Mánudagsblaðið - 04.05.1970, Blaðsíða 7

Mánudagur 4. maí T970
Mánudagsblaðið
7
A tvinnulýðræii í uppeldismálum
Framhald af 8. síðn
urkenna, og telja m.a. ótvíræða
sönnun þess, að án einbeltttar, skyn
samlegrar og dugandí valdstjórnar
verði lífinu ekki Gfað í jákvæð-
um skilningi — já, pg sé ekki þess
virði að því sé Iifað.
Valdsstjóm hefir því ævinlega
verið knýjandi nauðsyn, en þó
aldrei í allri veraldarsögunni jafn
ófrávíkjanlegt lífsskilyrði og síð-
astliðinn aldarfjórðung, og verður
sú þörf stöðugt brýnni með hverj-
um deginum, sem líður, og sköp-
unarverkinu og náttúrulögmálun-
um ofbýður ekki heimska og
þrjózka múgkynsins. En sú þolin-
mæði hefir einu sinni brostið áður.
Það var, þegar „Drottinn . . . iðr-
aðist þess, að hann hafSi skapað
ntennina á jörðinni, og honum
sárnaði það í hjarta sínu. Og Drott
inn sagði: Ég vil afmá af jörðinni
mennina, . . því að „jörðin fyllt-
ist glæpaverkum." í þann tíð varð
þrábeiðni eins manns, sem „fann
náð í augum Drottins", til lífs, og
Iíf þróaðist aftur á jörðinni. (I.
Mósebók 6—8).
BDLSÓKN VINSTRI-
MENNSKUNNAR
Ástæður þess, að þörf mannkyns
ins fyrir afturhvarf til uppbyggi-
légra lífsskoðana og heilbrigðra
stjórnarhátta, er brýnni nú en
nokkm sinni áður, liggja í augum
uppi. Síðan vinstrimennskan
(kommúnismi, Iýðræði, frjálslyndi)
vann ^ajgeran t sigur á „hinu illa í
heiminum" árið 1945 og síðan, hef-
ir hinum meðfæddu meinhneigðum
múgsins ekki aðeins verið mætt
af tómlæti, umburðarlyndi og
„skilningi", heldur hafa þær bein-
línis verið gerðar að dyggðum, eft-
irsóknarverðum keppikeflum í
siálfum sér, þær hafa verið hafn-
ar upp í hávegu lögverndaðra rétt-
inda. Þeim hefir verið þröngvað
uop á þjóðirnar í krafti hagsmuna-
félaga, ríkisstofnana og alþjóða-
samtaka. Allt, sem um aldaraðir
hefir aðgreint siðað fólk frá slor-
dónum, og gefið lífinu siðmenn-
ingargildi, hefir verið troðið niður
í svaðið af vinnuofstæki þeirra
mannaeftirlíkinga, er ekki hafa
kært sig um að halda viti. Ásköpuð
guðstrúarþörf, náttúrleg ást og virð-
ing fyrir þjóð og föðurlandi, um-
hyggja fyrir fjölskyldu og ræktar-
semi við heimili, Iöngun einstak-
lingsins til efnahagslegs sjálfstæðis
og heiðarleg sjálfbjargarviðleitni,
óspillt réttlætiskennd og óskir um
öryggi Jífs og Iima, allt eni þetta
gildi og gæði og geðhrif, sem
vinstrimennskunni eru sjúklega ó-
geðfelld. Af ákaflega eðlilegum or-
sökum. Ef svo væri ekki, væri
vinstrimennskan ekki af lýðræðis-
legum toga spunnin, og því hvorki
iýðræðisleg né sjúkleg.
