Tíminn - 09.06.1972, Blaðsíða 11

10 TÍMINN Föstudagur 9. júni 1972. Föstudagur 9. júni 1972. TÍMINN 11
Tímamenn með lögreglunni á laugardagsnóttu III.
Verða að taka
tugi manna úr
umferð, sitja
yfir börnum og
eltast við þjófa
Föstudagskvöldið er liðið og að-
faranótt laugardags gengur i
garð. Breytingin er ekki mikil,
þótt kominn sé nýr dagur sam-
kvæmt dagatalinu. Ferðir
strætisvagna verða strjálli, i mið-
borginni sést varla hræða, utan
nokkrir tugir unglinga, sem hima
i bilum feðra sinna á bilastæðinu,
þar sem Hótel fsland stóð eitt
sinn, en það er samkomustaður
þeirra, sem fá bfla til umráða
eina og eina kvöldstund. Ungu
mennirnir eru hættir að ganga
eða aka rúntinn, eins og áður tið-
kaðist. Ekki þarf að eyða bensini
i að eltast við íélagsskapinn. Það
dugar að leggja bilnum fyrir
bráðina.og þegar stúlkurnar
ganga um hornið á Aðalstræti og
Austurstræti, er rúðan skrúfuð
niður og blistrað og öskrað. Og
smáhópar léttstigra ungmeyja,
sem leið eiga á skyndifundi,
reyna að komast að niðurstöðu
um hvort þær eigi að láta til-
leiðast að fara inn i nýja
Benzinn, sem kostar nærri
milljón, þótt þeir sem i honum
sitja séu nánast tötaralýður, eða
gamla, skellótta Fordinn, þar
sem egnt er fyrir þær með
brennivinsflösku. Sá sem á ger-
seminni heldur stendur hálfur út
um gluggann, og ef ekki vildi svo
til, að fötin eru flakandi niður
undir nára, gæti maður haldið aö
þarna væri miðaldra, drykkju-
sjúk kona, sem fyrir löngu hefur
látið sápu og greiðu fara veg
allrar veraldar.
Kominn er sá timi sólar-
hringsins, þegar lögreglan
verður að hafa afskipti af hvað
flestum drykkjumönnum og
konum. Milli klukkan tólf og eitt
fyllast fangageymslurnar, en
siðan smádregur úr útköllum
fram undir morgun. Nokkrir lög-
reglubilar eru á ferð um borgina,
og þótt verið sé að taka mann og
mann úr umferð vegna ölvunar,
segja lögregluþjónarnir að þetta
sé óvenju róleg nótt. Þakka þeir
það kuldanum. Norðangjóstur
stendur af Esjunni en fæstir eru
kuldaklæddir, þvi að samkvæmt
100 manna hópur ungiinga á aldrinum 14 til 16 ára himir á þessu horni frá kl. 10 að kvöldi fram undirkl.2.
Timamyndir GE:
Við pylsusöluna í Umferðarmiðstöðinni er ös fram til kl. 5 að morgni.
almanakinu er komið fram á
sumar.
Næturlifið virðist einkum vera i
Nóatúninu. Þar hanga nú nær 100
unglingar, flestir á aldrinum 14
til 16 ára. Sumir eru áberandi
drukknir, og aðrir hegða sér eins
og þeir séu það. Piltarnir rangla
um með handslætti og
smáöskrum, og utan i sumum
þeirra hanga stúlkukindur og
halda sér fast, þvi það getur
verið erfitt að standa i faðm-
lögum, brennivinsþambi, háværu
rifrildi við náungann og stiga
dansspor og viðhafa önnur skyld
drykkjulæti, allt samtimis. Ber-
sýnilegt er, að þeir sem verst láta
eru álitnir stærstu karlarnir.
Utan um þá hópast aðdáendur,
þar sem þeir styðjast upp viö
veggi eða liggja ósjálfbjarga á
gangstétt eða akbraut. Lögreglan
er þegar búin að fara með einn
bilfarm unglinga, sem þannig eru
á sig komnir að ekki er vanza-
laust aö hafa þá a almannafæri,
og beðið er um annan bil til að
bjarga nokkrum til viðbótar.
