Morgunblaðið - 10.03.2007, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 10. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Elsa Dórótheavar fædd í
Hjallanesi, Land-
sveit 19. ágúst 1924.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 28. febrúar
sl. Foreldrar hennar
voru hjónin Hall-
dóra Oddsdóttir, f.
29. janúar 1891 í
Lunansholti, Land-
sveit, d. 10. júlí 1971,
og Páll Þórarinn
Jónsson f. 1. sept-
ember 1893, í Holts-
múla í Landsveit, d. 2. febrúar
1951. Systkini hennar voru: 1) Odd-
rún Inga, f. 22. ágúst 1922, d. 22.
mars 2004. 2) Ingólfur f. 1. sept-
ember 1925, d. 29. október 1984,
Jón Hermann, f. 27. nóvember
1926, d. 13. maí 2006, 4) Auðbjörg
Fjóla, f. 25. maí 1928, 5) Oddur Ár-
Sváfnir Ingi. c) Kristín Rós, d) Sig-
urlinn, e) Magnús Grétar. 3) Bryn-
dís Hanna, maður hennar er Rúnar
Hauksson, synir þeirra: a) Her-
mann Bjarki, kvæntur Bryndísi
Björku Másdóttur, þeirra börn:
Erna Karen (látin), Birgitta Rún,
Daði Freyr og Jakob Atli. b) Magn-
ús.
Elsa Dóróthea ólst upp hjá for-
eldrum sínum í Hjallanesi, og vann
við bú þeirra þar til hún hóf bú-
skap í Hjallanesi með manni sínum
þegar þau keyptu jörðina árið
1952. Árið 1975 komu Kjartan son-
ur þeirra og Elínborg kona hans til
bús með þeim og ráku þau félagsbú
um nokkurra ára skeið, þar til
Kjartan og Elínborg tóku alfarið
við búi árið 1997 en Elsa og Magn-
ús bjuggu áfram í húsi sínu í
Hjallanesi. Elsa tók virkan þátt í
félagslífi og kirkjulegu starfi sveit-
arinnar, var heiðursfélagi Kven-
félagsins Lóu. Hún starfaði í
Kirkjukór Skarðskirkju frá unga
aldri, svo lengi sem kraftar entust.
Útför hennar fer fram frá
Skarðskirkju á Landi, í dag, 10.
mars, kl. 14.
mann, f. 28. desember
1932,
Elsa, giftist 20.
september 1952
Magnúsi Kjart-
anssyni f. 5. júni 1924,
frá Flagbjarnarholti í
Landsveit. Foreldrar
hans voru Margrét
Jóhannsdóttir, f. 19.
mars 1889, d. 22.
október 1951, og
Kjartan Stefánsson, f.
30. júlí 1885, d. 6. apr-
íl 1966. Börn þeirra
eru: 1) Pálína Hall-
dóra, maður hennar er Hallgrímur
Helgi Óskarsson, 2) Kjartan Grét-
ar, kona hans er Elínborg Sváfn-
isdóttir, þeirra börn eru: a) Anna
Elín, gift Gísla Heiðari Bjarnasyni
og eiga þau Kjartan Gauta og Evu
Rakel. b) Elsa Dóróthea, gift Jóni
Vigni Guðnasyni, sonur þeirra er
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma vetur bjarta,
Út dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir).
Elsku Ella mín, með þessu ljóði
þakka ég þér ævilanga samfylgd.
Guð blessi þig.
Þinn eiginmaður,
Magnús.
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína, Elsu Dórótheu
Pálsdóttur. Mig langar í örfáum
orðum að minnast hennar. Hún
fæddist árið 1924 í Hjallanesi. Í
torfbæ og fyrstu minningarnar
hennar voru þaðan. Hér bjó hún alla
sína ævi fyrir utan örfáa mánuði.
