Mánudagsblaðið - 04.05.1970, Blaðsíða 3

Mánudagur 4. maí 1970
Md'nud ag£ DÍ a ö i d
3
Raquel Welch leysir frá skjóðunni
Kost’r kynbombunnar - Eru karlmenn
að úrkynjast? — Frekja og ofsi kven-
fólks — Glataður réttur - Upplýsingar
(Framhald).
Welch: Allt í einu varð það á
allra vörum að ég væri kynbomba.
Eg veit eiginlega ekki hvað það er.
$ú einkunn á ekki við mig.
— Það er nú samt sú hugmynd
sem þorri manna gerir sér um yður.
Hvað haldið þér að almenningur,
fólkið sem sér kvikmyndir yðar,
meini með þessu hugtaki?
Welch: Ég geri ráð fyrir að átt
sé við að slík kona hafi eitthvert
sérstakt vald yfir karlmönnum;
rneð öðrum orðum að ég sé kona
sem flestir karlmenn vildu sænga
hjá ef þeir ættu þess nokkurn kost.
En það fer því miður jafnan svo
að allar þessar kynbombur eða
töfradísir verða í hugum manna
ákaflega einfaldar manngerðir sem
þeir kunna að girnast en komast
aldrei í kynni við sem raunsannar
mannverur. Þessi hugmynd sem
menn gerðu sér um mig var mér
ekki aðeins fjötur um fót, heldur
fannst mér ég vera misskilin. Eng-
inn tók mig alvarlega. Ég þráði að
losna úndan þessu fargani, en það
virtist vera með öllu ókleift. Það
var sama hvað ég gerði, ég gat
gengið að því vísu að það liti allt
út eins og það væri í þetta sama
mót steypt. Hvort sem ég átti
nokkra-sök á -því eða ekki hafði
ófreskj.a .orðið til. og ég, er enn að
reyna að kveða hana niður.
Kynbomba áreynsla?
— Er það virkilega svo átakan-
leg reynsla að vera talin kynbomba?
Welch: Það hefur að vísu sína
kosti. Það er skárra en að hafa á
sér vinnukonustimpil. Ég var líka
kölluð fegursta kona veraldar og
hvaða kona gengst ekki upp við
slíka gullhamra? En gallarnir eru
miklu þyngri á metunum en kost-
irnir. Einkunnin kynbomba skygg-
if einhvern veginn á allt annað í
manni. Kynbomba er ekki nein lif-
andi mannvera. Hún er plastkven-
maður. Hún er Súperkona. En
hún býr ekki yfir neinum hugsun-
um, neinum tilfinningum, neinu
yfirleitt. Hún er bara mannæta,
kvenvargur. Það vill svo til að ekk-
ert af þessu á við um mig, ég er
alls ekki ein af þeim nútímakonum
sem öllu vilja ráða. Enginn getur
s?.gt þeim til verka. Þær fá allt sem
þær girnast með því að vera jafn-
frekar og ágengar og þeir karl-
urinn var áður heimilisfaðir og
höfuð ættarinnar, en nú, þegar svo
margar konur eru farnar að vinna
úti, er hann ekki lengur einn um t
að afla heimilinu viðurværis. Þetta |
er mörgum karlmönnum erfitt við-
fangs. Hann verður að vera mjög
öruggur um karlmennsku sína til
að sætta sig við þetta. Onnur hætta
sem steðjar að kynferðishlutverki
karlmannsins er að konur eru farn-
ar að vakna til vitundar um mörg
gömul og ný sannindi. Áður fyrr
var venjan að líta svo á að konan
væri fíngerð og viðkvæm vera sem
sæti heima við útsaum, barneignir
og heimilishald yfirleitt, byggi
manni sínum gott heimili, eldaði
mat hans og þjónaði honum á alla
lund — en væri ekki jafningi hans.
Henni var ekki kleift að komast
undan þessum skylduverkum til
þess að eiga í ástarævintýrum utan
hjónabandsins. Hún þurfti á allri
orku sinni og hugmyndaflugi að i
halda til þess eins að hafa eigin-
manninn góðan þegar hann var
heima. En samtímis hafði karlmað-
urinn fullt frelsi til að sjá sig um
utan heimilisins og leita nýrrar
reynslu. Hann var mörgu kunnugur
og þegar hann kom heim gat eig-
inkonan ekki eignazt neina hlut-
deild í reynslu hans því að hún
vissi í rauninni ekkert um hana.
En þó var til þess ætlazt af henni
að hún sætri sig við þetta, við að
þjóna eigin áhugamálum í þágu
heimilisins og fjölskyldunnar.
Frelsi og áleitni kvenna
Konan tók að finna til afbrýði
vegna þess að margir karlmenn
færðu sér í nyt fórnfýsi hennar og
smám saman fór hún að fylgjast
með því sem gerðist utan veggja
heimilisins. Hún komst að því að
fela mátti öðrum að sjá um börnin
og heimilið. Henni varð ljóst að
hún gat gefið sér tíma til að vinna !
úti og afla sér síns eigin fjár. Hún
varð sjálfstæð og frjáls — til að
klæðast eins og henni sýndist,
reykja sígarettur eins og karlmenn,
fara á hestbak, skjóta af byssu —
til hvers sem vera skyldi. Rökrétt
afleiðing af þessu var að konan
sagði við eiginmann sinn: „Heyrðu
góði minn, þú ert tvöfaldur í roð-
inu. Ef þér sýnist svo geturðu haid-
ið fram hjá mér, en þú skalt ekki
halda að ég sætti mig við það fram-
menn sem þær líkja eftir. Konur . vegis. Ef þú heldur fram hjá, þá
eru nú á dögum orðnar svo ágeng- j held ég líka framhjá". Það eru
.ar að mig grunar að þeir séu marg- margar konur sem þannig haga sér
ir karlmennirnir sem geta ekki nú og þær eru reyndar orðnar svo
staðið þeim á sporði.