Klukkan 1 er búið að loka sam-
komuhúsunum, sem eru þarna I
hverfinu, en utan við þau er enn
sami gauragangurinn. Ung-
mennin virðast ekki hafa neina
aðra staði til að fara á, og
hópurinn stækkar heldur en hitt.
Annar lögreglubill kemur á
staðinn, og nokkrir ósjálfbjarga
er teknir upp. Meðan lögreglu-
menn eru að störfum, er
hávaðinn kannski ivið meiri, en
þeir sem hirtir eru hafa engan
mátt til að veita mótspyrnu, og
félagar þeirra hafast ekki að,
nema einstaka menn mótmæla
þvi að þessi eða hinn sé tekinn, og
segja að strákræfillinn sé ekki
eins fullur og hann litur út fyrir
aðvera,en að öðru leyti eru lög-
reglumenn látnir óáreittir við
störf sln, enda vita kunningjarnir
að þeim, sem teknir eru upp, er
það sjálfum fyrir beztu, úr þvi
sem komið er.
En hvað fer fram i þessum
stóra flokki ungs fólks, sem eyðir
tima sinum i að þrengja sér undir
húsvegg og hima þar klukk-
stundum saman án annars sýni-
legs markmiðs en drekka frá sér
vitið. Eftir hvaða Godot er verið
að biða? Tiltölulega algáður
utangarðsmaður blandaði sér i
selskapinn, þó ekki væri til
annars en forvitnast um hvaða
umræðuefni væru á dagskrá. Er
skemmst frá þvi að segja, að
hávaðinn var eins og i fugla-
bjargi, og ekki nokkur leið að
greina orðaskil, utan einstaka
formælingar eða klámyrði, sem
sérstök áherzla var lögð á. Fólkið
bara þvælist hvað innan um
annað og hafði hátt. Enginn
hörgull var á áfengi, þótt fæstir
þeirra, sem þarna voru, hafi
aldur til að kaup slikan varning
samkvæmt lögum. Gengu
flöskurnar á milli, og voru þeir
sem varninginn áttu óniskir á
dropann. í hvert sinn sem flaska
var tæmd, var henni kastað, beint
af augum. Nærliggjandi götur
voru þaktar glerbrotum, og voru
þau sums staðar bókstaflega i
haugum.
Klukkan 1.20 barst kall frá lög-
reglustöðinni þess efnis, að eldur
væri laus i bil við Siöumúla.
Þegar þangað kom stóð bill i
ljósum logum á baklóð. Slökkvi-
liðið brá við skjótt og kæfði
eldinn, en billinn var ónýtur,
Kannski hann hafi verið það fyrir.
Enginn vafi lék á þvi að kveikt
hafði verið i bilhræinu.
Skömmu siðar barst afur kall
um talstöðina. Astoðar
lögreglunnar var þörf I einu af út-
hverfum borgarinnar. Varð
heimilisfaðirinn að biðja um lög-
regluaðstoð til að koma syni sin-
um út úr húsinu. Var pilturinn
drukkinn og svo óður, að for-
eldrarnir treystust ekki til að
hafa hann lengur á heimilinu og
urðu að biðja um lögregluaðstoð
til að fjarlægja hann og hýsa þar
til af honum bráði.
Hringt var frá hóteli kl. 1.30 og
sagt, að menn væru að slást þar
fyrir utan.
Þegar lögreglan kom að, var
talsvert af köppunum dregið og
illt að sjá hvort þeir voru i slags-
málum eða faðmlögum. Þeir
héldu hvor öðrum I hryggspennu-
tökum og skullu siðan saman i
götuna . Ekki slepptu þeir tök-
unum þótt fallið væri þungt, hafa
sennilega ekki vitað að þeir stóðu
ekki á fótunum lengur. Þegar
gengið var á milli og mennirnir
reistir upp féllust þeir aftur i
faðma og voru ekkert nema
elskulegheitin hvor við annan.