Hér vildi hún vera og hvergi annars
staðar. Hún þurfti ekki að ferðast til
að sjá það sem hún vissi að sveitin
hennar var besti staðurinn í veröld-
inni. Hún mundi svo sannarlega
tímana tvenna. Ég spurði hana einu
sinni að því hvaða leiki hún hefði
farið í sem barn og hún svaraði: „Ég
held að ég hafi bara aldrei leikið
mér neitt, ég var alltaf að hjálpa
mömmu og pabba.“
Þegar Ella var ung var allt slegið
með orfi og ljá og rakað með hrífu,
bundið í bagga og reitt heim á hest-
um, kýrnar mjólkaðar með hönd-
unum og mjólkin unnin heima en í
dag eru stórtækar vélar sem vinna
öll verkin.
Hún kunni að breyta ull í fat.
Þvoði ullina, kembdi og spann.
Prjónaði lopapeysur, húfur, sokka
og vettlinga. Hún saumaði mörg
listaverkin, dúka, myndir, púða o.fl.
Allt jafn vel gert og vandað.
Á sumrin var hún í garðinum sín-
um. Þar eru mörg tré ,sum eru stór
og ræktarleg, önnur minni og kræk-
lóttari. Hjá Ellu fengu öll tré skjól.
Hún gat ekki hugsað sér að rífa upp
eða henda neinu sem var með lífs-
marki. Hún var mikil blómakonan
og garðurinn hennar ræktarlegur.
Fjölær blóm, sumarblóm, kartöflur,
rófur, gulrætur og jarðarberin góm-
sæt í litla munna. Allt óx og dafnaði.
Oft kom hún með nýútsprungnar
rósir úr gróðurhúsinu til okkar svo
við mættum njóta þeirra líka.
Ella lét sér mjög annt um dýrin.
Ófáum lömbunum hjálpaði hún í
heiminn á meðan hún hafði heilsu
til, margir hafa heimalningarnir
verið, nokkrum folöldum hefur hún
bjargað og þar til í haust sá hún um
að gefa litlu kálfunum.
Í mörg ár voru börn í sveit hjá
henni á sumrin, stundum tvö, stund-
um þrjú og jafnvel fleiri. Alltaf var
tími fyrir þau í dagsins önn. Gestir
voru margir og alltaf heitt á könn-
unni og nokkrar sortir með. Ella var
í ungmennafélaginu. Hún var heið-
ursfélagi í kvenfélaginu og söng
með kirkjukórnum í tugi ára.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
vann hún af samviskusemi og alúð.
Í rúm 30 ár höfum við búið hlið
við hlið, garðarnir okkar legið sam-
an. Börnin mín leikið sér jafnt hjá
henni sem mér. Hún litið til með
þeim og kennt þeim svo ótal margt.
Aðstoðað mig við skírnarveislur,
fermingarveislur, útskriftarveislur
og afmæli. Og við unnið hlið við hlið,
í fjósinu, við baggahirðingu, rúning,
sauðburð, smalamennsku og svo
mætti lengi telja.
Hún tengdamóðir mín var mjög
ljóðelsk kona og kunni mikið af ljóð-
um og stökum og fór oft með þegar
það átti við.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
Lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur drottinn þig við hönd.
(G. J.)
Okkar missir er mikill en mestur
þó hjá tengdapabba þar sem þau
hafa gengið götuna saman alla tíð.
Guð blessi minningu hennar.
Elínborg Sváfnisdóttir.
Það er með söknuði og trega sem
ég kveð kæra tengdamóðir mína.
Það eru að verða 36 ár síðan ég
fyrst kom í Hjallanes með vinkonu
minni, sem seinna átti eftir að verða
konan mín, og kynntist Ellu tengda-
móður minni. Svolítil spenna gerði
vart við yfir að hitta fjölskylduna
hennar í fyrsta sinn. Það var þó
óþarfi að kvíða því, frá fyrstu
stundu var ég boðinn velkominn, og
svo hefur verið alla daga síðan.
