Réttur - 01.01.1964, Blaðsíða 8

8
K E T T U R
„Og þó mér auðnist aldrei
neinn óskastein að finna,
þá verða ástir okkar
og- elclur brjósta þinna
Ijós á vegum mínum
og lampi fóta minna.“
Það var ekki að undra þótt Davíð syngi sig inn í hjörtu þeirrar
kynslóðar, sem hann tilheyrði, — okkar kynslóðar. Hann var
sjálfur tjáning hennar á lieitustu tilfinningum lífsins, hann var
frelsissöngur hjartna hennar, ljóð hans urðu siguróður hennar yfir
kulda „kærleiksheimilisins“, yfir hræsni og yfirdrepsskap hrodd-
borgaraháttarins, yfir leyfunum af kvenhatri kristinnar kirkju.
Það, sem var fögur tjáning heitra tilfinninga hjá þeirri kynslóð
ungri, varð oft hversdagslegt og stundum næstum liáð í eyrum
þeirrar næstu. Og vart mun nokkur kynslóð lifa Davíð svo sem hluta
af sjálfri sér sem okkar kynslóð gerði ung. Þær brestur forsend-
urnar til þess. Þær munu njóta hins fagra forms, listarinnar, —
en fæstir munu finna hita boðskaparins.
*
Ðavíð var bundinn bændunum og sveitinni órjúfandi böndum.
Sú taug, sem tengir hann, víðförulan heimsmanninn, við þúsund
ára Island sveitafólksins, er hin sama sterka, sem lifir í Jóhannesi
úr Kötlum, Guðmundi Böðvarssyni og fleirum skáldum þeirrar kyn-
slóðar, — sú taug, sem tilkoma auðvaldsskipulagsins er að höggva
á. Steinn Steinarr er einmitt fulllrúi þeirrar kynslóðar borgarlífsins,
sem kemur næst á eftir.
Fyrir Davíð er því „Helga jarlsdóttir“ og „Hallfreður vandræða-
skáld“ enn þá fólk af sama toga og við. Innlifunin í þuirra líf var
enn eins og í okkar. Nú er bilið breikkað. Gjá hins borgaralega þjóð-
félags hefur opnazt á milli þeirrar „fornaldar“, sem enn var hluti af
okkur sjálfum, og þeirrar kynslóðar, sem nú vex upp og alþjóðlegt
auðvaldsskipulag í alltof ríkum mæli mótar.
Hefði Davíð lifað í þjóðfélagi þar sem bændabyltingin var enn á
dagskrá, — eða hefði íslenzk bændastétt enn verið kúguð stétt sem
fyrrum, þá hefði hann orðið bændunum byltingarskáld.