Mánudagsblaðið - 04.05.1970, Blaðsíða 4

4
Mánudagsblaðið
Mánudagur 4. maí 1970
fynr alla
Ritstjóri og ábyrgðarmaður. AGNAR BOGASON.
Sími ritstjórnar: 13496. — Auglýsingasími: 13496.
Verð í lausasölu kr. 25,00. — Áskriftir ekki teknar.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
Ráðherraafrek
krata
í ólestri
Kosningarnar
Framhald af 1. síðu
ur aðeins harðsnúinn hóp um sig,
en ékki fjölmennan.
Kratar skipa nýju liði fram, og
eru þrír efsm menn listans að vísu
vinsælt fólk, en þó má efr að
flokkurinn geri annað en halda
sínu.
Listi Hannibals er og verður
mesta ráðgáta. Ofsinn og brambolt-
ið, sem hæst bar um síðustu kosn-
ingar er nú að mesm horfinn, og
margir telja að Hannibal hafi
mýkst með aldri, og sé jafnvel of
ínn manm.
burc?3
MODEN 7 •
Plarten Sk*
Ihrc Sommcr-
und p
Urlaubsmodc f'.
mlt dtescm
Heft! j
'r-r
75ModcJBc;-.-' ■
zumSelhíí- r ' cf 'T.
macheo
, • ' &&
KAKALI SKRIFAR:

Eitt af þeim afrekum, sem skrifuð verða á reikning Eggerts
Þorsteinssonar, ráðherra, er skipan hans í forstjórastöðu
Tryggingarstofnunar ríkisins. Gekk þar ráðherrann framhjá
valinkunnum hámenntuðum sérfræðingi, Guðjóni Hansen, sem
þar hefur unnið og sumir segja raunverulega stjórnað Trygg-
ingastofnuninni um árabil. Raunverulega ætti fáa að undra
gerðir Eggerts. Eggert er krati, gæddur öllum göllum kratans,
tækifærissinni, alinn upp í andrúmslofti bitlinga, svika og
sjálfshyglunar. Þó má fullyrða, að aldrei hefur verið gengið
eins hreinlega í berhögg við embættisskyldu, réttsýni og
almenna dómgreind og gert var nú. Ráðherrann hefur stað-
ið í óheyrilegu samningamakki og braski um þetta embætti
við eigin flokksfélaga. Hann hefur keypt sér framtíðaraðstöðu,
sem gripið verður til um leið og hann veltur úr embættinu.
Nú kætist Eggert ytra, ásamt yfirmanni sínum Emil ráð-
herra. Á Islandi er þinghaldi framlengt vegna anna. Tveir
forustumenn Alþýðuflokksins kjósa þessa daga til siglinga.
Og svo ætlast þeir til að flokkurinn verði kosinnl
Strok úr „Steininum" við Skólavörðustíg er nú farið að
verða gamanmál, ekki aðeins fanganna heldur og allra Reyk-
víkinga og eflaust þjóðarinnar í heild. Það er augljóst, að
fangageymslan er óhæf til síns brúks og háðung fyrir refsi-
valdið á Islandi. Heita má, að fangar gangi út og inn að vild,
og er sennilegt að fangaverðir fái ekkert við ráðið.
Það er orðin mikil nauðsyn endurbóta í þessum efnum.
Fangaverðir hafa lýst yfir, að óskum þeirra um slíkar bætur
hefur ekki verið sinnt. í þessu felst ótrúlegt kæruleysi og
tómlæti í garð öryggis borgarbúa. „Steinninn" hefur húsað
morðingja, nauðgara og illvirkja af öllu tagi. Þessir menn,
margir afsinna af örvæntingu, gætu hæglega brotizt út og
framið glæpi sína aftur, eða leitað hefnda á ímynduðum eða
raunverulegum óvinum sínum. Hvar stendur ríkið, ef fangi í
vörzlu þess, brýtzt út og fremur ódæði? Er það ekki bóta-
skylt?
