Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 6

SUNNUDAQ S B L A'ð I Ð
]fífi
. . . Jim greip hönd hans, og var
utan við sig af undrun.
Godliman liíti hönd sinni aðvar-
andi og sagði: — En munið að ég
er kaupsýslumaður. — Ég vil fá
verðmæti fyrir peninga mína. Og
verði myndin ekki lík mér-. . . já,
J>á er okkur Gyp að mæta. Láttið
yður ekki sjást yfir það. Ef það er
ekki nákvæmlega eins og ég, vil ég
ekki málverkið, og þá verðið þér
að leggja peningana á borðið eða
flytja.
— Það skil ég mæta vel, svar-
aði Jim brosandi, en Marta bætti
við:
— Ég ímynda mér að herra
Godliman sé nvjög góð fyrirsæta.
Hann hefur svo svipmikið og
sterkt andlit.
•— Barnard má }>aklca yður fyr-
ír, að ég skuli semja upp á }>etta
. . . Godliman tók um hönd Mörtu
— Við viljum allt gera fyrir
Mörtu, er það ekki rétt, Gyp ?
Ifundurinn rak upp boffs, og
Jdví næst var ákveðinn tími, þegar
Godlimann skyldi koma og sitja
fyrir.
Það liðu rúmar þrjár vikur þar
til myndin var fullgerð. Jim var
ánægður með hana. Honum þótti,
sem þetta væri ein af beztu mynd-
unum, sem hann hafði málað. Það
átti hún líka að vera.
Marta var sannfærð um að
húseigandinn myndi verðá hrif-
inn af myndinni. Þess vegna kom
}mð henni mjög á óvart, kvöld
nokkurt, þegar hún kom upp í
vinnustofuna til Jim, að hann sat
dapur í bragði og starði niður á
gólfið.
— Þetta fór bölvanlega, sagði
hann. — Godliman bölvar sér upp
á það að málverkið líkist honum
ekkert.
— En það er þó nauðalíkt hon-
um, svaraði Marta.
— Ég get ekki komið honum
til þess að trúa því. Hann segir,
að ef það líktist sér muni Gyp
þekkja sig. Iíann ætlar að koma
hingað upp með hundinn, og láta
hann líta á málverkið.
— Af hverju lét hann hundinn
ekki skoða málverkið, meðan hann
var hér ?
— Aldrei þessu vant, var hund-
urinn ekki með honunv. Hann var
hjá dýralækni. Hann var vist með
tannpínu. Karlinn er vitlaus.
Aldrei hef ég orðið að þola aðra
eins niðurlægingu, og þá, að hund-
ur skuli eiga að dæma um list
mína.
Jitn andvarpaði og gekk óróleg-
ur um gólf.
— Hvenær ætlar hann að koma
með hundinn ? spurði Marta.
— Á morgun. Og veiztu hverju
hann hefur fundið upp á ? Hann
krefst þess nð ég láti myndina af
sér standa meðal fjölda annarra
rhálverka, sem ég á að raða upp
hlið við hlið hér í vinnustofunni.
Og aðeins ef Gyp þekkir mynd
húsbónda síns, er allt í lagi. ITann
er bandvitlaus karlinn.
— Og þú átt áreiðanlega eftir
að hitta marga skrýtna fugla, ef
þú ætlar að leggja það fyrir þig að
mála andlitsmyndir, sagði Marta.
— En nú skulum við ekki hugsa
Pólarrefur gæist í tunmir við bú-
stað danskra manna í Meistaravík.
meira um þetta. Við skulum fá
okkur eitthvað að borða.
Daginn eftir kom Godliman í
heimsókn til listmálarans ásamt
hundi sínum. Marta hafði lokið
við að raða myndunum upp áður
en húseigandinn kom móður og
másandi upp stigann.
— Þetta er gott, allt eins og
það á að vera, sagði Godliman og
néri hendurnar. Svo leysti liann
hálsbandið af hundinum og sleppti
honum. — Nú skulum við sjá
hvort þú þekkir mig, karlinn !
Takið nú eftir honum.
Hundurinn snuðraði meðfram
málverkunum, og nam staðar
frami fyrir mynd Thomasar Godli-
matís og sleikti málverkið.
— Það verð ég að segja, Gyp er
skynsamur hundur. Hann hefur
bókstaflega vit á öllu. Það má
treysta honum! sagöi Godlimann
og Ijómaði at' ánægju.
Jim Barnard þurrkaði svitann
af enni sér með titrandi hendi.
— Þér verðið að fyrirgefa, að
mér skyldi ekki strax lítast vel á
málverkið, Barnard, sagði Godli-
man og þrysti hönd lians innilega,
— og að því búnu fór hann. Þegar
hann var rétt kominn út fyrir
dyrnar, hristi Jim höfuðið, og
mælti:
— Tími kraftaverkarma er ekki
liðinn. — Þetta getur að minnsta
kosti ekki annað kallast en krafta-
verk.
— Ekki svo stórfenglegt lcrafta-
verk, sem þú álítur, sagði Marta
hlæjandi. — Þefaðu af myndinni!
Ifún bar myndina af Godliman
upp að nefinu á Jim.
— Það er lifi'arlykt af því,
sagði hann. — Hefurðu núlð lifur
um myndina ?
Já, það gerði ég raunar, því
að ég vissi að Gyp heldur álílca
mikið upp á lifur og þú.
— Þú ert sú fullkomnasta fyrir-
sæta, sem um getur, sagði Jim
og faðmaði hana að sér.
i