Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 13

RUNNUDAGRBLAÐID
þoss hve óstyrk og áköf hún var, og einnig til þess
að yfirgnæfa hljómsveitina.
Hæðnislegt augnaráð fylgdi þeim eftir. Lögreglu-
stjórinn hafði heyrt síðustu orð hennar, þegar þau
dönsuðu framhjá þar sem hann stóð. Hann brosti með
sjálfum sér og gekk sína leið gegnum dansandi mann-
hafið á gólfinu.
Ungfrú Kravskv og Werner töluðu ekki fleira
saman, en dönsuðu áfram hugsandi. Hann hugsaði
um, hvað það gæti eiginlega verið, sem hún þurfti að
segja honum frá, en hun, — hvað hún hugsaði, það
var spurningin. — Dansinum var lokið.
Werner fylgdi henni til föður hennar, eins og hún
hafði beðið hann um. Svo gekk hann áleiðis til litla
rauða herbergisins. Hann fór þangað inrt, og þar var
enginn fyrir. Hann gekk órólegur um gólf, og hugs-
aði um það, hvort hann ætti að nota þetta tækifæri,
til þess að segja henni, hve ástfanginn hann væri af
henni — eða átti hann ekki að gera það ?
Ilann féklc ekki ráðrúm til þess að brjóta þetta til
Tnergjar, því að skyndilega hreyfðist hurðin og
stúlkan lcorn inh í herbergið.
Ilann tók mjúlca og titrandi hönd liennar og bar
nnna að vörum sér, og um leið varð honum litið í
dökk og fögur augu liennar. en hann undraðist, hve
auenaráð hennar var torráðið og órannsakanlegt.
Hún tók sér sæti í hægindastól og hann settist á
stól gengt henni. Hún tók af sér grímuna, og hann
horfði sem heillaður á fegurð aodlit hennar. Sonia
Kravsky var mjög ung, aðeins 20 ára.
..Herra höfuðsmaður,“ sagði hún, „Það er mjög
Tnikilsvægt mál, sem ég barf að tala um við yður.“
Werner sá að það blikuðu tár í hinum fögru augum
bennar; hún burrkaði bau burt með silkiklút.
„Þér komið mér mjög á óvart, ungfrú Kravsky.
Þér eruð svo alvarlegar. Hef ég móðgað vður, eða er
það eitthvað annað sem éf» hef brotið af mér.“
„Nei, nei, ée veit ekki til jiess, en . . .“
„Fn livað ?“
„Eg ætti ef til vill ekki að segia yður ]iað, en mér
finnst ég geti ekki þagað utn það við yður. Fyrir
’iokkrum kvöldum var ég óviljandi vitni að samtali
keima hjá oabba milli hans og nokkurra háttsettra
^anna, en hveriir það voru veit ép ekki nákvæmiega.
Eg ætlaði að komast hjá því að hlusta, en þó heyrði
ég . . .“
„Hvað hevrðuð þér ?“
„Ég hevrði, að þér. hprra höfuðsmaðnr. voruð s„k-
f1ður um að vera niósnari eða eitt hvað því um líkt,
fvrir eitthvert land. og að bað ætti . . . að það ætti
oð handtskn yður. Þess vegna bið ég vður nð vera
Varkár, flýið meðan enn er tími til þess, farið sem
f.vrst héðan í brot.t.“
Hödd hennar sknlf og var hvíðafull, en hnnn full-
víssaði hana um að þetta væri hreinn misskilningur,
°5 hún bætti við :
„Iívort sem það er satt eður eigi, það er yðar mál,
173
en ég gat ekki látið hjá líða að aðvara yður. Ég veit
vel að ég hefði ekki átt að gera það, því að með því
móti kann ég að hafa valdið landi mínu tjóni, en ég
gat ekki annað.“
Werner horfði í alvarleg og sorgmædd augu hennar.
„Ég er ekkert smeykur við þetta mál,“ sagði hann.
Samvizka mín er hrein, ég hef ekkert brotið af
mér, og hef þess vegna ekkert að óttast. En það er
annað mál, sem ég er órólegur út af . . . en það er
bara svo erfitt að skýra frá því . . . ég er aðeins
fátækur höfuðsmaður, en þó hefur hjarta mitt leyft
sér að girnast dóttur voldugs manns, o£ ég elska
hana svo óumræðiiega heitt, en samt sem áðúr . . .
Ungfrú Kravsky, skvljið þér ekki hvað ég er að fara.“
Hann greip hönd hennar og þrýsti hana að brenn-
heitum vörum sínum, en hún — hún strauk mjúk-
lega yfir dökkt silkimjúkt hár hans, og hvíslaði skjálf-
andi röddu:
„Knútur“.
Hann horfði á hana um stund, on fnðmaði hana svo
að sér og þrýsti henni þétt að sér. TTúh virtist ham-
ingjusöm þar sem hún hvíldi í örmum hans. •
„Sonja, bara að ég mætti Ttalda þér svona í örmum
mínum til eilífðar. Ó. hve lífið væri )>á dasamlegt.“
Svo mættust varir þeirra í hinum fyrsta kossi . . .
Gluggatjöldin bærðust, en hvorugt þeirra veitti því
eftirtekt, þau sáu aðeins hv'ort annað.
En skyndilega varð hún alvarleg á ný: „Knútur,
vertu varkár. Gerðu bað fyrir mig að vrera varkár,
því að þú veizt ekki hve heitt ég unni bér .
..Nú verð ég að fara aftur inn í salinn, annars
skilur faðir minn ekkert í, hvað af mér hefur orðið.
Þú kemur svo til hans á morgun og talar við hann,
og bá færðu að vita, hvort hann pefur samþykki sitt.“
„Hvort ég skal gera það !“ Rödd Werners sknlf nf
gleði.
„Álcveðið á morgun !“
. -Ta, á morgun,"
Áður en hún náði til dyránna, var liann á ný
knminn unp að hlið hennar. „Kvssið mig, kvssið mig
einu sinni onn.“ bað hann. Þau kysstust, og svo hvarf
hún fram í salinn, pu hann stóð einn eftir og horfði
á 'okaðar dyrnar. Síðan gekk hpnn hægt í sömu ált.
Þegar Werner gekk fram hiá liðsforingjanum, som
sart hafði sögu hans, hvíslaði hann í eyra hans: „Hef
beðið hennar.“ Og svo hélt, hann áfram leiðar sinnar
fullur hamingiu. og augu hans leituðu hennar meðal
samkvæmisgestanna.
ÞePar Woj-npv hatði rTonrriíS út úr IjprUoroi„u. 'n!’
gluggatjöldunum svipt til hliðar, og andlit Tögreglu-
sHóvana kcyn í liós. Auku bnns skut.n gnpistnm af
briálæðislegu hatri. Hann stóð kvrr um stund með
krennta hnefa, svo brosti hann biturlopa og geklc að
borðinu. Hann dró skjal uon úr vasa sínum og útfyllti
bað. svo að einungis vant.aði undirskriftina, því að
]iað nægði ekki að hann skrifaði undir; — það varð
sjálfur Teiðtogi ríkisins að gera. — Fvamliald.