Það er furðulegt, að þessi mál skuli engu öðru mæta en
tómlæti og kæruleysi af hálfu yfirvaldanna.
hlyntur íhaldinu, þó heldur hann
persónulegum vinsældum og senni-
lega nægir þaS til þess, að koma
I
IHREINSKILNI SAGT
Smjörþefur skrílæðisins — Mistök ráðherra — Ósvífni
og ruddamennska — Fordæmi Maós — Islendingum
blöskrar — Á bandi ríkisvaldsins ef... — Reynsla
Rússa af „alþýðunni"
Loksins hefur xslenzkur al-
menningur fengið smjörþefinn
af frábærri og átakanlégri fram-
komu íslenzks skríls í gerfi
menntunar. íslenzkur ráðherra
lagðist svo lágt, að þiggja boð
sambands íslenzkra námsmanna
erlendis til einhliða viðræðna,
en honum hefði átt að vera
Ijóst, að hér var og er að-
eins um að ræða valinn hóp
kommúnista og annarra öfga-
manna, sem efnt hafa til upp-
þota og skammarlegs ofbeldis
undanfarna daga, í kjölfar 11-
menninganna, sem nýlega settu
óafmáanlegan blett á þjóðina í
heild með framkomu sinni í höf
uðstað Svía.
Fundurinn fór eins og til var
ætlazt af hendi ofstopamanna.
Ráðherra var kallaður í karp-
húsið, yfirheyrður af dónum,
rennusteinsliðið brást þeim ekki,
og varð síðan að þola svívirðing-
ar og álygar manna, sem bezt
ciga heim meðal dreggja þjóðfé-
lagsins. Nemendur, ef okkur er
leyft að nota það orð gálauslega
eru, flestir, ef ekki allir, fulltrú-
ar öfgasinna, vanþakklátur Iýð-
ur, sem þjóðin hefur alið við
brjóst sér, leyft að mennta sig á
hennar kostnað og ætlar, er tím-
ar Iíða, að treysta fyrir ýmsum
vísindagreinum og þekkingar-
atriðum, sem ekki eru á hvers
almúgamanns hendi. Er svo að
sjá, sem þessir menn, og við not
um orðið „menn" einnig kæru-
Ieysislega, telji það einhverja
stórfórn, að vera settir til
mennta og heimta laun fyrir og
allskyns fríðindi, sem almenn-
ingi eru meinuð.
Það er leitt, að menntamálaráð
herra er meinleysismaður. Eng-
inn ráðherra, né ríkisstjórn
reyndar, hefur efni á því að sýna
slíkum hópi sem þessum nokk-
ura Iinkind og enn síður Iáta
hann skipa sér til fundarhalda
og yfirheyrzlu, eins og nú varð
raunin á.
Það er í fyrsta lagi, óheyrilegt,
að ráðherra láti svo lítið að
þiggja boð manna eins og þess-
ara á almennum fundi. Ráðherr-
ann hefði átt að vita, að slíkan
fund myndu aðeins sækja dreggj
ar námsmanna, óvaldir dónar,
útsendarar Æskulýðsfylkingar
kommúnista, samskyns skríll og
þegar er alþekktur hér í borg
fyrir tiltektir sínar, uppivöðslu
og óspektir. Þá er og þess að
gæta, að slíkur fundur er frek-
leg móðgun við allan þorra stúd
enta og námsmanna almennr
sem bera virðingu fyrir sjálfum
sér og námi og allri almennri
velsæmi. Hafa þeir lýst hinni
megnustu andúð á öllu þessu
brölti og „byltinga"-aðgerðum
öfgamanna.
Ráðherraembætti fylgir viss
virðing. Þeirri virðingu er víð-
ast við haldið, þótt áberandi hafi
hún verið hrakin út í horn í
„alþýðulýðveldinu" Kína, þar
sem þrælsóttinn er bundinn
einni mannsmynd, Maó, en allir
aðrir embættismenn og ekki
sízt nánir samstarfsmenn hans
verða fyrir uppivöðslu, dómi og
aðkasti tryllts skríls, sem í lokin
varð svo óður að sjálfur Maó
varð að taka á öllu afli hers og
persónustyrkleika til að hemja
æðið. Hafði þá skríllinn ekki
aðeins drepið ráðamenn af
æðstu gráðum heldur og myrt
almenning að vild. Nú er svo
komið, að Maó er í sæmilegri
kyrrþey, að aflífa mestan hluta
ofsamannanna, sem góðir þótm
meðan menningarbyltingin stóð
yfir og var Maó gagnleg. Slík
verða oft örlög ofstopalýðsins,
enda oftast mátulegt.
Þessu er þó allt öðruvísi farið
á íslandi. Hér er gerð „bylting"
í skjóli þess, að þjóðin er sein-
þreytt til vandræða, afundin
vopnum og hroðaverkum, kjark-
laus og einum of góðlynd, en
þessa sjúkdóma má rekja til
mannfæðar og andvaraleysis
vegna velmegunar síðari ára.
