Réttur - 01.06.1962, Blaðsíða 47

R É T T U R
159
til þess eins að sneiða hjá hættunni af „öfgamönnunum til hægri
og vinstri“. Menn, allt frá Guy Mollet til Debré, hafa þegar lagt því
í hendur ideologisk vopn til að fara þessa leið.
Linkind gaullistastjórnarinnar við fasísku morðingjana í QAS
skýrist vissulega að nokkru við þá staðreynd, að hvorutveggja voru
bandamenn og sökunautar í samsærinu 13. maí. En meginástæðan
fyrir þessari linkind er þó sú, að deilan milli hennar og OAS er
ekkert annað en fjölskyldukritur. Einokunarhringirnir kæra sig ekki
um að láta splundra þessum kjarna fasistahreyfingarinnar, jafnvel
þó þeir leggi honum ekki beinan stuðning í dag: hann gæti orðið
þeim gagnlegur og jafnvel nauðsynlegur á morgun. Þeir vilja ekki,
að afturhaldssömustu og andkommúnistisku öflunum sé vikið úr
hernum og lögreglunni, á sama hátt og þeir voru því mótfallnir eftir
uppreisn hershöfðingjanna í apríl í fyrra, að atvinnuherdeildirnar
yrðu leystar upp, enda þótt þær liefðu átt hlut að uppreisninni.
Og de Gaulle neitar að styðjast við baráttuvilja almennings til
að koma OAS á kné, vegna þess að það væri andstætt stefnu og
lífsskilyrðum þessa skipulags, sem leitast við að gera fjöldann af-
skiptalausan um stjórnmál og vekja blint traust á „foringjanum“.
Sökum stéttareðlis stjórnar hans er ekki hægt að búast við því, að
hún beiti sér kröftuglega gegn OAS.
Þegar öllu er á botninn hvolft eru úrslit baráttunnar við fasista-
öflin komin undir þunga og mætti fjöldahreyfingarinnar. Hún getur
a.m.k. forðað því versta eins og hún gerði strax 1958 og þó einkum
árið 1960 og í apríl 1961. Stórauðvaldið og stjórnmálaflokkar þess
hafa ekki óbundnar hendur, þau gera ekki hvað sem þeim þóknast,
heldur það sem þeim er fært. Þau geta ekki „flúið“ í fang fasismans
án þess að njóta verulegs stuðnings í landinu. En baráltan gegn
fasismanum, með OAS í fararbroddi, er i samræmi við stéttarhags-
muni alls þorra þjóðarinnar; hún þýðir um leið baráttu við ríkis-
kapítalismann, sein er sameiginlegur óvinur allra vinnandi stétta.
Þessari baráttu getur því og verður að Ijúka með ósigri einok-
unarhringanna, þessum þjóðfélagslega bakhjarli gaullismans og
fasistahættunnar, ósigri, sem mundi gera frönsku þjóðinni kleift
að grafa undan alræði einokunarhringanna og hefja skeið þjóð-
félagslegra framfara og lýðræðisstjórnar, sjálfstæðis og friðar eins
og þarfir hennar og hagsmunir bjóða.
Stytt og þýtt úr „les Cahiers du Communismcaðalstjórnmálatímariti
franslca Kommúnistaflokhsins af Lofti Guttormssyni,