom risinn að garðshliðinu. „Jæja,
fvan kaupmannssonur, ég sagði þér að
grobba ekki af neinu viðkomandi mér”,
sagði risinn ,,og hvað hefur þú nú gert?”
„Fyrirgefðu mér”, sagði tvan. „Það
var ekki ég, sem grobbaði, heldur var
þetta af þvi að ég er kenndur, eða nánar
sagt fullur”.
„Jæja, sagði risinn”. „útskýrðu fyrir
mér hvað er að vera kenndur eða fullur”.
tvan lét færa sér 100 potta af sterku vini
og aðra 100 potta tunnu af bjór og gaf
risanum. Risinn drakk þetta allt upp og
varð fullur. Hann öskraði upp og byrjaði
að berja og brjóta alla hluti og fór svo út i
garðinn og reif þar upp mörg stór tré og
braut svo niður aðra vöruskemmu kaup-
mannsins. Svo datt hann útaf og stein-
sofnaði. Hann svaf i þrjá daga og þrjár
nætur samfleytt.
Þegar hann loksins vaknaði var honum
sýnt hvað hann hafði skemmt og eyðilagt.
Risinn varð alveg undrandi og sagði:
„Jæja, tvan kaupmannssonur, nú veit ég
hvað það er að vera kenndur, og fullur og
héöani frá máttu grobba af ferð þinni yfir
hafið á baki mér. Þú mátt grobba alveg
eins og þú vilt.”
Þorvarður Magnússon.
Lausn á ,,Eru þær eins?"
úr síðasta blaði: Það vantar nokkur tré i
fjallið til vinstri. Rönd á skiðaskónum. Brúnin á stökkpallinum
nær lengra fram. Annað tréð við miöhúsið vantar og fáninn,
hangir niður.
0 Eina ósk hennar
til að gripa i fót litla bróður og draga
hann út af þeirri hættulegu leið, sem hann
var á. Hann var þungur og veitti mótþróa,
gat ekki skilið hvers vegna hún vildi ekki
að hann skriði til Tritils.
t sama bili sló höggormurinn til hausn-
um og Gittu fannst hún finna andardrátt
við vanga sinn, en með þvi að beita öllum
kröftum tókst henni að kasta sér og litla
bróður það langt frá, að höggormurinn
náði ekki til þeirra. Þá sneri hann sér að
Tritli, sem urraði illilega og stökk á
höggorminn og læsti litlu, beittu tönnun-
um sinum i haus honum.
Að baki sér heyrði Gitta einhvern koma
hlaupandi i grasinu. — Gitta, guð minn
almáttugur, hrópaði móðir hennar skelf-
ingu lostin, þegar hún sá, hvað um var að
vera i friðsæla garðinum hennar. Hún
faðmaði börnin að sér og kyssti þau ákaft.
Litli bróðir kom skríðandi.. stamaði
Gitta til skýringar, meðan tárin streymdu
niður vanga hennar. — Tritill gelti og ég
vaknaði....ég vissi ekki, að ég var sof-
andi....
— Ég sá þetta allt úr glugganum uppi,
sagði mamma og strauk henni róandi um
hárið.
— Tritill! hrópaði Gitta hrædd og starði
á hvolpinn. Ormurinn hefur meitt hann.
Mamma hristi höfuðið. — Það er engin
hætta með Tritil, svaraði hún sleppti
börnunum og lyfti hvolpinum upp. —
Hann er bara uppgefinn eftir bardagann,
og höggormurinn er dauður. Þetta er hug-
rakkur, litill hundur, bætti hún hugsandi
við og þurrkaði litið tár burtu með
handarbakinu. — Ef Tritill væri ekki
svona hugrakkur, þá er ekki gott að segja,
hvernig þetta hefði farið....
— Þykir þér þá pinulitið vænt um
Tritil? spurði Gitta glöð. Og þegar
mamma kinkaði kolli, Ijómuðu augu
hennar. — Fær þá Tritill að vera hjá okk-
ur?
— Já, áreiðanlega, svaraði mamma
brosandi. — Tritill hefur liklega bjargað
lifi ykkkar og á skilið, að við séum góð við
hann.
Gitta beygði sig niður og grúfði andlitið
i mjúkum feld hvolpsins. — Þau ætla öll
að vera góð við þig, Tritill, heyrirðu það?
hvislaði hún bliðlega. — Þetta er bezti af-
mælisdagurinn á ævi minni.
Tritill gelti ánægjulega og sleikti hök-
una á Gittu, svona rétt til að segja henni,
að honum fyndist þetta lika góður af-
mælisdagur.
Dynamit-Villi kemur upp
um sig
uueq ippaj QBcj
-JIÖl JIÖM Jba uejj^iniJinfnaiii qb ‘qqs pcj
IHIA Jn9 giujaAR eajaui bjjjjiou jsiæs
SUiaQB QB OAS QIJ0A IJBq UB5(0(j
Qe Jigas jeuuueugespjj unfjXq j
47