Vafalaust hafa þau Ella og Maggi
hugsað sitt um þennan pilt, sem
dóttirin kom heim með, en þessi
fyrstu kynni voru eins og það sem á
eftir kom, hlýja og vinsemd frá
fyrstu stundu.
Þær hafa verið margar ferðirnar í
Hjallanes síðan þá. Fyrir 20 árum
fórum við fram á að fá blett til að
reisa okkur sumarhús og var það
auðsótt mál, Ella og Maggi fögnuðu
því að við fyndum okkur samastað í
sveitinni sem við höfðum notið að
heimsækja reglulega mörg árin á
undan, og hvöttu okkur og aðstoð-
uðu á allan hátt við að byggja okkur
ból þar. Ella kallaði sumarlandið
okkar oft sælureit, hún dáðist að
trjágróðrinum, sem þar óx smátt og
smátt upp og margar trjáplöntur,
sem hún hafði komið á legg vaxa
þar vel núna. Í eitt af þeim skiptum,
sem hún rölti yfir Bjallann, til að
fylgjast með hvernig okkur gengi,
þá varð henni að orði; „þetta er nú
meira hulduselið“. Við gripum þetta
á lofti og þar með var nafnið komið
á sælureitinn okkar.
Öll kynni mín af Ellu hafa verið á
einn veg, hún hugsaði fyrst um
aðra, hlúði að öllu og öllum, jafnt
fjölskyldu sinni og ferfættu vinun-
um, sem hún annaðist af natni og
líknaði þegar eitthvað bar út af.
Einstakt var að fylgjast með henni
hlúa að litlum veikburða lömbum
eða hjúkra slösuðu tryppi til heilsu.
Hún virtist hafa læknishendur.
Alltaf átti hún nýbakaðar pönnu-
kökur eða kleinur, sem hún vissi að
mér þóttu góðar með kaldri mjólk,
og ekki var hún ánægð nema við
vildum eitthvað þiggja ofan í okkur
þegar við kíktum við.
Kveðjuorðin hennar til okkar hafa
undanfarin ár verið „þakka ykkur
fyrir allt sem þið gerið fyrir okkur“.
Mig langar að snúa þeim aðeins við
og segja: Elsku Ella mín, hjartans
þakkir fyrir allt sem þú hefur fyrir
mig gert.
Það hefur verið einstaklega dýr-
mætt að fá að kynnast þér og eiga
með þér samleið um svo langan
tíma. Hjartans þakkir fyrir allt.
Hallgrímur Óskarsson.
Kær mágkona mín er nú fallin
frá. Ég vil þakka henni fyrir allar
góðar stundir, móttökur og góð-
gerðir. Með þessu ljóði vil ég kveðja
Ellu.
Sárt er vinar að sakna,
sorgin er djúp og hljóð.
Minningarnar mætar vakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinir þó falli frá.
Góðar minningar geyma,
gefur syrgjendum ró.
Til þín munu þakkir streyma,
þér munum við ei gleyma,
sofðu í sælli ró.
Guð geymi þig, kæra Ella.
Ég votta Magga, Pálínu, Bryn-
dísi, Kjartani, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ættingjum
mína innilegustu samúð.
Jónína.
Elsku Ella amma er dáin. Það er
skrítið að hugsa til þess að Ella
amma, eins og við kölluðum hana
alltaf, sé ekki lengur í sveitinni þeg-
ar við komum þangað. Hún var allt-
af svo hlý og góð við okkur.
Hún bakaði oft pönnukökur
handa okkur og sagði okkur að við
ættum að vera duglegir að drekka
mjólk svo við yrðum sterkir og stór-
ir.
En við eigum margar góðar minn-
ingar úr Hjallanesi hjá Ellu ömmu
og Magga afa, en við geymum það
vel í hjartanu okkar.
Með þessu ljóði viljum við minnast
Ellu ömmu og þakka allt gott alltaf.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn í leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
Hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku Maggi afi, Pálína, Bryndís,
Kjartan og fjölskyldan öll,
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Minningin um Ellu ömmu er ljós í
lífi okkar.
