Réttur - 01.01.1964, Side 10

10
ll ÉTTU K
Hin titrandi viðkvæma samúð Davíðs með smælingjum mann-
lífsins er sem rauður þráður í öllum kvæðum hans, einnig undir-
staðan í ást hans á Jesú frá Nasaret.
Hún er næstum vígreif þessi djúpa samúð með þeim fátæku,
þegar hann gerist beinn talsmaður þeirra í kvæðinu: „Þegar Jesús
frá Nasaret reið inn í Jerúsalem sungu Jiinir snauðu“:
„Við biðum þín . . . og ár og aldir liðu
og enginn kom.
Og við, sem allt af vorum hædd og svikin,
glötuðum trúnni á tilfinningar okkar
og fundum það, að okkur skorti skilning,
og vit til þess að vona.
Við biðum þín, sem boðar líf og frelsi.
Velkominn, velkominn til Jerúsalemsborgar,
Jesús frá Nasaret.“
„Sjá, þetta er borgin, valdhafanna vígi.“
„Þetta er borgin, þetta er borgin mikla,
sem milljónir af þreyttum þrælum reistu
harðstjórum sínum, lijartalausum Júðum.
Af þrælum voru þessir steinar höggnir.
Af þrælum voru þessir veggir hlaðnir.
Þeir lyftu björgunum — og launin voru:
að örmagnast, að deyja.
Hér kenna þeir, sem grýta góðar sálir.
Hér dæma þeir, sem sjálfir eru sekir.
Hér safna auðmenn gimsteinum og gulli.
Hér er hinn snauði rændur öllum rétti.
Hér drottna þeir, sem drepa þegna sína.“