Morgunblaðið - 22.08.2004, Blaðsíða 6

6 | 22.8.2004
Ég er einn þeirra sem horfa á Ólympíuleikana. Égstend mig að því að fylgjast með íþróttagrein-um sem ég hef aldrei haft nokkurn áhuga á.
Það spilar reyndar inn í að maður fær sjaldan, nánast
aldrei, að sjá sumar þessara íþróttagreina því bolta-
íþróttir virðast alltaf ganga fyrir þegar valdar eru íþrótt-
ir til sýningar í sjónvarpi. Ekki það að ég vilji sjá kraft-
göngu eða maraþonhlaup, fátt er nú leiðinlegra.
Ein er sú íþrótt sem oftar mætti sýna í sjónvarpi og
nefnist hún strandblak kvenna. Hef ég víða heyrt (karl)
menn dásama þessa íþrótt og lýsa yfir sérstöku dálæti
sínu á henni. Þykir það einkar skemmtilegt að kepp-
endur gefi hvor öðrum merki með fingrum aftan við
bak, nánar tiltekið í rasshæð og eru menn ekki á einu
máli um það hvort um virkilegt leikkerfi sé að ræða eða
bara látalæti. Hvort heldur það er þá gefa þessar
merkjasendingar ljósmyndurum og myndatökumönn-
um fullkomna afsökun fyrir því að beina linsum að
stinnum bakhlutum kvennanna. Keppnin sjálf hrein-
lega gleymist á meðan. Ekki er það heldur verra að
klæði keppenda eru af skornum skammti. Annað er
uppi á teningnum í karlaflokki. Þar eru menn í síðum
bolum og stuttbuxum, kærustu minni og sjálfsagt fleiri
kvensum til mikillar óánægju. Í stað þess að berja úr
mér áhugann fyrir strandblaki kvenna ákvað kærastan
að svara í sömu mynt. Sátum við bæði og horfðum
geysispennt á 4 x 100 metra skriðsunds-
keppni karla og samglöddumst suður-
afrísku sveitinni sem setti heimsmet.
Brosið lak þó af mér þegar sundmenn-
irnir tóku að hnykla bak- og upphand-
leggsvöðva og mér varð litið á kærustuna
sem glotti kvikindislega hæstánægð með
þessa kynþokkafullu sundgarpa. „Heyrðu, ég fer nú oft
í sund,“ sagði ég svekktur. Lagði þó ekki í að skipa
henni að fara að æfa strandblak.
Hvað sem kynþokkanum líður má þó ekki gleyma
því að þetta eru færustu íþróttamenn jarðarinnar og
fagrir rassar og bakvöðvar bara bónus þrotlausrar þjálf-
unar. Þrotlaus þjálfun skilar þó ekki alltaf fögrum lík-
ömum. Fegurðin er afstæð og get ég því aðeins talað út
frá eigin brjósti. Færni fimleikastúlkna og ótrúlegur
styrkur lyftingakvenna er auðvitað það sem máli skiptir
en maður kemst ekki hjá því að furða sig á því hversu
geigvænleg áhrif þessi harða þjálfun getur haft á útlit
fólks. Karlarnir minna einna helst á dvergvaxin ofur-
menni með óeðlilega stóra vöðva. Ég hélt í fyrstu að ég
væri að horfa á liðakeppni tíu ára og yngri í fimleikum
þegar ég kveikti á sjónvarpinu um daginn. Minnsta fim-
leikastúlkan 139 sm. á hæð með höfuð, fætur og hendur
í fullorðinsstærð, svip fullorðinnar manneskju en
skrokk barns, þó með íturvöxnum vöðvum. Sumar
þessara smástelpna vel yfir tvítugu! Þá horfði ég á pínu-
litlar konur, undir 48 kg, slengja yfir tvöfaldri þyngd
sinni yfir höfuð sér, gretta sig, öskra og reka út úr sér
tunguna. Hinn tyrkneski sigurvegari þeirrar keppni
minnti mig á eina af stökkbreyttu unglings-ninjaskjald-
bökunum sem voru vinsælt barnaefni fyrir svona tíu ár-
um síðan.
