Réttur - 01.02.1925, Síða 2

4
Rjetíur
um afvopnaða svæðið í 42. og 43. gr. sama samnings
(um Rínlandið). Ennfremur skuldbinda Pýskaland, Belgía
og Frakkland sig til þess, að fara eigi með ófrið hvort
á hendur öðru, nema því aðeins, ’) að þau sjeu að verj-
ast sökum þess, að samningur þessi hafi verið rofinn,
2) að um framkvæmd greinarinnar nr. 16 í Þjóðabanda-
lagslögunum sje að gera, en hún fjallar um framkvæmdir
á hernaðarráðstöfunum, er Þjóðabandalagið kann að gera
gagnvart einhverjum, er það mislíkar við, t. d. ef það
þyrfti að fara með her gegnum Þýskaland,3) eða um aðra
framkvæmd samkvæmt fyrirskipun bandalagsráðsins sje
að ræða. Ennfremur er svo ákveðið, að ákvarðanir sainn-
ings þessa snerti í engu rjettindi þau og skyldur, sem
ákveðin eru í friðarsamningnum í Versölum eða öðrum
samningum, er á undan sjeu gengnir, að Lundúnassmn-
ingnum frá 30. ágúst 1924 meðtöldum. Svo er tekið
fram, hver skilyrði sjeu til að segja samning þessum
upp og þarf ti! þess samþykki 2/s hluta bandalagsráðs-
ins. Næstsíðast er það svo tekið frarn, að hvorki ensku
nýlendurnar nje Indlatid sjeu þessum samningi bundin.
10. grein samningsins ákveður svo, að hann skuli í gildi
ganga, er hann hafi verið samþyktur af þingum þjóðanna
og Þýskaland sje orðið meðlimur Þjóðabandalagsins.
Gerðadómasamningarnir ákveða um gerðadóma í þrætu-
málum milli ríkjanna, er fyr voru nefnd. Eru þar þó
undanskilin öli þrætumál, sem kunna að rísa út af gerð-
um, sem framdar hafa verið áður en þessi satnningur
var gerður og tilheyra fortíðinni ({. d. Versalafriðnum).
Það hefir mikið verið um alþjóðaþing og milliþjóða-
samninga í Norðurálfu á síðustu tímum, og er það skýrt
tákn þess óróa, sem undir býr, og gefur til kynna vand-
kvæðin, sem á því eru, að fá lausn á vandamálum Ev-
rópu á þeint grundvelii, sem það er reynt. Á hverjum
fundinum á fætur öðrum eru gerðar árangurslitlar eða
árangurslausar tilraunir til að leysa hnút þann, er vald-
lrafar Vestur-Evrópu hafa hnýtt með Versalafriðnum. Þrá