Náttúrufræðingurinn - 1941, Qupperneq 19

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
113
LAUGABÓL í ÍSAFIRÐI.
Inn úr ísafjarðardjúpi skerst ísafjörður; stefna hans er að
miklu leyti í suður. Nálægt miðri austurströnd hans er Lauga-
ból. Stendur það norðanvert við mynnið á alllöngum dal, sem
skerst þar suðaustur í fjöllin. Að sunnanverðu í dalsmynninu,
gegnt Laugabóli, er bærinn Múli. Á rennur úr dalnum á milli bæj-
anna. Hefir hún skapað þar nokkurt undirlendi, en annars er
því ekki til að dreifa um þessar slóðir, heldur falla hlíðarnar
bratt niður að firðinum, einkum þó er lengra dregur inn með
honum. Þar inni undir fjarðarbotni verpa ernir, og fljúga þeir
oft til fanga út eftir Djúpi og heimsækja þar varplöndin. Hálsinn
austan við Laugaból er lágur, um 250 m., en nokkuð hækka þó
fjöllin inn með Laugabólsdalnum. Víða eru hér sprungur í hlíð-
ar og er stefna þeirra nál. NV—SA. Sjást þeirra víða merki
beggja megin fjarðarins. Laugar eru hér bæði við Laugaból og
Múla, en ekki heitar, um 40°.
í dalnum inn frá Laugabóli er allvíðlent skógarkjarr. Er það,
eftir því, sem mér hefur verið tjáð, eitt hávaxnasta kjarrið við
ísafjarðardjúp, enda nær skógur þessi sums staðar 2—4 m
hæð. Skógurinn er þó allmisjafn útlits, sums staðar eru stór
rjóður og runnar á milli. Hefur hann einkum náð þroska, þar
sem skjólasamast er og um leið snjóþyngst. Ber hann víða minjar
snjóþyngslanna, því að hann er niðurbældur og hvarvetna krækl-
óttur, þótt allhár sé. Kjarr þetta nær næstum samfellt upp í
150 m hæð, en þar fyrir ofan eru víða birkirunnar í snjódælda-
brúnum. Efst er kjarrið þó miklu lágvaxnara en neðar í hlíð-
inni og víða jarðlægt með öllu. Sumarið 1938 var Laugabóls-
skógur í ömurlegu ástandi. Mestur hluti hinna hærri trjáa var
blaðlaus, og þau virtust vera að miklu leyti orðin feyskin. Á lág-
skóginum sá hins vegar ekki teljandi skemmdir. Var það
furðu raunalegt að sjá þessa sólríku og skjólsömu hlíð nær svarta
tilsýndar um hásumarið. Eftir því, sem mér var tjáð, hefur mikill
maðkur verið í skóginum undanfarin sumur. Veturinn á undan
var mjög snjóléttur, svo að skógurinn stóð ber og nakinn í vetr-
arnæðingunum, þar á ofan bættust svo vorkuldarnir. Þætti mér
líklegt að þessar miklu skemmdir hafi stafað af óvenju miklu
kali, sem hafi orðið enn skæðara en ella vegna þess, að trén
hafi verið veikluð af maðkskemmdum undanfarandi ára. En
hver sem orsökin er, þá er víst, að skógurinn mun þurfa mörg
ár til að ná sér aftur. Þetta sýnir, að margt mun það vera, sem