Þegar búið var að færa mennina i
jakka sina, gengu þeir syngjandi
á brott og studdu hvor annan.
Að dansleik loknum i einu af
fínni hótelum borgarinnar barst
þaðan neyðarkall kl. 1,40. Var
beðið um bæöi sjúkrabil og lög-
reglu. Það var maður slenginn
svo illa, að flytja þurfti hann i
sjúkrahús, og sá sem barði fékk
gistingu á öðrum stað.
Þegar liðnir eru tveir klukku-
timar af sólarhringnum, er farið
að hægjast um. Hópurinn i
Nóatúni er orðinn þunnskipaðar,
en annar samkomustaður er
tekinn við. 1 Umferðarmiðstöð-
inni eru seldar pylsur og tóbak
fram til kl. 5 að morgni. Selt er út
um op, og þar troðast nætur-
hraínar hver um annan þveran
til að verzla. Oðru hverju
myndast biðraðir.en þær riðlast
fljótlega aftur, og olnboga-
rétturinn ræður þvi, hverjir
komast að jötunni.
Margir eiga erindi að
krásunum, þvi að sifelldur
straumur bila er að söluopinu, en
aðrir koma til að sýna sig og sjá
aðra.
Tilkynning til allra ökutækja
lögreglunnar heyrist i talstöð-
inni: Áberandi drukkinn öku-
maður ekur Lönguhliöina. Siðan
er skýrt frá einkennisnúmeri
bilsins og gefin á honum lýsing.
Lögreglumenn i bilum, sem
dreifðir eru um alla borgina, hafa
nú augun hjá sér og svipast um
eftir bilnum. Billinn er með utan-
bæjarnúmeri og ómögulegt að
gizka á hvert áa drukkni leggur
leið sina.
Verið er aö hirða upp þá fáu
unglinga , sem enn halda sig I
Nóatúninu. Þeir eru ófærir um aö
komast heim af sjálfsdáðum.
Lögreglumaður i bilnum, sem
verið er að taka ungmennin upp I,
biður stöðina að hafa samband
við Hafnarfjarðarlögregluna og
biðja hana að koma á bil til móts
við lögregluna úr Reykjavik.
Ungur Hafnfirðingur kemst ekki
heim til sin með öðru móti en þvi,
að honum er ekið i lögreglubil
suður I Kópavog, og þar tekur
lögreglan i heimabæ hans við
honum og ekur suður eftir.
Allir klefar fangageymslunnar
eru uppteknir kl. 2,50, og i svo-
kölluðum almenningum eru
geymdir unglingar, sem ekki er
tækt að setja i fangelsi, enda
ekkert rúm fyrir þá þar. Er þess
beðið, að svo rátlist af þeim, að
hægt sé að aka þeim heim. A
kvennadeildinni hefur ein kona
til viðbótar fengið inni, og eru
þær nú þrjár, sem þar dvelja.
tJr klefum á karladeildinni
kveða við barsmiðar og öskur.
Sumir heimta að fá að komast
strax út, aðrir biðja um vatn, eða
að komast á salerni, en sumir
bara öskra. Úr flestum klefanna
heyrist þó hvorki hósti né stuna.
Þar eru dauðadrukknir menn,
sem ekki fara að stynja fyrr en
að morgni.
A lögreglustöðinni við Pósthús-
stræti segja menn að nóttin sé
óvenjulega róleg. Samt er-löngu
búið að fylla allar fanga-
geymslur, og þeir eru ótaldir,
sem ekiðer heim ofurölvi, en lög-
reglan setur menn ekki i fanga-
geymslu fyrr en i fulla hnefana.
Eru þeir, sem eru með ofstopa og
læti, menn sem ekki geta sagt til
nafns eða heimilisfangs, og siðan
þeir, sem ekki er hægt að hemja á
heimilum sinum og eiginkonur
eða foreldrar ráða ekki við vegna
drykkjuláta. Slikir drykkjurútar
eru, sjálfra sin vegna og annarra,
bezt geymdir bak við lás og slá
meðan móðurinn rennur af þeim.
