Skinfaxi - 01.11.1956, Side 36

132
SKINFAXI
til sex hundruð tunnur í veiðiför. Eins höfðu þeir
meðferðis þrjátíu til fjörutíu tonn af ís. ísuðu þeir
um sjötíu til áttatíu tonn af fiski í veiðiferð. Lifur
settu þeir i föt. Venjulegast voru þeir sjö eða átta
daga að veiðum, en liéldu siðan sömu leið til haka.
Oft komu þeir þá við í Grimsby í Englandi og seldu
ísfiskinn, en héldu síðan til Hollands með pækilsalt-
aða þorskinn. Var hann seldur á markaði. Voru tunn-
urnar slegnar upp áður og staflað ofan á þær, þar
til þær urðu 120 kg á þvngd. Þannig voru þær seld-
ar. Minnlcaði lunnufjöldinn oft um fjörutiu tunnur
við þessa viðbót á hverja tunnu.
Hollendingum þykir pælcilsaltaði fiskurinn lost-
æti. Beztur finnst þeim hann með nýjum kartöflum,
en Hollendingar fá kartöfluuppskeru þrisvar á ári, í
júní, ágúst og október. Þegar nýju kartöflurnar koma
á markaðinn, er því víða saltfiskur á borðum í Hol-
landi.
Ekki var stanzað lengi í Hollandi milli veiðiferða,
aðeins tvo sólarhringa, en síðan hófst sama sagan á
ný. Á fyrstu skipstjórnarárum Einars, fyrii’, um og
eftir 1930, veiddist jafnan vel við ísland. Einar var
ávallt heppinn og gekk mæla vel, og aldrei lilekkt-
ist honum á. Eina óhapp hans á alli'i hans löngu slcip-
stjórnartíð var, að mann tók eitt sinn út af skipi lians
á Norðursjó. Reið mikill sjór yfir skipið og hrifsaði
manninn með sér. Náðist hann eklci.
Þegar frá leið, minnkaði fiskur við fsland. Telur
Einar, að ný tegund af botnvörpu, sem tekin var í
notkun nokkru eftir 1930, hafi mjög spillt fiskveið-
um við ísland. Var þessi varpa frönsk uppfinning.
— En árið 1931 var þó svo gott fiskerí hér við land,
að Einar hélt áfram að fiska í pækil allt sumarið.
Skiluðu þær veiðar svo miklu í aðra hönd, að Einar
og skipverjar hans höfðu meira upp úr sér en félagar
þeirra á síldv,eiðunum á Norðursjó. Annars lauk fs-