Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 11

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
171
NÝ SPENNANDI FRAMHALDSSAGA.
PAUL IIITSÖ:
Gjald ástarinnar
FYRSTI KAFLI.
Werner horfði undrandi á þjón sinn, meðan
hann handlék brqímiðann er hann hafði veitt mót-
töku. - 'i uW,!
„Var ekki beðið um svar ?“
Þjónninn svaraði því neitandi. Hann liafði
fundið þetta í bréfakassanum, þegar hann leit í hann
fyrir stuttri stundu.
„Þökk fyrir. Þá getið þér farið.“
Þjónninn fór út úr herberginu.
Hinn ungi liöfuðsmaöur var liugsandi um stund,
°u svo Jas liann af'tur það sem stóð á bréfmiðanum.
,.Við sjáumst á dansleiknum í kvöld. Ilinn
rí»uði blómálfur þarf að nauðsynlega að tala við yður.“
„Frá liverjum getur þetta verið ? Stefnumót,
°ða . . .“ Hann hristi höfuðið og botnaði ekki neitt í
n<?inu. Svo gekk hann að glugganum og hleynti
Uluggatjaldinu frá. Mánin sendi bleikföla birtu sína
niður til hans, vfir húsið, yfir bæinn og götur Len-
ingrad, svo að allt var vafið hvítfölri birtu.
Knútur Werner var hár og grannur. Fríður
var hann í sjálfu sér elcki. en hann var tígullegur og
karlmannlegur. Stór og björt augu hans spegluðu
a'skuþrótt og áræði. Hátt ennið og döklct hár hans
Karðu sitt til að Jínur andlitsins og svipmót komu
greinilegar í ljós.
Hann var fæddur á Frederiksberg, og þar
^jnggu foreldrar hans enn, og biðu bess að sonurinn
^æmi heim frá hinu fjai’læga, blóðuga Rússlandi.
Þegar í bernsku hafði ævintýraþráin og löngun til
kanna hið óþekkta og dularfulla. ólgað í blóði
nans, og af beirri ástæðu hafði hann rúmlega tvítugur
nð aldri farið til Rússlands, það var takmark drauma
nans.
Og svo kom bvltingin. Werner yfirgaf herdeild
Slna, en að áeggjan herforineia síns sótti hann aftur
'ltn unptöku í herinn síðar. Hann var duglegur liðs-
nringi. Eftir að liafa fengið revnzlu og biálfun í
nnnska hernum og farið t.il Rús<dands, var hann nú,
^8 ára gamall orðinn böfuðsmaður.
„Þetta hlýtur að vera stefnumót" Werner
vaknaði aftur upp úr draumum sínum og hringdi á
Wán sjnn
„Hafið klæðnað minn tilbúinn,“ skipaði liann,
ætla að fara á dansleikinn í lcvöld,“
Stundarfjórðungi síðar var hann tilbúinn.
Einkennisbúningurinn fór honum vel, og gullnar
snúrur héngu niður af breiðum og karlmannleg'um
öxlum hans. Werner kastaði yfir sig skykkju og
hljóp síðan hugsandi niður tröppurnar.
„Hver getur það verið ? Hver ?“
Hann steig upp í bifreiðina, sem ók þegar af
stað.
Hann tók bréfmiðan aftur upp og las: „Við
> sjáumst á dansleiknum í kvöld. Hinn rauði blómálfur
þarf nauðsynlega að tala við yður.“ Hvernig sem
Jiann velti miðanum fyrir sér, gat hann ekki fundið
annað á honurn en þetta.
Bifreiðin ók yfir brúna, niður eftir götunni
gegnum hálfmyrkvaða Lendingrad-borg. Skyndilega
nam hún staðar.
Werner steig út og greiddi ökugjaldið, og stóð
því næst einsamall úti fyrir liinum stóru tröppum.
Allt var í hátíðaljóma. Hann vafði skykkjunni þéttar
að sér, og gekk því næst upp tröppurnar.
Þegar Werner gekk inn í liátíðasalinn, blind-
aðist hann andartak af ljómanum. Frá hverjum królc
og kyma tindruðu ljósin móti honum. Salurinn var
faguriegar skreyttur, en nokkru sinni áður og ljós-
kastarar vörpuðu geyslum sínum um allar álinur
salarins. Blómaskreytingar voru um loftið og blóma-
vefjur héngu niður undir gólf. Gljáfægt gólfið var eins
og spegill og endurkastaði ljósinu, mússikinn glumdi
og blandaðist mólskrafi og hlátrum fólksins. Gleði og
bros voru á hverju andliti, og þegar hann gekk inn
var honum vel fagnað, og hýreygar meyjar litu bros-
andi til hans, og hann varð að hrífast með af gleðinni,
brosa og hlægja á báða bóga.
„Þarna kemur Werner," sögðu nokkrir ungir
liðsforingjar. Werner gekk til móts við þá. Haun svip- •
aðist um til að vita hvort hann kæmi auga á „rauða
blómálfinn11 en án árangurs.
„Við héldum ekki að þú myndir koma ? Hvers
vegna kemurðu svona seint ?“ var sífellt spurt meðan
hann heilsaði til beggja handa.
„Það var heldur ekki ætlun mín, að koma, en
sjóið þið til . . .“
„En hvað ? sögðu margir í kór og hlógu.
„En sjáið þið til,“ helt Werner áfram,“ ég fékk
bréfmiða sem ég ímvnda mér að sé frá stúlku,
og þá . . .“
„Þú ert alltaf lánsamur,“ sagði einn af ungu
liðsforingjunum. „Geturðu hugsað þér að nokkur
okkar hafi fengið bréf frá blómarós. Hefur nokkur
ykkar fengið slíkt ?“ sagði hann og snéri sér að félög-
um sínum.
„Nei, því miður,“ svöruðu allir í einu.
„Því miður,“ endurtók Werner, „hver segir að
það boðið nokkuð gott? Setjum svo að það sé eitthvað
alvarlegt málefni sem hún vill tala um við mig.“
„Bull alvarlegt umtal á dansleik, — en sú
vitleysa!“