Úr þvi klukkan er orðin þrjú
fara lögreglumenn I eftirleit. Eru
þá þeir, sem slangra um dauða-
drukknir, hirtir upp og þeim
komið i skjól, heima eða i fanga-
geymslunni.
A slysadeild Borgarspftalans er
lögregluþjónn á vakt allar
helgar. Stundum þarf að halda
óðum mönnum meðan verið er að
gera að meiðslum þeirra, en
aðalverkefni varðarins þarna er
að verja starfsfólkið fyrir fólki af
báðum kynjum, sem leggur leið
sina á slysadeildina til að heimta
lyf. Er fólk þetta oft aðgangshart
og viti sinu fjær af drykkju eða of-
notkun örvandi lyfja.
Kominn er sá timi nætur, þegar
breyting verður á störfum lög-
reglunnar. Göturnar eru auðar,
en hringingum úr heimahúsum
fjölgar og beðið er um aðstoð,
þegar skorizt hefur i odda með
heimilisfólki og eða gestum.
Þegar samkomuhúsin loka, færist
drykkjuskapurinn inn á heimilin
og heldur viða áfram fram á
morgun. Kl. 3 er lögreglan þegar
búinaðhirðagestiútúr nokkrum
„partium”.
Viðkvæmustu málin sem lög-
reglumenn þurfa að sinna, eru
heimiliserjur. Sagði varðstjórinn,
að langoftast væri það vegna
drykkjuskapar annars hjónanna
eða beggja. Það er annað en
gaman að verða draga heimilis-
föður eða húsfrú út af heimilinu
eða að ganga á milli hjóna, sem
hóta hvort öðru lffláti. Stundum
verða erjurnar svo hatrammar,
að taka verður hjón úr umferð, og
oft kemur fyrir, að lögreglumenn
verða að taka að sér barnfóstru-
störf, þangað til hægt er að ná i
afa og ömmu, eða aðra nákomna
ættingja, til að vera hjá
börnunum, eftir að búið er að
bera foreldrana út, ofurölvi, og
viti sinu fjær. Varðstjórinn sagði
að afskipti lögreglunnar af
borgurunum kvöld og nætúr,
væru nær eingöngu vegna ölvunar
og aftur ölvunar.
Komið er meö tvitugan pilt á
lögreglustöðina kl. 3, 30-Hann er
með poka meðferðis, og i honum
eru þrjár brennivinsflöskur.
Lögregluþjónar sáu til ferða hans
við höfnina, og þótti háttarlag
hans grunsamlegt, Hann gaf þá
skýringu á áfenginu, að bróðir
hans hefði sent hann eftir þvi i
bát, sem hann væri skipverji á.
Kvað hann bátinn vera ólæstan og
ekkert þvi til fyrirstöðu að ná I
áfengið. Kvað hann bróður sinn
biða eftir fengnum heima hjá sér.
Ekki þótti sagan trúleg, og var
lögreglubill sendur með piltinn
heim til bróðurins, en hann var
ekki heima.
Var aftur komið með piltinn á
stöðina, og breytti hann þá fram-
burði sinum, en við það varð
skýring hans enn ótrúlegri.
Grunur lék á að pilturinn hefði
keypt áfengið af leigubilstjóra,
en vildi ekki viðrukenna það, til
að hlifa sölumanninum.
Um talstöðina berst kall kl. 3.45.
Það er beðið um að athuga grun-
samlegan bil sem sást siðast á
Langholtsvegi.
Laust fyrir kl. 4 er bill sendur af
fangageymslunni til að taka þar
þá menn, sem hægt er að senda
heim, og rýma þannig fyrir
öðrum, sem á húsnæðinu þurfa að
halda.