Fjölnir, Birkir, Aron og Sindri,
Hveragerði.
Elsku amma.
Í dag kveðjum við þig í hinsta sinn
og þó svo að allar góðu minning-
arnar um þig lifi í hugum okkar og
hjörtum finnst okkur þetta ósköp
sárt.
Í uppvexti okkar systkina varst þú
alltaf til staðar. Óþreytandi að skot-
tast með okkur á eftir þér við hús-
verkin og baksturinn, í fjósinu að
gefa kálfunum, fram í dal að kíkja á
plönturnar og borða villijarðarber,
niður í laugar að busla í heitu laug-
unum, fram á Gilshól í berjamó og
úti á túni að raka dreifina. Alltaf
leyfðir þú okkur að gramsa í gömlu
fötunum uppi í geymslu og héldum
við þar ófáar tískusýningarnar í
gömlum fermingarkjólum eða öðru
sem fyrirfannst. Þér fannst gaman
að spila og sátum við tímunum sam-
an og spiluðum marías, gömlujómfrú
og lönguvitleysu og þú leyfðir okkur
yfirleitt að vinna. Þú máttir ekkert
aumt sjá, hjúkraðir og annaðist
óteljandi heimalinga, kettlinga, fol-
öld og meira að segja munum við
eftir músum og fiskum í stórum hvít-
um stampi úti í mjólkurhúsi sem þú
hjálpaðir okkur að hugsa um. Á
sumrin var alltaf mikið fjör hjá okk-
ur þegar krakkarnir komu í sveitina
til þín, sumir þeirra komu ár eftir ár
enda leið þeim vel hjá ykkur afa.
Þér féll aldrei verk úr hendi og
nutum við góðs af því þar sem þú
kenndir okkur að greiða, tægja,
kemba og spinna ull, prjóna, hekla
og sauma út. Þú sást líka ævinlega
til þess að okkur yrði ekki kalt því
að iðulega gaukaðir þú að okkur ull-
arvettlingum og sokkum á köldum
vetrardögum. Við lærðum að leika
okkur í búleik með leggi, kjúkur og
kjamma eins og þú lékst þér sem lítil
stelpa og þú hjálpaðir okkur að búa
til ófá drullubúin frammi í skurði.
Það er skrítið til þess að hugsa að
í næstu heimsókn í sveitina verður
þú ekki til staðar, elsku amma okk-
ar, til þess að bjóða okkur heitt kakó
og nýbakaðar pönsur, segja okkur
sögur úr sveitinni og biðja okkur að
fara varlega í veröldinni.
Við viljum kveðja þig með bæninni
sem þú kenndir okkur og fórst svo
oft með þegar við vorum lítil.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Góða nótt
(Sveinbjörn Egilsson)
Anna Elín, Elsa Dóróthea,
Kristín Rós (Kiddí), Sig-
urlinn og Magnús Grétar.
Hún Ella í Hjallanesi var móð-
ursystir okkar. Því miður njótum
við nærveru hennar ekki framar, en
kveðjum hana í dag með söknuði og
eftirsjá.
Foreldrar okkar settust að í
Reykjavík fljótlega eftir stríð og því
ólumst við systkinin upp á mölinni.
Ella frænka og Magnús eiginmaður
hennar tóku hins vegar við búi
ömmu og afa í sveitinni og bjuggu
þar alla sína búskapartíð. Halldóra
amma bjó hjá þeim svo lengi sem
hún lifði og naut þar kærleiksríkrar
umhyggju dóttur sinnar.
Við á Sogaveginum fórum oft með
foreldrum okkar í bíltúr austur yfir
fjall að heimsækja frændfólkið í
Hjallanesi. Stundum fengum við að
dvelja þar nokkra daga og áttum þá
að reyna að vera hjálpleg við störfin
á bænum, heyskapinn og að klappa
kálfunum. Ella var okkur alltaf sér-
lega góð og sinnti okkur af mikilli
samviskusemi eins og hún reyndar
gerði við alla gesti og gangandi,
bæði menn og málleysingja.