ÓGNIR S* '’UNNAR —
TYFTUN KLUKKUNNAR
Af nákvæmlega sömu ástæðum
eru reglusemi og þrifnaður eitur í
beinum allra fremstu baráttujálka
uppeldislegrar vinnstrimennsku í
lýðræðislegum anda, eins og hisp-
urslaust er viðurkennt í stefnuyfir-
Iýsingu þeirri, sem vitnað er til í
upphafi þessa greinarkoms. Ög
einnig þar er um misfellulaust |
samræmi á milli orða og lífsskoð-
unarkjama að ræða. Börn og ung-
lingar, sem hafa verið alin upp
við hreinlæti og þrifnað, reglusemi
í leik og við nám og störf, eru af-
ar óheppilegur efniviður í eirðar-
Iausan, viljalausan, stéttdreginn
kosningafénað. Skæruliðahugarfar
hlyti einnig að vera einkar viður-
styggilegt í augum slíkra ung-
menna. Þetta hafi vinstrimenn
(kommúnistar, Iýðræðissinnar,
frjálslyndir) líka rekið sig óþyrmi-
lega á. Þá athugasemd verður þó
að gera hér — og undirstrika ræki-
lega —, að virk meðhjálp eða frum
kvæði kommúnista í af afsiðunar-
iðjunni tekur aðeins og eingöngu
til þjóðfélaga, sem þeir ætla að
Ieggja undir sig, en hafa ekki getað
ennþá. f þeim ríkjum, þar sem þeir
hafa völdin, er breytandi breytt, þar
eru flest formerki viðvikin; því að
enda þótt stjórnmálaheili í hrein-
ræktuðum kommúnista hljóti að
vera afskaplega óhræsilegur að gerð
og efni, þá er hann þó m. a. að því
leyti frábrugðinn samsvarandi hjálp
artæki undir tveggja þumlunga
þykku hattstæði flestra annarra
vinstrimanna (lýðræðissinna, frjáls-
lyndra) að hann er ekki af hálmi
eingöngu. Og aldrei hefi ég heyrt
þess getið, að sowjetmenni telji
æskulýð sínum stafa nein tortím-
ingarhætta af sápu og klukku.
„Stofnun Holzkamps tók
stofur á leigu við Oranien-
platz í verkalýðshverfinu
Kreuzberg. Leiguupphæð-
ina (160 mörk) greiddi Heim
spekideildin.
Daglega á mílfi kl. 14 og 18
voru fimm til 15 börn, 8 til
14 ára að aldrí, í „Rauða
fre!sinu“, og var þeim ekk-
ert heilagt. Þau ræddu um
stríðið í Vietnam og af-
klæddust í pantleikjum“.
— „DER SPIEGEL", Hamburg;
Nr. 16, 13. Apríl 1970.
„FRJÁLSI HÁSKÓLINN“
ANNAÐIST FRAMKVÆMDIR
í flestum tilvikum væri ekki nein
sérstök ástæða til þess að kippa sér
upp við „hugsjónir" lýðræðisins, ef
þær birmst eingöngu í orðum og
yfirlýsingum. Slíkt hlyti náttúrlega
alltaf að vera afar hvimleitt og
bera vott um andlega óværu þeirra
samborgara, sem gerðust berir að
þess konar háttalagi, og væri auð-
vitað sjálfsögð þrifnaðarráðstöfun
að kveða sérhverja slíka rödd nið-
ur með öllu begar í stað. En það
er þó þá fyrst, þegar „hugsjónin"
breytist í athafnir og athafnirnar í
veruleika, að ósóminn verður naum
ast afborinn, bví að gagnstætt því,
sem flest flón harma, þá er lýð-
ræðið auðveldlega framkvæman-
Iegt, hefir margsinnis og víða ver-
ið framkvæmt, og er svo að segja
einrátt á hnettinum núna. Að vísu
ekki víða í sinni jafnréttislegustu
mynd, enda mætti fyrr spilla en
gjörspilla. Og þær tafir, sem sums
staðar hafa orðið á fullkomnu lýð-
ræði, hafa morgenthauþýzkir sam-
herjar „der Humanistischen Union"
einmitt talið þreytandi, og því gert
sínar ráðstafanir til þess að þýzkt
æskufólk losnaði sem fyrst undan
þrældómi klukkunnar og tyftun
sápunnar.
„Starfsskrána hafði „Rauða
sellan Sálfræði" (Rotzeps)
samið í samvinnu við Holz-
kamp og aðra samsinnta. f
„Rotzeps“ eru 50 hinna 270
stúdenta í Vestur-Berlín, er
nema sálarfræði sem aðal-
námsgrein. Markmið til-
raunarinnar átti að vera, „að
gera framkomu, sem á ræt-
ur að rekja til bælandi upp-
eldis, skiljanlega í afstöðu
sinni til þjóðfélagslegs lifn-
aðarháttasamhengis, og
beina henni í viðjalausan
farveg með aqaafnámi í á-
fönqum og með því að vekja
meðvitund um hegðunar-
viðbröqðin“.“
— „DER SPIEGEL", Hamburg;
áður ívitnað tölublað.