Lögreglumenn eru sendir út um
borgina til að hyggja að
drukknum ökumönnum og 'vera
vel á verði, þvi að um þetta leyti
fara innbrotsþjófar á kreik.
Ekki leið á löngu þar til fyrsti
þjófurinn var tekinn. Var hann
staðinn að innbroti i tóbaks- og
sælgætisverzlun við Frakkastig.
Þarna var kornungiir piitur á
ferðinni. Varhann búinn að troða
i vasa sina og inn á sig eins miklu
magni af sígarettum og þar
tolldi. Þegar farið var að athuga
mál hans á stöðinni kom i ljós, að
piltur hafði stoliðmeira magni en
eigandi verzlunarinnar, sem
vakinn var upp, sagði að tekið
hefði verið. Þá var eftir að
athuga hvar hann hafði brotizt
inn áður.
Leigubilstjóri hringdi og bað
lögregluna að taka i sina vörzlu
farþega, sem hann var að aka.
Var stutt að fara, þvi að far-
þeginn lá örmagna undir suður-
hlið Hótel Borgar. Bilstjórinn
sagði, að hann hefði tekiö
manninn upp i bil sinn skömmu
áður, og hefði hann verið
drukkinn, en þá fyrst hefði tekið I
hnúkana, þegar hann var kominn
upp i bilinn. Maðurinn tók upp
pela og þambaði úr honum snar-
lega, svo að ógleymið hlaut að
vera i nánd. Viö Dómkirkjuna
fór maðurinn úr bilnum,
og var ekki að sökum að
spyrja, að hann endasteyptist á
gangstéttina og gat ekki staðið
upp aftur. Bilstjórinn vildi ekki
yfirgefa farþegann svona á sig
kominn, og sagðist hann kannast
við manninn og hafa átt við hann
skipti i mörg ár, en aldrei vitað
til áður, að hann drykki sér til
óbóta. Þótt oft séu það sömu
aðilarnir sem lögreglan þarf að
hafa afskipti af, kemur iðulega
fyrir menn úr öllum stéttum og
stigum þjóðfélagsins að þeir falla
svo fyrir Bakkusi, að taka verður
þá úr umferð.
Þegar klukkan er orðin fimm,
að morgni, er orðið albjart og ró
yfir borginni. Jafnvel úthalds-
beztu drykkjumenn hafa gefizt
upp og sofa á sitt græna, heima
hjá sér eða einhvers staðar úti i
bæ, þar sem þeir vakna ringlaðir
og illa til reika og reyna að koma
fyrir sig hvar i veröldinni þeir eru
staddir og hvað þeir höfðust að
siöustu klukkustundirnar áöur en
þeir sofnuðu, og enn aðrir bylta
sér á plastdýnum i græn-
máluðum klefum og biða þess að
þeim verði hleypt út, svo að þeir
geti aftur leitað á náðir vinguðs-
ins, og er allt eins líklegt að þeir
muni vakna aftur næsta morgun
á sama stað i svipuðu ástandi.
Lögregluvaktin, sem starfaði
um nóttina, situr og skrifar
skýrslur. Þessar skýrslur eru
ekki annað en þurr upptalning á
þvi að þessi eða hinn hafi verið
tekinn einhversstaðar og ein-
hvers staöar og skýrt frá ástandi
viðkomandi, og hvers vegna hann
eða hún lenti i höndum
lögreglunnar. En að baki þessum
einföldu frásögnum reynist oft
harmsaga um mannlif, sem verið
er að leggja i rúst, ekki einasta lif
þess, sem skýrslan fjallar um,
heldur einnig ástvina, sem
fórnað er á altari Bakkusar
A myndinni er Reymond Sveins
son lögreglumaður, sem sér um að
koma skilaboðum um talstöðina.

