Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 3

S U N N U D A €r S BLA0IÐ
163
Og án þess að mæla fleiri orð,
tókust þátttakendurnir á þessum
trúnaðarfundi í hendur.
Síðan gerði Miehael konungur
boð eftir Antonescu til viðræðna
í höllinni. Ilaim kom þangað ak-
andi í jeppa — og eins og venju-
lega mörgum tímum eftir áætlun.
„Rússarnii- náigast,“ Jióf Miclia-
cl mál sitt.
„Við vcrjumst til síðasta
manns,“ svaraði Antonescu.
„Væri það eldci farsælla fvrir
þjóð vora, að við kæmurn í veg
fyrir slika slátrun ?“
-,Ég er ckki feigur, og menn
mínir eru óttalausir.“
„Er það ekki ábyrgðarleysi, að
lata heiit þjóðfélag hrynja til
grunna ?“
„Við berjumst áfram.“
„Antonescu! Ef þér breytið
ekki um skoðun, vcrðið þér að
draga -yður í hlé.“
„Mvað sögðuð þér, piltur minn ?
Hvað leyfið þér yður. Ég dreg mig
aldrei í hlé. Þá set ég yður heldur
frá.“
Antonescu stóð frami fyrir kon-
unginum titrandi af bræði, cn
Michael ba?íðist ekki. Nú var
stundin komin.
„Fyrirgefið andartak,“ sagði
hann, „það er svo lieitt hér inni.
Eg verð að fá.mér eitthvað að
drekka. Gjörið svo vel að bíða
stundar korn.“
Hann gekk út úr herberginp.
Hti fyrir biðu vinir haus, tilbún-
ir til aðgerða, þegar konungurinn
gæfi þeim merki.
Antonescu trúði ekki sínum eig-
in augum, Jægar liðsforingjarnlr
gengu inn, afvopnuðu liaim, og
lokuðu hann inni í herberginu,
þar sem Carol hafði geymt hið
dýrmæta frímerkj asafn.
..Á morgun skulið þíð allir verða
hengdir,“ Jirópaði Antonescu.
A meðan á þessu gekk höfðu
aðrir farið út til bifreiðarstjórans,
er beið Antonecu, og buðu honum
inn upp á kaffisopa. Þremur mín-
utum síðar sat liann innilokaður
hjá húsbónda sínmn í frímerkja-
lierberginu.
Nú skipaði Micliael nýja ríkis-
stjórn. Enguin tíma mátti spilla,
hvert augnablik var dýrmætt.
Fregnir bárust um að fylgismenn
Antonecu, sem ekki voru þegar
Michad f.vrrverandi koniuiKur,
Anna prinsessa og dætur þeirra
skoða blómaframlciðslu sína, áður
en blómin cru scnd á markaðinn.
Iiandteknir, myndu ætia að um-
kvingja hölUha. Sá íyrsti setn
mótmælti aðföruninni við Anton-
escu kröftulBga var Killinger,
útsendari Hitlers. Hann krafðisl
þess, að konungurinn segði af sér,
og léti Antescu lausan. En hann
vrar ekki látinn komast nærri
Michael konúngi, og fulltrúi frá
hinni nýju ríkisstjórn ílutti hon-
um fyrirtnæli um að snauta þegar
heint á leið með her sinn.
Killinger aðvaraði þá. llann
skyldi konta aftur, og heftia þess-
ara aðferða grimmilega, sagði
hann. Hann yfirgaf höllina, en
heyrði svo boðskap konungsins í
útvarpmu:
„Við semjum frið \'ið Rússa.
Þeir ltafa lofað okkur að vóö skul-
um fá aftur Transilv'aniu. og þar
að auki íullt sjálfstæði. Eittræð-
inu er lokið. Sá sem berst áfrarn,
gerir það sem fjandmaður föður-
landsins.“
Það voru engin takmörk f.yrir
fögnuði fólksins.
Og svo komu Rússarnir — hin-
ir sigrandi herrar.
Killinger framtli sjájfsmorð, og
þýzku herjirnir hurfu út úr land-
inu.
En ógnanir Þ.jóðverja hófust
þegar í stað, Nazistar gerðu loft-
árásir á Bukarest í þrjá daga og
þrjár nætur. Eldsprengja hæfði
höRina, og allt starfsliðið fórst.
Fullkomið öngþveiti og ringulreið
ríkti í landinu og hinir rússnesku
erindrckar og verndarar voru
þess ekki megnugir að koma á ró
og reglu. í stað Antonescus kom
nú Andrei Visjinski, útsendari
Moskvu. Hann notfærði sér út í
æsar upplausnarástandið í land-
inu, og byrjaði að setja fram kröf-
ur og fyrirmæli. Hann krafðíst
þcss að hin frjálslynda ríkisstjórn
segði af sér, og að koinmunistinn
Graza skyldi verða forsætisráð-
herra. Ámeríka og England ínót-
mæltu þessum aögerðum, en þá
liöfðu Russar í hótunum og kváð-
ust mundu setja konunginn frá
vöÍdunV Og að síðústu varð ekki
hjá því komist að láta undan
áróðrinum frá austri. »
Michael konungur varðíst eins
lengi og hann gat. Hann neitaði
að láta sjá sig við hersýningar og
annað slíkt og sleit allri samvinnu
við forsætisráðherrann. Að lokum
var ekki annað fyrir hann að gera,
en einmitt það sama, sem faðir
hans hafði áður gert — það er að