Tíminn - 18.09.1983, Blaðsíða 18

SUNNUDAGUR 18. SEPTEMBER 1983
ingamálum, og vildi Guðmundur sýna
þeim þessa fallegu leið jafnframt því sem
heimamenn í Mývatnssveit vildu kynna
hvað þeir hafa á boðstólunum fyrir
ferðamenn. Er ekki að orðlengja það,
að veðrið í þessari ferð meðhöndlaði
okkur ferðalangana sem værum við
konungborin, og var erfitt að trúa því,
snemma á laugardagsmorgun, þegar
horft var til fjalla, að eftir annað eins
sumar og í sumar, ætti maður í raun og
veru að fá að fara norður yfir hálendið í
glampandi sólskini og heiðríkju.
Guðmundur Jónasson var fararstjóri,
eða eins og við sögðum þegar við vissum
hver myndi leiðsegja, „Guðmundur
sjálfur", og verður það að segjast alveg
eins og er, og þá að öllum samferðar-
mönnunum ólöstuðum, að „Guðmundur
sjálfur" var nánast eins og kálfur sem
hleypt er út á vorin, svo kátur var hann
og glaður að einlæg gleði hans og aðdáun
á landinu smitaði út frá sér, þannig að
það voru ugglaust fleiri en ég sem
upplifðu þessa skemmtilegu ferð sem
eitthvað alveg sérstakt. Þeir sem ferðast
hafa með Guðmundi vita hvað ég er að
fara, en ég má til með að segja frá, til
þess að undirstrika enn frekar hvað ég á
við, hvað ég heyrði einn samferðarmann
minn segja, þegar Guðmundur inni á
miðju hálendinu, benti í áttina að Hofs-
jökli, og þuldi eftir því sem efni stóðu til
örnefnaheiti eins og Ólafsfell, Hjartar-
fell, Arnarfell og þar fram eftir götum
með gleði í svip og glampa í augum.
Samferðarmaður minns agði þá stundar-
■ Þessa mynd tók ég klukkan 6.30 að morgni, þegar solin var að koma upp við Námaskarð.

Hálendið og Mývatn
skörtuðu sínu fegursta
hátt: „Sérðu hvað hann er stoltur. Það
er eins og hann sé að segja frá börnunum
sínum.“ Þetta get ég fyllilega tekið
undir, slík virðist ást Guðmundar á
landinu vera.
Fjallasýnin inn á hálendinu var slík,
að ógleymanlegt á eftir að verða okkur.
Raunar skortir mann orð til þess að lýsa
þeirri fögru, en jafnframt helköldu mynd
sem blasti við á báða bóga, en óhætt er
að segja að hálendið, jöklarnir, vötnin
og hvað eina hafi skartað sínu fegursta á
Sprengisandsleið um síðustu helgi,
þannig að ekki óttaðist maður útilegu-
menn, eða þráði skjólið í Kiðagili,
heldur vildi maður stöðugt vera sem
hæst, til þess að fá sem best notið
augnakonfektsins sem til boða stóð, og
renna því inn á minnið, ásamt ógrynni
fróðleiks og skemmtisagna frá Guð-
mundi, sem þreyttist ekki alla förina á
því að uppfræða og skemmta samferðar-
mönnum sínum, þó svo hann segði í
hljóðnemann með reglulegu millibili:
„Vill ekki einhver fróður maður gjöra
svo vel að koma og segja nokkur orð,
því ég veit svo sem ekkert í minn haus.“
Þarf ekki að taka það fram að þessu var
á engan hátt ansað, enda reginfirra. Mér
er skapi næst að halda, eftir þessa ferð
með Guðmundi, að það sé bókstaflega
ekki til þúfa, hóll eða kot á þessu landi,
sem Guðmundur kann ekki einhver deili
á. Guðmundur væri sjálfsagt efni í
Sprengisandsleið norður yfir hálendið farin með
Guðmundi Jónassyni, eða „Guðmundi sjálfum”
■ Þeir eru ekki svo fáir ferðalangamir,
íslenskir sem útlendir, sem lagt hafa upp
1 óbyggðaferð með gömlu kempunni
Guðmundi Jónassyni, brautrvðjanda á
sviði íslenskra ferðamála. Guðmundur
lætur hvergi deigan síga, og líklega hefur
fyrirtæki hans aldrei blómstrað jafnvel
og einmitt nú. Guðmundur smalaði
saman hinum ólíklegustu mönnum í
heila rútu um síðustu helgi og bauð þeim
norður Sprengisand. Ferðalangarnir áttu
það flestir sameiginlegt að koma á
einhvern hátt nálægt ferða- eða flutn-
■ „Gamla kempan" Guðmundur Jónasson, sest-
ur undir skálavegg Ferðafélags íslands á Hvera-
völlum, og gæðir sér á kjúklingalæri.
■ Eins og stráklingur allan tímann, hver myndi
trúa því að hann væri 74 ára gamall?
■ „Hvað er þetta, er ekki hægt að hafa matarfrið
fyrir þessum myndaskotum þinum?"