uKbBM

'
■HH
DÓMÍNÓ
eftir Jökul Jakobsson
Leikmynd: Steinþór Sigurðsson
Tónlist: Magnús Blöndal Jóhannsson
Leikstjórn: Helgi Skúlason
Flest, ef ekki öll verk, sem
Jökuli Jakobsson hefur samið
fyrir svið, eru i ætt við sannan
leikskáldskap. Þau eru sem betur
fer i öðrum gæðaflokki en tilbera-
smérið, sem „listrænir” frá-
villingar hafa verið að strokka
hver i kapp við annan upp úr
gömlum en góðum skáldsögum á
siðustu og verstu leikárum.
Dóminó er þvi kærkomin og
hressileg tilbreyting frá þeirri
fánýtu iðju.
t hugleiðingu um Jökul
Jakobsson i leikskránni kemst
Sverrir Hólmarsson að eftir-
farandi niðurstöðu um nýjasta
hugverk höfundar: ,,Hér er það
samspil fortiðar, nútiðar og
framtíðar, sem vefur hina ýmsu
þætti leiksins, og það kemur i ljós,
að það er harla litill munur á
framtiðardraumum ungu
stúlkunnar og fortiðarórum
móður hennar, hvorttveggja er
af einum toga spunnið. Hlut-
verkaskipti gests og eiginmanns i
lokin verða til að undirstrika
óraunveruleik fortíðarinnar. —
Það skiptir ekki svo ýkja miklu
máli við hvern draumurinn
tengist, það er draumurinn
sjálfur, sem allt snýst um”. Þetta
er gott, svo langt sem það nær, en
mér er hins vegar spurn, hvort
það nái nógu langt. Sá, sem þetta
ritar, litur t.d. öðrum augum en
greinarhöfundur á fortið annars
vegar og framtið hins vegar.
Fortið er óvéfengjanlega raun-
veruleiki, sem við höfum lifað,
hversu brenglaðar sem minning-
arnar um hana kunna annars að
vera. Hann er grunnur, sem
byggt hefur verið á, jafnvel þótt
allt hrynji seinna i rúst. Framtíð
er á hinn bóginn óráðin gáta,
óþekkt stærð eða ónumið land.
Það er þvi býsna djarft fyrir-
Hver er ég? - Hvað er ég? - Hvar er ég?
tæki að vega hvorttveggja á sömu
vogarskálum og láta móöurina
sjá fortið sina i jafnóskýru og
óræðu ljósi og dóttirin sér framtið
mannkyns fyrir sér eftir hundrað
ár.
Kristján, eiginmaður
Margrétar, og Gestur (fyrr-
verandi unnusti, Pétur mandólin
eða Eine kleine Nachtmusik?)
eru misraunverulegir i
brenglaðri vitund hennar á hinum
ýmsu leikstundum Dóminós.
Þeir eru, þegar allt er skoðað
ofan i klofið geð Margrétar, ekki
annað en holdteknar hugsanir
hennar eða órar, sem taka á sig
furðulegustu myndir, bregða sér i
óræðustu gervi og hafa meira að
segja hlutverkaskipti, þegar
henni elnar mest vitfirringin.
Hvaða skilning, sem menn kunna
annars að leggja i Dóminó, þá
blandast sennilega engum hugur
um, að Margrét er geðsjúklingur
og verkið sjálft þvi að verulegu
leyti lýsing á sjúkdömi hennar,
eða réttara sagt þeim afskræmi-
legum myndum, sem af honum
eru sprottnar.
Ætlist höfundur aftur á móti til,
að aðalpersóna verksins sé tekin
sem algild táknmynd fyrir-
rikjandi hugarfar eða sálar-
ástand nútimamanna, hefur hann
ekki náð tilætluðum árangri
Þetta sjúkdómstilfelli er of ein-
staklingsbundið og sérstætt til
þess, að svo megi verða, og i
þessu er einmitt fólginn megin-
galli verksins að minni hyggju, en
svo er guði fyrir að þakka, aö
þrátt fyrir þennan þverbrest býr
verkið yfir öðrum kostum, sem
eru ekki svo léttir á metunum, og
skal siðar greint frá þeim.