Vel er þó, að hér tíðkast hvorki
blóðug átök né mannvíg. Ekki
er það þó mannúðar vegna, held
ur hins, að við megum lítt við
mannlátum vegna mannfæðar
og nauðsynjarinnar á því að
nýta mannafl til atvinnuveg-
anna. Mannúð er hinsvegar eitt
úttaugaðasta orð, sem nú er í
notkun, enda vart við öðru að
búast, þegar allt vald og öll lög
eru smátt og smátt að Ieggjast
í hendur fjölmennum klíkum,
sem hafa það eitt markmið að
smjaðra fyrir skrílnum og fara
að óskum hans til þess eins að
halda völdum. Því miður er þáð
svo, að ríkisstjórnin hefur æ of-.
an í æ orðið sek um að hafa
ógnað heill þjóðarinnar, ekki
aðeins vegna svokallaðra „bylt-
ingamanna", heldur beinlínis
stefnt þjóðarhag í voða, til þess
að halda alþýðu góðri og borg-
aranum blíðum.
Þetta er máske skiljanlegt, en
þó er það tilfelli, sem hér er til
•'mrasðu alls annars efnis. f
þetta skipti hefur ríkisvaldið
bjóðina með sér. Jafnvel hinum
friðsömu og loenmóðukenndn
íslendingum blöskrar ósvífni
þeirra snáka, sem hún hefur al-
ið við brjóst sér Látum vera, að
þeir hafi gert '.urk innanlands,
en framkoma þeirra ytra og á-
lygar og rógur um ástandið
heima á íslandi, hafa vakið ein-
hverskonar föðurlandsást hjá
þjóðinni, sem flestir héldu að
hún hefði löngu glatað eða a. m.
k. svæft. Hér gat öll ríkisstjórn-
in gert ákveðnar og afdrífaríkar
ráðstafanir, að hún hefði hlotið
hvers manns lof og blessun —
en þess þarfnast hún sárlega.
Sú var tíðin, að menn voru
stoltir af menntafólkinu. Sumt
komst til vegs og virðingar, ann-
að varð að gagnsmiklum borg-
urum, enn aðrir unnu að vís-
indum og listum, sumir urðu
frægir. f dag er þessu öðruvísi
farið. Menntunin er komin á
annað stig, einhverskonar lægra
strata, hvar almúginn er orðinn
of mikill þátttakandi, smjörþef-r i
urinn, feitmetið og vulgus tekn-
ir fram yfir menntun og menn-
ingu.1 í dag þykir alþýðlegt, jáfn
vel sjálfsagt, að láta skríleðlið
vera alls ráðandi. Menn þurftu
aðeins að heyra orðbragð svokall
aðra námsmanna gagnvart ráð-
herra til að finna á hvaða stigi
umgengni og almennra manna-
siða þetta pakk er. „Allir jafnir"
hugmyndin hefur alltaf verið
þeim Iægstu gómsæt, því eigin
aumingjaskapur þeirra hefur
alltaf verið þeim sá dragbítur,
sem skilið hefur þá frá öllum
hinum betri mönnum. Með-
fædd skríleinkenni verða ekki
þvegin af með því einu að læra
formúlur eða leggja söguleg at-
riði á minnið. Rússar lærðu
þetta snemma á ferli kommún-
ismans. Bjartsýnismenn þeirra
höfðu fyrst þær hugmyndir, áð
„allir væru jafnir". Gekk svo
langt, að óbreyttum hermönnum
var bannað að sýna yfirmönnum
sínum virðingu að hermanna-
sið. Þótti það ekki alþýðulegt.
Fljótt var þó horfið frá því ráði,
því skrílseðlið þoldi ekki þessa
linkind og „jafningjarnir" teknir
úr „alþýðuröðum", urðu uppi-
vöðslusamir, ósvífnir, og kunnu
á engan hátt að meta það góða.
sem þeim var gert með þessu
„alþýðubragði" yfirmanna. Fór
því sem fór, enda er agi nær
hvergi betri en í herjum komm
únista hvar skríllinn fær engu á-
orkað.
Hér birtist þetta hugarþel í
smærri og ómerkilegri mynd en.
engu 'ður, í þeirri mynd,
Framhald á 6 síðu.