Andvari - 01.08.1961, Síða 57

ANDVARI
SÁLARVOÐI
151
Ég elska Pan!“ HvaS þýddi þetta orð? Hann hafði ekki hugmynd urn það,
og honum sárgramdist eins og ævinlega, þegar hann varð var við gloppumar
í menntun sína. Hann hafði þá ekki haft hugmynd um hvaða dýrgrip hann hélt
á í hendinni, þegar þau rákust á fyrst. Furðulegt. Þessi velkta skræða, sem hann
hafði af hendingu tínt upp á einhverri skitinni og ofhlaðinni fornbókakytm,
hafði megnað að gefa honum þegnrétt í ríki hennar, veröld draumsins, þar sem
allir hlutir eru fagrir og auðveldir og sveipaðir sólgliti ævintýrsins. Hann var
hræddur við þessar hugsanir, þær voru ljandsamlegar þeim kyrrláta og örugga
seinagangi hamingjunnar, sem ríkti nú á vegi lífs hans.
Þegar hann sagði konunni, að hann ætlaði út í kvöld, varð hún hálfgröm,
að hann skyldi endilega þurfa að velja kvöld í miðri viku. Hún sem einmitt
hafði ætlað að biðja hann að rétta sér hjálparhönd, meðan hún væri að ganga
frá þvottinum. Og þegar hún heyrði, að hann ætlaði að fara til að hlusta á nýjar
raddir hjá „trommaranum“, varð hún enn meira hneyksluð. Eitt af því fáa
sem henni mislíkaði í fari manns síns var kunningsskapur hans við þennan
hljómsveitarmann og hinn undarlegi veikleiki hans fyrir óperulögum, einkum
kvenröddum. Fyrir sitt leyti gat hún alveg látið sér nægja óskalagaþætti og dans-
lögin á laugardagskvöldum.
Hann rakaði sig og snurfusaði eins og bezt mátti verða, svo að konan fór
jafnvel að skopast að nostrinu í honum, og til að auðmýkja hann dálítið, lét
hún hann halda á drengnum meðan hún lagaði baðvatnið og snerist í hinu og
þessu. Og loks þegar hann hélt að hann væri sloppinn bað hún hann brosandi,
elskuna sína, að velgja mjólkina á pelann, svo að erfinginn gæti farið að lúlla
strax eftir baðið. Venjulega gerði hann svona snúninga með glöðu geði, en í
þetta skipti var hann dálítið óþolinmóður. Þegar hann kom út á götuna og
hafði gengið nokkur skref, heyrði hann dóttur sína kalla á eftir sér: „Pabbi,
pabbi, komdu og líttu á hjólið mitt, afturdekkið er sko alveg orðið gor gorlint."
Hann athugaði málavexti, og til allrar hamingju hafði aðeins lekið með ventli.
Hann dældi í hjólið og eftir andartak var telpan komin á fleygiferð eftir
götunni.
„Farðu varlega, stelpa“, hrópaði hann á eftir henni, en þegar hann sá, að
hún skeytti því engu, yggldi hann sig og hélt leiðar sinnar.
Vinur hans var upprifinn, þegar hann kom fram í dyrnar: „Nú sleppur þú
ekki heim til kerlingarinnar, fyrr en í fyrramálið, lagsmaður," sagði hann. „Hér
kemur á eftir léttlynt fólk og nú skal verða líf í tuskunum, geim upp um alla
veggi. — En vertu óhræddur," bætti hann við. „Þetta eru bara strákar úr hljóm-
sveitinni."
Nú var sett plata á fóninn og til þess að „fá strax upp stemmninguna",