Tíminn - 09.03.1980, Blaðsíða 23

Sunnudagur 9. mars 1980
Íiróitm
27
208
H
A'
N
fí
M
h
I fí R I ■ s T o
i/ y~ .. T J E ■ G h fí S
K fí F ’fl N ■ £ i P fí
0 K K U N A b|n fl u ■ A Vs
N fí h & fí S' T ■ s N u F K fí
fl V fí h v £1 .1 G fí u
N f\ S i 5> fl’ H K I T
3 I T u h s s T 0 fí N I
F R S N c fí T A b P U M
T r í U M 6 b ö b fl N &
E N 6 0 Ifl R R L P í u
■á o K I E 1 N ú L L
K m A F ■R i T F fí ■ F
S N b K s R fí vi Ú U b
S* •K fí ■R L í —> T 11 o r R u M
X V £ H F £ £ s 4 £ K o A/
Berit Brænne
TAI-
MI
Systir
Tamars
og
Tótu
Þýðing:
Sigurður
Gunnarsson
milli runnanna lágu og var innan skamms
horfinn úr augsýn.
— Snati, kallaði Tai-Mi. — Snati hleypur frá
mér!
— Vertu róleg, barnið mitt, sagði gamli
maðurinn hughreystandi, — hann kemur
áreiðanlega fljótt aftur. Ef til vill ætlar hann að
finna sér eitthvað til að borða.
Þau biðu stundarkorn, og gamli maðurinn
bætti meira eldsneyti á bálið. Allt var kyrrt og
hljótt og himininn hulinn skýjum. Þau færðu
sig eins nærri bálinu og þau gátu. Nú fór Sin-
Jun að laga gamlan öngul og veiðilinu, sem
hann hafði tekið með sér, þvi að hann langaði
til að renna til fiskjar i dag. Það mundi vera
svo gott að geta gefið Tai-Mi fisk að borða, og
Snati mundi vafalaust þiggja hráan fisk með
þökkum, ef han væri reglulega svangur.
— Já, þetta fer vonandi allt vel, blómið mitt
litla, sagði gamli maðurinn, og kinkaði kolli til
Tai-Mi.
En Tai-Mi horfði sifellt til runnanna, þar sem
Snati hafði horfið og hún heyrði alls ekki það,
sem gamii maðurinn sagði. Hún hugsaði ekki
um annað en Snata, sem hlaupið hafði frá
henni og mundi liklega aldrei koma aftur.
Sin-Jun hafði nú lokið athugun sinni á veiðar-
færinu, og vatt, siðan linuna upp á kefli. Svo
,
goi
K nann nio^
ýln of :
*1 M
/lli
totm sin
þau
nn
handa Tai-Mi, og einnig úlpuna stóru. En nú
varð Tai-Mi hálfu hræddari en fyrr um það, að
Snati mundi ekki koma aftur til baka, áður en
þau legðu af stað. Hún horfþi til runnanna og
hlustaði, en heyrði ekki neitt. Hún þorði ekki að
kalla, þvi að Sin-Jun hafði sagt henni, að hún
mætti það ekki.
Gamli maðurinn horfði lika til runnanna og
hlustaði, jafnframt þvi, sem hann hélt fötunum
við eldinn.
— Hann kemur áreiðanlega, Tai-Mi, hann
kemur áreiðanlega aftur, tautaði hann. En satt
bezt að segja tók nú gamli maðurinn lika að
undrast mjög, hvað orðið hefði af Snata.
Þá heyrðu þau allt i einu brak og bresti innan
frá kjarrinu, og eftir örskamma stund kom
Snati hlaupandi til þeirra.
Tai-Mi gat ekki stillt sig um að reka upp
gleðióp, henni þótti svo vænt um, þegar hún sá
hann. Þvi næst faðmaði hún hann að sér af
fögnuði. Snati var lika fjarska glaður, hann
snuðraði kringum Tai-Mi og dinglaði ákaft
skottinu. Hann var með eitthvað stórt og loðið i
kjaftinum, og nú lagði hann það niður við fætur
gamla mannsins.
— Voff, voff, sagði hann, og gamli maðurinn
tók þetta upp og virti það fyrir sér.
Það var þá stór kanina, njdega dauð.
Tai-Mi klappaði saman höndunum, og hló
dátt. Hún var svo innilega glöð fyrst og fremst