Heimilistíminn - 22.01.1978, Qupperneq 22

11
FRAMHALDSSAGAN
Leyndarmál
Helenu
eftir Jan Roffman
bakkann á litið borð og lokaði dyrunum á eftir
Madeleini. Sigrid heyrði einhvern smell. Hann
hafði læst að þeim.
Eins og ósjálfrátt einbeitti hún sérnú að þvi
að reyna að halda höndum sinum kyrrum á
meðan hún drakk teið. Það var ekki sem auð-
veldast, þær titruðu svo mikið.
Hann hrærði hægt i bollanum og sagði i létt-
um tón:
— Ég gerði ráð fyrir, að þér hafið þekkt
stúlkuna, sem hvarf, Helenu Lind, eins og hún
kallaði sig?
Sigrid fékk nýjan styrk við það að þurfa nú
ekki lengur að látast, og hún fór að hugsa skýr-
ar:
— Hún bjó hjá mér, sagði hún. — Þér vitið
það reyndar mæta vel, þar sem konan yðar fór
i skoðunarferð um húsið hjá mér, kvöldið sem
hún kom þangað á fundinn. Og sjálfir hafið þér
vist komið þangað lika, eftir að þér stáluð lykl-
um Helenu. Þeir leituðuð i eigum hennar, vor-
uð vist að leita að fæðingarvottorði sonar henn-
ar, eða hvað. Þér komuð vist heldur seint i það
skiptið, þvi ég var nýbúin að fara með öll bréf
hennar til lögreglunnar.
— Ég get vel imyndað mér, að hún hafi gert
yður að trúnaðarmanni sinum, og þér eruð i
vitorði með henni sagði hann köldum rómi.
— í vitorði...? sagði Sigrid, — við hvað eigið
þér?
Allt i enu breyttist góðlegur svipurinn á and-
litinu og reiðin og óánægjan náðu þar yfirhönd-
inni.
— Helena var vond manneskja, frú Broman.
Hún hafði alltaf eitthvað illt i huga, hvað svo
22
sem hún tók sér fyrir hendur.
— Hafði hún ekki rétt á að vilja fá barnið sitt
aftur? Það lá við, að Sigrid æpti. Hún var búin
að gleyma allri hræðslu og reiðin hafði náð
yfirhöndinni.
— Hún var léleg móðir, sagði Lindberg. Hún
var ekki fær um að hugsa um barnið. Við
björguðum þvi.
—Þér ljúgiðheldurótrúlega, sagði Sigrid, is-
köldum rómi. Þér ættuð þó að vera i töluverðri
þjálfun, hvað það snertir. Það er annað mál.
Það eina, sem ég hef áhuga á, er að ná Helenu
aftur og fá henni barnið hennar aftur.
— Þessiheimska stúlkukind, sagði Lindberg,
eins og hann væri að tala við sjálfan sig. Hún
hélt að hárkolla og fölsk augnahár nægðu til
þess að gera hana óþekkjanlega. Við fylgdumst
með henni frá þvi hún fór að læðast um hér i
kringum húsið og njósna um okkur. Það þurfti
ekki annað en slökkva ljósin eitt kvöldið, og
opna svalahurðina, og þá kom hún bara beint
inn, eins og henni væri ekki sjálfrátt.
FVrsta hugsunin hjá Sigrid var að kasta sér
yfir hann og kyrkja hann, til þess að losna við
að horfa á þetta ógeðslega bros á andlitinu....
en henni tókst að jafna sig.
— Hvar er hún? spurði hún ákveðin. — Er
hún uppi á lofti, bak við lokaða gluggann?
— Þér fáið fljótlega að komast að raun um
það, sagði Lindberg. — Fyrst skulið þér þó
koma með mér og sjá dálitið annað. Hann dró
hana með sér út að glugganum, og hún veitti
engan mótþróa.
— Litið nú á, sagði hann og benti yfir að
sundlaugunni. — Er þetta ekki dæmalaust góð-
ur staður til þess að grafa konulik, já, og frekar