Réttur - 01.07.1966, Blaðsíða 22

222
RÉTTUH
„Ósköp og skelfing er að sjá ykkur,“ sagði móðir drengjanna,
þegar þeir nokkru seinna komu blautir og slýjugir úr fjörunni, rog-
andi með baujuna.
„Já, en mamma, ég fann líka stóreflis bauju,“ sagði Haraldur.
„Hún er áreiðanlega af togara,“ bætti Steinn við.
„0, ætli það sé ekki bara hrognkelsanetastautur,“ sagði þá eldri
bróðir þeirra. Hann var á fermingaraldri og hafði gaman af að
stríða þeim svolítið. Honum fannst þeir heldur ekki líklegir til stór-
ræða.
En sjón var sögu ríkari. Þarna lá hún við dyrnar. Hún var bikuð
um bumbuna, en stöngin var máluð á báðum endum. Þetta var tví-
mælalaust merkilegasti gripur, sem lengi hafði fundizt í fjörunni.
Nú hófust miklar umræður um það, hvað gera skyldi við fund
þenna. Tillaga kom um það að færa sýslumanni baujuna eða a. m. k.
hreppstjóranum. En þá sagði afi: „Sá á fund sem finnur, ef enginn
kemur eigandinn,“ og um leið leit hann kankvíslega til Haraldar,
sem ekkert hafði lagt til málanna, en hlustað opnum munni á allt
sem sagt var. Hann horfði nú með gleði og aðdáun á afa sinn.
Og við þetta sat. Ef réttur eigandi finndisl ekki þá átti Haraldur
baujuna. Var nú haldið spurnum fyrir, hvort nokkur hefði m.isst
hana, en þær eftirgrennslanir báru engan árangur.
Drengurinn beið þess fyrst milli vonar og ótta, hvort eigandi
fyndist. En þegar frá leið og enginn gaf sig fram, fór hann að líta
á baujuna sem sína sjálfsögðu eign. Hann tók því mjög dauflega,
þegar farið var að tala um að selja hana. Dásamlegra leikfang var
ekki til. Þetta var eiginlega skip. Hún var komin utan af hafi og ef
rnaður settist á hana, gat maður vel ímyndað sér að maður væri
kominn út á haf. Og ef svo bar undir gat hún líka verið liestur.
Vakrari gæðing hafði enginn átl.
Nei, slíka hluti var ekki hægt að selja. Það var lieldur ekki ónýtl
að sjá öfundaraugun, sem hinir strákarnir renndu til baujunnar.
Ekki varð það metið til fjár.
Þannig leið veturinn og svo kom vorið.
Þá var það einn daginn, að Einar kaupmann Sveinsson bar að
dyrum. Einn báturinn hans hafði orðið fyrir því óláni að missa
veiðarfæri í norðan áhlaupi, sem gert hafði þá nýlega. Og hann
sagðist hafa séð svo ágæta bauju hér við húsið, hvort hann mætti
ekki fá hana lánaða, því að „hér er hún ekki til neins gagns.“
Haraldur var ekki heima, þegar þetta skeði. Það var heldur ekki
svo áríðandi að fá hans samþykki. Sjálfsagt var að gera kaupmann-