Það tíðkaðist sjaldan að gera boð
á undan sér þegar farið var að
Hjallanesi. Alltaf var okkur samt
tekið með útbreiddum faðmi og á
mettíma hafði eldhúsborðið verið
hlaðið kökum og alls kyns kræs-
ingum. Þar fengum við að bragða
heimatilbúinn sveitamat eins og
hann gerist bestur og að drekka
spenvolga nýmjólk sem hvorki hafði
verið gerilsneydd né fitusprengd.
Þar kynntumst við af eigin raun
ilminum af nýslegnu heyi og horfð-
um á kálfana og lömbin koma í
heiminn. Einnig sáum við hvernig
frænka okkar gekk ósérhlífin til
allra verka og var sístarfandi frá
morgni til kvölds. Hún var alltaf
sannur dýravinur og tók það mjög
nærri sér ef eitthvað fór úrskeiðis
hjá þeim eða þegar sláturtíðin stóð
yfir. Tilfinningar sínar reyndi hún
ekki að fela og felldi stundum tár
vegna þeirra dýra sem fengu of
skamman líftíma. Oftar var þó stutt
í glettni og grín þegar allt gekk sinn
vanagang.
Við komum til með að sakna
frænku okkar og heimsóknanna til
þeirra heiðurshjóna í Hjallanesi. Við
munum líka sakna þess að heyra
blíðan málróm hennar og fallega
söngrödd. Hins vegar munu margar
hugljúfar minningar frá samveru-
stundum lifa með okkur. Magnúsi
eiginmanni hennar, börnum og öll-
um afkomendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Systkinin á Sogavegi 78.
Elskuleg föðursystir mín er nú
fallin frá. Rifjast nú upp margar
góðar minningar. Stórt og hlýtt
faðmlag, koss á kinn og gleði skein
úr augunum hennar Ellu frænku
þegar við litum við hjá henni og
Magga í Hjallanesi. Það var gott að
finna að maður var hjartanlega vel-
komin í bæinn til þeirra.
Hún Þórunn Inga eldri dóttir
okkar naut góðs af velvild Ellu og
Magga þegar hún fékk að dvelja hjá
þeim og kynnast sveitinni. Hún tal-
ar ennþá um þessa dvöl sína í
Hjallanesi og þau ævintýri sem hún
upplifði þar.
Ég hugsa til þess tíma þegar
pabbi minn féll frá, þá voru ferðir
mínar og mömmu austur í Lands-
sveit ansi margar Fyrst ekið að
Skarði, leiðið snyrt, tendrað ljós,
síðan ekið heim að Hjallanesi til
Ellu og Magga. Margar stundir sát-
um við og spjölluðum og alltaf gaf
hún Ella mín sér tíma fyrir okkur.
Í ágústbyrjun 1986 ákváðum við
hjónin að yngri dóttir okkar yrði
skírð í Skarðskirkju. Þegar fallegri
skírnarathöfn var lokið og við vor-
um að undirbúa akstur í bæinn þá
tók Ella ekki annað í mál en allir
kirkjugestir uþb. 30 manns, kæmu
heim til hennar að Hjallanesi og
þægju hressingu fyrir bíltúrinn í
bæinn. Þegar að Hjallanesi kom
biðu eftir okkur uppdekkuð borð,
hádegisverður, kaffi og kökur. Því
er seint fullþakkað allt hennar ör-
læti. Svona var hún Ella okkar, allt-
af tilbúin að gefa og gleðja.
Ekki þreyttust þau Ella og Maggi
á að fylgja okkur yfir í fjósið til að
líta á kýrnar. Við höfðum alveg ein-
staklega gaman af því að fylgja
Elsa Dóróthea
Pálsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birt-
ist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningargreinar