Réttur - 01.01.1964, Síða 9

K É T T U R
9
„Þeir, sem akra yrkja,
auka landsins gróður,
eru í eðli tryggir
ættjörð sinni og móður,
ryðja grýttar götur,
gjafir lífsins blessa.
Bóndans starf er betra
en bæn og sálumessa.
Sé ég veg, sem veitir
vígslu og messuklæði,
kross á bak og bringu,
brauð og jarðnesk gæði.
fllt er veg að vísa,
varða lönd og álfur,
en fara villur vegar
um veröldina sjálfur.
Veit ég veg, sem mörgum
verður helzt að kjósa.
Við liann glampa geislar
gulls og mýrarljósa.
Þar er örbirgð andans
undir pelli falin.
Þar er margur þrællinn
þjóðhöfðingi talinn.“
Ast Davíðs á sveitafólkinu átti eigi aðeins rót sína að rekja til
samúðar hans með þeim, sem vinna og eiga erfitt. Hún var og
lduti af ættrækni hans, sem var eins sterk og nokkurs manns í fornu
ættarsamfélagi. Ættrækni hans markaði meir afstöðu hans í lífinu
en margur hyggur.
Ást hans á heimabyggðinni var sömu tegundar og þeirra forn-
manna vorra, sem dóu að lokum inn í fjöllin. Það má mikið vera
að hann hafi ekki stundum hugsað eins og þeir um Sólarfjall.
*