En hvað um það. Afrekin í Aþenu fylltu mig eldmóði
og ég skellti mér í líkamsræktina, snaraði stórum lóðum
á stöng og gretti mig í framan OG... fékk tak í bakið.
Get nú varla beygt mig niður að klósettsetunni.
Kannski eiga sumir bara að horfa á íþróttir.
helgisnaer@mbl.is
Ólympískir bakhlutar
Helgi
Snær
„Heyrðu, ég
fer nú oft í
sund,“ sagði
ég svekktur
S
igrún Sigurðardóttir er fædd í Reykja-
vík árið 1973. Hún ólst upp í Safa-
mýri og gekk í Álftamýrarskóla og
Verzlunarskóla Íslands. Útskrifaðist með
stúdentspróf af málabraut árið 1993. Hún
lék bæði handbolta og knattspyrnu með
Fram; skoraði m.a. frægt úrslitamark í meist-
araflokki kvenna í fótbolta og kom liðinu
upp úr 2. deild. Sigrún var ritstjóri Verzl-
unarskólablaðsins 1993. Sigrún stundaði
nám í bókmenntafræði við Háskóla Íslands,
en sneri sér fljótlega að sagnfræði og útskrif-
aðist með BA-próf árið 1998. „Lokaritgerðin
mín var einsögurannsókn sem byggðist á fjöl-
skyldubréfum frá 19. öld. Ég vann síðan
áframhaldandi rannsókn á persónulegum
heimildum sem tengdust sömu fjölskyldu og
útkoman var bókin Elskulega móðir mín,
systir, bróðir, faðir og sonur (Háskólaútgáfan
1999) í ritröðinni Sýnisbók íslenskrar alþýðu-
menningar,“ segir hún. Sigrún og Björn Þor-
steinsson, eiginmaður hennar, eiga tvær dæt-
ur, Snædísi sem er fædd 1999 og Matthildi
sem fæddist árið 2003. „Þegar Snædís var
þriggja mánaða fluttum við til Parísar þar
sem Björn var í doktorsnámi í heimspeki,“
segir Sigrún. Eftir viðburðaríkan vetur í París
flutti fjölskyldan til Danmerkur þar sem Sig-
rún hóf framhaldsnám í menningarfræði og
menningarmiðlun við Kaupmannahafnarhá-
skóla. Hún útskrifaðist með cand.mag.-próf
núna fyrr í sumar og fjallaði lokaritgerð
hennar um ljósmyndafræði og samspil ljós-
mynda og tungumáls í samfélaginu. „Ljós-
myndir myndskreyta ekki aðeins texta, held-
ur eru þær sjálfstæður miðill sem varpar öðru
sjónarhorni á veruleikann,“ segir hún. Sigrún
er sjálfstætt starfandi fræðimaður í Reykja-
víkurAkademíunni og hefur í tengslum við
starf sitt þar m.a. kennt nemendum í Háskól-
anum í Reykjavík, Viðskiptaháskólanum á
Bifröst og Endurmenntun HÍ sitthvað um
menningu og menningarlestur. Sigrún vinnur
nú að ýmsum verkefnum, m.a. fyrir Verzl-
unarskólann og Þjóðminjasafnið. Þessa dag-
ana vinnur hún í samstarfi við aðra að upp-
setningu á ljósmyndasýningu sem spannar
alla tuttugustu öldina og nefnist Aldarspegill.
Sú sýning verður opnuð um leið og Þjóð-
minjasafnið hinn 1. september. guhe@mbl.is
Sigrún Sigurðardóttir
LOFAR GÓÐU
L
jó
sm
yn
d:
K
ri
st
in
n
In
gv
ar
ss
on

Les tuttugustu öldina í gegnum ljósmyndir