Heimilistíminn - 30.11.1978, Blaðsíða 24

Ekki gat hún óttazt eitthvert þeirra, sem hér
voru? Skyndilega datt mér i hug, að það væru
fleiri i húsinu. Frú Burlow, og svo voru það
konurnar tvær, sem höfðu búið hér áður, Anna-
belle Glysson, og móðir Jasons. Frænka hafði
kannski viljað að ég segði ekki frá neinu til
þess að Jason kjaftaði þvi ekki i Annabelle, og
svo lét ég hugann reika til gestsins, sem ef til
vill ætlaði að koma, John Solum, sem þekkt
hafði Juliu um það leyti, sem hún dó....
Við biðum i stundarfjórðung, án þess að John
Solum léti sjá sig, og svo fórum við inn i mat-
salinn. Andrúmsloftið yfir matborðinu var
heldur þrúgandi. Ef til vill höfðu hin orðið vör
við óróleika minn, þrátt fyrir það, að ég hefði
reynt af fremsta megni að halda honum leynd-
um. Ég fann alla vega til vaxandi spennu við
matborðið.
Að lokum kom frú Burlow inn með tertuna.
Ephraim kom með athugasemd i striðnisleg-
um tón um það, að ekkert kerti væri á tertunni,
og þá minntist ég þess, að frænka hafði hugsað
sér að setja eitt kerti á tertuna. Hún hafði spurt
Ruth, sem hjálpaði henni við að taka upp
farangurinn eftir flutninginn, hvar kertin hefðu
verið sett. Og Ruth hafði svarað, að hún hefði
látið öskjuna með kertunum upp á hilluna i
fataskáp frænku. Ég hafði gætt þess að láta
ekki sjá brosið, sem kom fram á varir minar,
þegar ég heyrði, að hin hagsýna frænka min
hafði tekið með sér að heiman öskjuna með
afmælistertukertunum, sem voru reyndar ekk-
ert nema litlir stubbar,
En frænka hafði sem sagt ekki komið niður
með kertin.
Við drukkum kaffið i stofunni. Klukkan niu
bauð Paul góða nótt og ég fór strax á eftir.
Ég hlýt að hafa verið þreyttari en ég sjálf
gerði mér grein fyrir, vegna þess að ég sofnaði
þegar i stað. Mig dreymdi að ég væri á gangi i
sandinum við vikina. Ungfrú Haverle, sagði
lág rödd fyrir aftan mig, ungfrú Haverley, ég
verð að fá að tala við yður. Einhver ávarpaði
mig, sem ekki vissi, að ég hafði skipt um
nafn... Ég snéri mér við en sá engan, og var að
velta þvi fyrir mér, hvort þetta hefði verið
karlmanns- eða kvenmannsrödd.
Hljóð heyrðist, utan úr ganginum. Ég settist
snoggt upp i rúminu, og þarna heyrði ég það
aftur. — Þetta liktist hálfkæfðu ópi — og það
bérgmálaði fyrir eyrum mér. Hafði ekki eitt-
hvert annað hljóð komið á eftir, likast þvi, sem
einhver eða eitthvað hafði dottið.
Ég fór fram úr rúminu og dynjandi hjartslátt
og iskaldar hendur. Venjulega var logandi á
lampa á nóttunni i ganginum, en nú hlaut ein-
hver að hafa slökkt á honum, þar sem ekki sást
ljósrönd inni i herberginu minu undan hurð-
inni. Mér tókst að finna eldspýturnar, og svo
þreifaði ég mig áfram að lampanum i gangin-
um og kveikti. Svo hélt ég af stað niður stigann.
Þegar ég var komin áleiðis niður stigann
nam ég staðar og hallaði mér út yfir handriðið.
Þarna niðri á gólfinu lá mannvera, ekki stærri
en barn, og eins og liðið lik. Það var Elizabeth
frænka.
Hún var enn með lifsmarki, þegar ég kom til
hennar. Þegar ég féll á kné við hlið hennar,
isköld af skelfingu, fann ég hvernig hún starði
á mig.
—Dettu ekki sjálf, sagði hún þreytulega. -
Mér var hrint.... —Hver var það? Ég helt i
magra hönd hennar. —Hver var það?
Það var auðséð á augnaráðinu, að hún
barðist við að ná stjórn á hugsunum sinum og
orðum. Hún dró djúpt að sér andann og sagði:
—London. Henni tókst að rétta út höndina og
gripa um handlegg mér. —Frá London. Um
leið kom örvæntingarsvipur á andlitið, eins og
hún hefði ekki sagt það, sem hún hefði viljað
segja. Svo sleppti hún takinu, öll birta hvarf úr
augunum og ég vissi, að nú var öllu lokið.
Hús dauðans, hugsaði ég, og æði greip mig.
Mér fannst ég finna illviljann streyma að mér
úr öllum áttum. Hann þyrlaðist upp stigann og
eins og vildi þrengja sér út um kúptan
gluggann þarna uppi......Svo heyrði ég rödd
æpa á hjálp og augnabliki siðar varð mér ljóst,
að það hafði verið ég sjálf, sem æpti. Ég lá þó
enn á hnjánum, og gerði mér varla grein fyrir
þvi, að tárin streymdu niður kinnarnar.
Allt i einu virtist allt verða fullt af fólki
umhverfis mig. Ephraim og Ruth á náttslopp-
unum, Jason fullklæddur, frú Burlow i brúnum
baðslopp.
—Hún var drepin, veinaði ég. —Einhver
hefur drepið hana!
—Irene, ristu á fætur. Ég heyrði rödd Jasons,
og fann ég hann taka fast utan um mig og
hjálpa mér á fætur. Ég leit á hann, og þrátt
fyrir sorgina og skelfinguna hugsaði ég skýrt
og iskalt: —Nú á hann þetta allt. Frá þessari
stundu yrði fyrirtækið ekki lengur Fonsell og
Haverly heldur bara Fonsell. Vel getur verið,
að lesa hafi mátt úr svip minum, það sem ég
var að hugsa, þar sem dökkur roði kom fram i
andlit mannsins, sem hélt utan um mig. Hann
tók undir hné min og lyfti mér upp. Um leið og