Bandariskir karlmenn
að úrkynjast?
i — Sumir eru þeirrar skoðunar
að hætta sé á að bandarískir karl-
menn úrkynjist.
Welch: Það er alveg áreiðanlega
rétt. Karli.-ennirnir hafa helzt úr
lestinni og mega sín nú lítils á
áleitnar að ég held að elskhugar
þeirra séu teknir að segja sem svo:
„Hægan nú! Mig hefur alltaf lang-
að til að koínásn yfir,jáuðsveipán
kvenmann, en nú óska ég þess helzt
að hún berháttaði sig ekki á stund-
inni, heldur leyfði mér að fíéra sig
úr fötunum. Hamingjan góða, ég
á ekki einu sinni frumkvæðið! Það
er hún sem serðir mig!" Konan er
sundlaug — Við lestur — Ky nboviba
— Haldið þér að margar konur
geti valdið því hlutverki?
Welch: Nei. Engar konur hafa
öðlazt jafnmikið frjálsræði og þær
bandarísku né kunna jafn illa með
þáð að fara. Þær beita frelsi sínu
mörgum þeim sviðum sem þeir að taka frumkvæðið á öllum svið- eins og barefli og nota það til að
I lumbra á karlmönnunum þar til
voru áður allsráðandi á. Karlmað-, um.
þeir vita ekki lengur sitt rjúkandi
ráð. Þær eru orðnar svo yfirgangs-
samar að þær eru löngu búnar að
fyrirgera jafnréttinu, en eru að
ganga af verslings karlmönnunum
dauðum. Ég skil ekki hvers vegna
konur sækjast eftir því, sérstaklega
á ég við róttæk samtök eins og
S.C.U.M. (The Society for Cutting
Up Men — eiginlega: Samtökin
um að brytja karlmenn niður).
Þetta eru sannkallaðir kvenvargar.
Þær hata benilínis karlmenn. Þær
eru að reyna að læða því að okkur
að konur hafi í rauninni enga kyn-
hvöt, að við þörfnumst ekki karl-
manna, að kynnautnin sé aðeins til
trafala — leiðinleg skylda sem við
verðum að gangast undir til þess að
eignast þak yfir höfuðið. Þeim
finnst að illa hafi verið farið með
þær og vilja hefna sín með því að
gefa einhverjum á’ann. Það er
brjálæði ....
„Vil verða leikkona . . .“
— Þeir fyrirfinnast sem halda
því fram að þér hafið enga Ieik-
hæfileika; að þér hafið ekki annað
fram að bjóða en fegurðina.
Welch: Ef svo væri, myndi ég
vera illa á vegi stödd, ekki satt?
En ef mér er ofviða að gera nokkuð
veigameira en að sýna sjálfa mig,
myndi ég vilja komast að því nú
þegar, fremur en halda áfram að
sýna það sem ég tel ekki vera nema
svo sem tvo þriðju af hæfileikum
mínum. Ég get ekki neitað þeirri
staðreynd að ég bý yfir líkams-
þokka, en ég vil ekki að ég sé
dregin í dilk aðeins samkvæmt því.
Ég hef þörf fyrir að tjá mig. Ég
vil vera leikkona.
Upptugga ‘
— Er ekki fólki farin að leiðast
sú gamla upptugga?
Welch: Að vísu, en það vill baija
svo til að þetta er satt. Ég hef ekki
látið slíkt mér um munn fara í
háa herrans tíð, vegna þess að þetta
hljómar eins og gömul upptugga.
Ég geri mér Ijóst að flestar leikkon-
ur fara að tala um að þær taki leik-
listina alvarlega þegar þær hafa
öðlazt stjörnufrægð og vilja þá ekki
lengur kannast við það sem gerði
þær frægar. Ég neita því ekki að
ég er þakklát fyrir þann frama sem
ég hef hlotið vegna Iíkamskosta
minna, en ég kæri mig ekki um að
vera einhver skrautbrúða það sem
eftir er af ferli mínum í kvikmynd-
unum. Þetta er óskaplega mann-
skemmandi, ég veit það sjálf, því
að eitt sinn var komið svo fyrir
mér að ég var farin að trúa því sjálf
að svona væri ég í rauninni. Ég var
alveg sannfærð um að ég væri alger
bjáni, að allir væru miklu betur
menntaðir en ég. Ef nógu margir
verða til að segja manni að maður
búi ekki yfir neinum hæfileikum
eða sköpunargáfu eða að starf
manns hafi ekkert listgildi, fer
maður að trúa því. Ég sór þess eið
að vinna gegn þessu með því að
útvíkla listskyn mitt. Það fór alveg
eins fyrir Marilyn Monroe. Hún
giftist Arthur Miller og stundaði
nám hjá Lee Strasberg af því að
hún hélt að þetta fólk gæti gefið
henni það sem hana skorti. En
maður getur ekki fengið það frá
öðrum. Það verður að koma frá
sjálfum manni. Þegar ég fór að
gera mér það ljóst, afréð ég að
eyða ekki allri ævinni í óþverra af
því tagi sem ég hef hingað til ver-
ið bendluð við.
(Framhald í næsta blaði)