Framleiðslumiðstöð afþýzkaðrar
lýðræðisæsku, „Zur Roten Frei-
heit", var sett á stofn af „Die Freie
Universitát" í Vestur-Berlín, og
allur reksturskostnaður greiddur úr
sjóði þeirrar frelsisunnandi stofn-
unar. Fyrir hönd háskólastjórnar-
innar fór prófessor Dr. Klaus Holz-
kamp, 42 ára að aldri, deildarfor-
seti Sálfrseðistofnunar Háskólans,
með alla andlega leiðsögn og sá um
daglega starfsemi. Honum til full-
tingis unnu þrír aðstoðarprófessor-
ar og 17 stúdentar baki brotnu við
úrvinnslu hráefnisins síðan á miðju
ári 1969. Og þar fóru engir meðal-
menn. Að minnsta kosti gaf æsku-
lýðs- og menntamálastjóri Vestur-
Berlínar, Horst Korber, þeim svo-
felldan vitnisburð:
„Framkoma þeirra og viðhorf
voru vel til þess fallin, að auka og
þroska andlega og siðferðislega vel-
ferð harna þeirra og unglinga, er
þeim var trúað fyrir."
VfSINDALEGT VÖRUMAT
Allt, sem fram fór í stofnuninni,
var jafnóðum tekið niður á hljóð-
rita. og síðan fært inn í þykkar
dagbækur. vandlega innbundnar,
„til vísindalegra rannsókna". En svo
varð slvs. Um mánaðamótin Marz
—Apríl seldi einhver nákominn
dagblöðunum textaafritin, og það
þ. kkist sem kunnugt er ekkert
I dæmi um Iýðræðislega prentsmiðju-
vöru, sem ekki flennir jafnvel sví-
virðingar um sína nánustu yfir
þvera forsíðuna, ef aðeins er lík-
legt, að með þvílíkum upplýsing-
um megi auka götusöluna að ein-
hverju ráði.
Hin „vísindalegu rannsóknar-
efni" lýðraeðislegra uppalenda
„Frjálsa Háskólans" í Vestur-Ber-
Iín, svo og ávextir iðju þeirra, líta
m.a. svona út eins og þau eru skráð
í minnisdagbækur prófessoranna
við klakstíina „Til Rauða Frelsis-
ins":
„24. 11. 1969: Ég hóf því að
segja frá keisaranum (Innskot
undirritaðs: Keisara frans),
stéttarlegum lifnaðarháttum
hans og framferði. Börnin:
„Sona idíót eins og Onassis."
„Eða eins og Nixon. Líka so-
leiðis svín.“ Börnunum var
þegar Ijóst, hvaðan peningar
hans kæmu og aí* keisarinn
lifði á kostnað þegna sinna:
„fólkið vinnur og der Knilch
(Innskot undirritaðs: „Der
Knilch'* er óþverrayrði, sem
ég get ekki þýtt) gómar pen-
ingana“. . . þegar ég sagði
þeim dálítið frá lífsskilyrðum
fólksins. Samstundis kvað við
mótmæli: „Það ætti að gera
tih^C. "
18. 12. 1969: Allt i einu fær
H.frábæra hugmynd. Hún sting
ur upp á við börnin, að þau
acllu að skipuleggja andstæð-
ingahópa þannig, að annar
leiki hlutverk stúdentanna í
mótmælagöngu, hinn aftur á
móti „bullurnar"; börnin fagna
r. pástungunni ákaft. í fyrstu
gengur þetta þó ekki að öllu
leyti vcl, það skortir hið rétta
ar.Jrúmsloft götubardagans.
Þar sem stærri og sterkari
strákarnir leika hlutverk „bull-
anna“ (loksins tóku þeir að sér
hlutverk yfirvcldspersónu,
sem þeir annars koma sér allt-
af hjá), sláumst við H. í hóp-
inr með kröfugöngumönnun-
um. Fyrst í stað er H. hlédræg.
Við hitum andrúmloftið upp
með kall- og hrópa-kórum,
sem börnin taka þegar í stað
undii: „Hikk-hakk bullupakk“,
„Á götunni eruð þið bullur, en
í bólinu eruð þið núllin“; öðru
hverju minnum við „bullurnar“
á það, að þær megi ekki láta
ögranir á sig fá, því að þeir
r egi ekki gleyma því að allt
sé Ijósmyndað og kvikmyndað
jafnjjarðan, og að ef maður
sjái „bullurnar“ gere eitthvað,
sem sé óheimilt, þá verði þær
reknar úr starfi. Það heyrast
nýir kallkórar: „Takið nú einu
sinni niður um ykkur buxurnar
og undir birt:ct brúnn Pimmel“
(Innskot undirritaðse. „Pimm-
el“ sbr. ath. mína við „Der
Knilch"), „Og á helgri nótt —
götustríð11, því næst ráðast
kröfugöngumenn á „bullurn-
ar“ það verður hörkubardagi.
Gert er stutt hlé á honum, til
þess að við getum öll kastað
mæðinni.
26. 11. 1969: Við hina hlið-
ina á mér lá J., er gaf mér sí-
fellt olnbogaskot, en ég taldí
mig hafa ástæðu til þss að
ætla, að j i væru ekki sökum
þess, að þröngt væri um hana,
heldur væri hún að gefa mér
undir fótinn. . . . Yfirleitt ögr-
uðum við alltaf leynt og Ijóst,
þarna sem við lágum, til kyn-
ferðislegra leikbragða, sem
síðan birtust í látbragði, sem
T. sýndi okkur með K. á borðl
(sem svið). Huðmyndina áttí
T., svo og hin einstöku til-
brigði voru útfærð eftir uppá-
c.ungum hennar. Fyrst var á-
formað að sýna kynferðismök
meb látbragðsaðferðinni. Til
þess kom ekki, af því að K.
velti sér tryllingslega hlæjandi
á gólfinu.
12. 12. 1969: T., er hefir blátt
áfram ískyggilegan áhuga á
kynferðislegu ástalífi kennar-
anna, spyr P., hvort hún hafi
haldið framhjá, hún sé jú gift.
Áhuginn er alveg sérstakur á
þvi, hvort hún hafl einhvern
tíma gefickt (Innskot undirrit-
aðs: Orðmyndina „gefickt" vil
ég ekki þýða hér) með mér.
Siðari spurningunni neitar P.,
fyrri spurningunni svarar hún
meS því að gera grein fyrir
framhjáhaldi og tryggð í ein-
stökum atriðum . . . K. hafði
komið inn sem snöggvast og*
verið ákaflega leyndardóms-
full. Hún hvarf með nokkrum
strá'kUrti'''ftíam í eldhúsið. Migs
langaði að vita hvað væri á
seiði, þá faldi hún eitthvað í
flýti undir peysunni sinni. Það
var ekki nokkur leið að fá
hana til að sýna, hvað hún var
með, heldur hljóp hún út. M.
sagði: „Hún er með hefti með
nöktu kvenfólki og hvernig
þær ficken.“ Að nokkrum tíma
liðnum kom K. aftur (ég haföi
útskýrt fyrir drengjunum, að
klám væri ekki Ijótt í sjálfu
sér og K. þyrfti ekki að blyqð-
ast sin þess vegna, ég hefði
sjálf ánægju af að skoða klám-
myndir. Því næst hlupu nokkur
barnanna til og komu með K.
inn aftur, og öll skoðuðu þau
klámmyndaheftið. K. hafði
hnuplað því úr peningaskáp
föður síns, þar sem tólf önnur
voru eftir).“
Við þetta hefi ég ekki nokkrum
sköpuðum hlut að bæta. Ég hefi
aldrei amast við því, að lýðræðis-
legir vinstrimenn sýndu sig í eðli-
legri stærð, í eðlilegum lit og með
eðlilegum hætti.
J. Þ. Á.
— Með litprentuðu sniðörkinni og hárnákvæmu
sniðunum!
— CJtbreiddasta tízku- og handavinnublað
Evrópul
— Með notkun „Burda-moden“ er leikur að
sníða og sauma sjálfar'