Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 14

iUNNUDAGSBLAÐIÐ
4
174
Staöhœfingar um dauÖa hans og líkbruua véfengdar.
ÞEIR mega eiga það nazisiarnir
(þeir, sem bárnalegir bjartsýnis-
menn kalla fýrrverandi nazista),
að þoir eru tryggir. Nœstum því
aliir þeirra — með mismunandi
árangri, að vísu —s halda fast við
það, sem þeir hai'a sagt uin hús-
l)6nda sinn og leggja mikið á sig
til að reyna að fá fóik til að trúa
því, að Hitler sé dauður.
Við höfum nýlega komizt í
kynni við ehn eitt dæmi þessa:
Ekki voru Rússar fyrr búnir að
sleppa Baur hershöfðingja og
Heinz Linge, fyrrverandi herberg-
isþjóni Hitlers, úr haldi, en þeir
félagar þuldu upp úr sér iexiuna
síiia og iýstu þvi 'yfir, að þeir
hefðu brennt lík Hitlers og Evu
Braun.
Heinz Linge sagði m. a. : „Hitler
kallaði okleuv fyrir sig 29. apríl
tii þess að kveðja, síðan skildum
við þau eftir ein í herberginu,
hann og Evu Braun, sem hann
hafoi nýlega kvænzt. Við biðum
hínuni megin við dyrriar og
nokkrum mínútum síðar fór ég
aftur inn í herbergið. Hitler var
lálinn. Hann hafði skotið sig með
skammbyssu. Eva Brauu hafði
tekið inn eitur. Hún var einnig
dáin.
Eg vafði likama Foringjans í
ábreiðu og tók liann upp, en hann
var of þungur fyrir mig, og ég
varð að ia hjálp hjá bílstjórauum.
Ég hafði tekið til tvö hundruð
lítra af benzíni í garðihúm fyrir
framan innganginn í byrgið, en
það þurfti hérumbil helmingi
meira. Seinna grófum við ösk-
una.“
AUt er þetta vel sagt, en virð-
ist ekki hafa meira gildi en „vitn-
isþurðirnir", sem hingað til hal’a
verið gefnir. Nægir að líta í skýrsl-
ur bandamanna, sem gefnar voru
út eftir rannsókn þeirra til að
ganga úr skugga um þetta mái.
Héinz Linge og Baur hershöfð-
ingi halda því fram, að tvö til
þrjú hundruð lítrar af. benzíni
liaíi-nægt til að brenna yfirmann
Þýzkalands og konu hans til ösku.
Tílraunir hafa sýnt,' að þetta er
ekki hægt. Þeir, sem rannsókn-
ina gerðu, létu hella tvö lmndruð
lítrum af benzíni á tvo svíns-
ski’okka og kveiktu j. Hinu gljúpt
jarðvegur í garði kannslaraliall-
arinnar hafði gleypt í sig vökv-
ann, áður cu skrokkarnir brynnu.
Tilraunin var þá endurtekin
með því að láta skrokltanna í
steintrog. Þegar þeir voru Jöðr-
andi í bensíni, var kveikt í. I-og-
arnir teygðu sig upp í tuttugu
metra hæð og brenndu tré, sem
slúttu þar yí'ir. I»að skal tekið
fram, að ÞESSl TKÉ BÁRU ÞESS
ENGIN merki, að hafa brunnið
áður.
En þrátt fyrir þessar aðgerðir
brunnu skrokkarnir samt eltki til
ösltu.
Tilramiin sanna annars (eins
og menn liafa oft séð í flugslys-
um), að þótt hægt sé að brenna
líkama þannig, að hann sé ill
þekkjanlegur, er ómögulegt að
brériria beiniu svo, að þau verði
óþekkjanleg.
Engar leyfar lliilers eða Evu
Braun Jiai'a fundizt.
Rússatnb’ virðast ekki hafa lát-
ið blekkjast aC þessum sögum
nazistanna. Árið 1940 fluttu
Jæir Heinz Linge og Baur 'liers-
höfðingjá til Berlínar og sögðu
þeirri að sýna hvernig brennsla
Hitlers hefði farið ifarn. Þegat'
því var lokið, sögðu liðsforingj-
ainir (sérfræðiiigar cf til vill)
brogandi við Ileinz Lirige: —
„Saga yðar stenzt ekki.“
Og við Baur hershöfðingja :
„Þér eruð vissuiega mikill ílug-
maður, eii þér vitið sannarlega
ekki livernig á að brérina íík.“
Síðan var farið með J)á til
Moskva á ný.
Menn lærðu lexiuna dálitið
fljótiega á síðustu stundunum áð-
ur en Rússar komu til Berlín. Síð-
an fór liver sína leið og reyndi
að viðhalda sögunni er gerði mestu
stríðsglæpamönnunum ltleift að
lifa óþægindalaust.
Öllum tókst þetta eldti, |>ví að
minnið er skeikult og skýrir það
liimi milda fjölda tvísagna, sem
komið hefur fram við vitnaleiðsl-
ur. Eitt dæmi nægir : Heinz Linge