Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 8

168
SUNNUDAGSBLAÐIÍ/
AÐALSSTULKA ÁGLAPSTIGUM
Sár lífsrcynsla og harmur hröktu hana út á ógæfu-
braut, svo Iiún féll í svaðið á cinni nóttu.
UAD var kominn lokunartími i
næturskemmtistaðnum Soho.
Klukkan var fjögur aö nóttu, og
Joe, vcitingamaðurinn, var að
lokka viðskiptavini sína út hvern
af öðrum.
Við borð eitl úti í horni sat
stúlka ejnsömul. Hún var á að
gizka rúmlega tvitug, fríð sýnum
og dökkhærð. En í daufu skyni
borölampans mátti greina það á
andlitsdráttum hennar að hún
hafði komist í kyjnni við l'lösk-
una. Þaö var eitthvað í fari henn-
ar, scm vakti áhuga minn fyrir
henni, pg þegar Joe kom að borði
mínu spurði ég hann hvcr hún
væri. inui
— Ilún er ein af þcssum venju-
legu. Hún kemur hingað öðru
hvoru, — alltaf í.sömu erindum.
Drekkur sig fulla og semur við
væntanlega rekkjnauta sína, svar-
aði hann.
Ég liafði nýlega lokið nætur-
vaktinni á blaði' mínu, og iiafði
skroppið þarna inn til þess að fá
mór matarbita, og iíta á nætur-
lífið. Þessi stúlka var með öðrum
orðum ein af götudrósum Picca-
dilly. En raunár hafði hún alls
ekki þess konar útlit, að vera ein
þeirra. Við vorum brátt orðin tvö
ein eftir í hinum reykmettaða
láloftaða sal. Hún stóð upp. Hún
var alls ckki illa til fara. Hún
gekk áleiðis að borði mínu, og ég
vissi hver tilgangurinn var.
Viijið þér gefa mér eina
cldspýtu ? Þetta var hinn venju-
legi inngangur. Ég gaf henni eld-
spýlu og hún tók sér sæti við borð
mitt.
— Má ég setjast, sagði hún og
brosti svo dapurlcga, að enginn
mvndi hafa haft hörku til þess að
neita iienni um það. llún byrjaði
að segja frá sjálfri sér. Hún var
ölvuð — liét. Barbara og var upp-
alinn í Kcnt, sagði hún.
Ég hafði búizt við að hún léki
hina gömlu og slitnu plötu —
hina sorglegu sögu um óhamingju-
sama barnæsku, og vandamál í
uppvextinum, sem orsakað hcfði
það að hún hefði vilzt út á þessa
braut. En saga hennar var gjör-
ólík ÖIlu því, sem ég haí'ði áður
heyrt. Hún hlaut að hafa auöugt
ímyndunarafl, og ég áleit að hún
myndi nýlega hafa lcsið harm-
fæna skáldsögu, sem hún nú
endurscgði í stuttu máli.
Nokkrum dögum síðar minntist
ég á sögu. stúlkunnar í ritstjórnar-
skrifstoíunni við einn af starfs-
bræðrum mínum. Hann hlustaði
af athygli á frásögnina, cn áður
en ég hafði lokið henni liljóp
hann inn í myndasafnið, og kom
aflur með myndamöppu, og áður
en hann hafði spurt mig nokkurs,
var mér það ljóst að þar var hann
með mynd af henni, stúlkunni
frá Soho. — Þá var sagan sem
hún hafði sagt, sönn, frá orði til
orðs. Hún var af enskum aðals-
ættum. Fjölskylda hennar sem býr
í Kent, hcfur ekkert af henni frétt
í marga mánuði. Það hefur verið
auglýst cftir henni, og blöðin lial'a
birt al' henni myndir, en allt án
árangurs.
— Svo að þú hefur þá hitt
hana,“ sagði starfsbróður minn
ákaíur. — Við verðum að finna
hana, og koma henni heim til
Kent. Ef eitthvert hasarblaðanna
kcmst að þessu notfæra þau sér
efnið, og þar mcð cru öll tækifæri
stúlkunnar til þess að taka sig á,
glötuð.
Og strax sama kvöldið fór hann
út á Piccadilly til að lcita hennar.
En áður en Icngra er haldið
skulum vér skyggnast að baki
þcim harmlcik, cr hrakti íallega
stúlku af aðalsættum út í skugga-
tilveru Piccadyllis, cn saga hcmi-
ar er á þessa leið:
Það var vor — árið 1941. Úti
fyrir glugga Barböru var grasið
orðið grænt, fuglarnir sungu, og
böðuðu sig í gosbrunninum, og
sólskinið var að vekja blómin til
lífsins. Allt var vafið hamingju-
sveim. í dag var brúðkaupsdagur
hennar. Eftir læiman dag var hún
vígð Rondolphs, og myndi verða
hans allt lífið. Að vísu voru
tímarnir viðsjálverðir, Randolph
var orustuflugmaður, einn af 400
hetjunum úr orustunni um
England.
Þcgar hún stóð írami fyrir alt-
arinu í litlu sveitakirkjunni og
hcyrði rödd prestsins, vissi hún
með sjálfri sér, að hamingja
hennar gæti ekki orðið íyllri en á
þeirri stundu. Þetta var hátíðlegt
brúðkaup, félagar Randolphs úr
flughernum stóðu heiðursvörð,
þcgar hin hamingjusömu brúð-
hjón komu út úr kirkjunni. Fjölda
íólks var viðstatt. Styrjöldin hafði
ekki áhrif á gleði fóllvsins jxmnan
dag.
Brúðkaupsferðin var um ná-
grenni Kent. Þau hjóluðu um
byggðina, og á næturna gistu
þau í smá gistihúsum meðfram
veginum. Þetta voru dásamlegir
dagar, sem brátt tóku enda. Orlof
Randolphs var á enda, og Barbara
var einsömul cftir. Þau ætluðu
fyrst um sinn að búa hjá íoreldr-