Verk Jökuls Jakobssonar eiga
það flest, ef ekki öll, sammerkt,
að örlagaríkustu atburðirnir hafa
gerzt, þegar tjaldið er dregið frá i
leikbyrjun. Afleiðingin er sú, að
mestum tima er varið i að rifja
upp gamlar endurminningar eða
skara að gömlum glóðum. Slik til-
högun hlýtur að leiða til
nokkurrar kyrrstöðu. Hér koma
gleggst i ljós áhrif þau, sem leik-
skáldið hefur orðið fyrir fyrir frá
Glerdyrunum hans Tennessees
Williams(þarsem móöirin lifir og
hrærist i fortið sinni eða öllu
heldur glataðri hamingju) svo og
ekki sizt kvikmyndinni í fyrra i
Marienbad (Alain Resnais og
Robbe-Grillet), þar sem eftir-
farandi spurning vaknar þráfald-
lega i brjósti manns: „Gerðist
þetta eða gerðist þetta ekki?”
Erum við á valdi draums eða
veruleika? Og hvar eru mörkin?
Málfar Jökuls Jakbossonar er
tilgeröarlaust hnitmiðað og
einfalt, en aldrei einfeldningslegt.
Þrátt fyrir skáldleg tilþrif, eins
og t.d. i lýsingu Sifar á bongtrénu,
bruðlar hann ekki með orð. Að
minu viti semur ekkert núlifandi
islenzkt leikskáld jafnsnjöll,
knöpp og eðlileg samtöl og Jökull
Jakobsson. Honum er næstum
ekkert ófært i þeim efnum. Orð
hans, sem tiðum eru endurtekin
af sömu leikpersónu, mynda listi-
lega gert mynztur i töfravoð, er
hefur stundum þá náttúru að
storka mannlegum skilningi.
Höfundur býr ekki aðeins yfir
safarikri kimni og frumlegri,
heldur lika næmu leikskyni og
seiðmagni, sem hver sannur leik-
listarunnandi hlýtur að skynja, og
það i talsvert rikum mæli. Jökli
Jakobssyni er lagið að skapa geð-
hrif, sem geymast i hugskoti
manns löngu eftir að sýningunni
er lokið. Þetta er að minnsta kosti
min reynsla.
Styrkur Dóminós er m.a.
fólginn i persónufæðinni, svo og
þeirri gleðilegu staðreynd, að þær
halda sig á einum og sama stað.
Flestir eru vist búnir að fá sig'
fullsadda á atriðaskiptingum á
öörum sýningum á þvi leikári,
sem nú er að kveðja.
Þótt persónusköpun Jökuls sé
ef til vill ekki alveg lýtalaus, er
hún samt sem áður svo góð, aö
frekari aðfinnslur i þeim sökum
eru óþörf prentsvertueyðsla.
Steinþór Sigurðsson hefur ljáð
Dóminó fagurlega umgjörð, sem
veitir leikendum verulegan styrk
i viðureign þeirra við sin flóknu
vandamál. Tónlist Magnúsar
Blöndals Jóhannssonar fellur
einkar vel að sjónleiknum.
Ef frá eru taldar Sif, dóttir
Margrétar og Kristjáns, og
Soffia, eru persónurnar mark-
aðar lifsþreytu og leiða. Fráleitt
búa þær yfir frumefldum lifs-
þorsta og heilbrigðum lifsvið-
horfum. Þetta er ekki sagt til þess
að vefengja listgildi Dóminós,
heldur aðeins til að lýsa þeim ögn
nánar.
Sýningin er leikstjóra og leik-
endum öllum til varanlegs
sóma, svo jafnfprýðileg sem hún
er að öllu leyti, og mér og sálu-
félögum minum til fölskvalausrar
gleði og nautnar. Þótt ég hafi ekki
ætlað mér að gefa frekari
einkunnir, get ég ekki stillt mig
um að færa Þóru Borg sérstakar
þakkir og hugheilar, I trausti þess
að ég styggi ekki leiksystkin
hennar né særi.
Halldór Þorsteinsson