Andvari - 01.01.1915, Page 111

Herbúnaður íslendinga.
103
og nýtingu, sem menn hafa sögur af, enda varð hey-
fengur hænda þar mikill og góður. Veturinn 1913
—’14, var að vísu snjóþungur í sumum plássum á
Norðurlandi, en yfirleitl alls ekki harður í saman-
hurði við marga liarðindavetur, og ekki kom hafís-
inn. Samt unnust öll hey upp víðast hvar, og sum-
staðar var eytt mildu af útlendu fóðri, af því að
lieyin þrutu. En vanhöld urðu víða í sumum sveit-
um, ekki að eins á unglömbum, heldur líka á
rosknu fje.
Hvernig halda menn, að hefði farið á Norður-
landi, ef veturinn 1913—'14 hefði verið svo harður,
sem verst eru dæmi til; hafísinn hefði lokað öllum
höfnum um miðjan vetur eða fyr, og legið svo langt
á sumar fram. Pað man enginn /ara að neita þvi,
að þá hefði orðið mikill fellir á Norðurlandi. Og fell-
irinn á Suðurlandi og Vesturlandi hefði þá líka orð-
ið miklu meiri og víðtækari en hann varð.
Landið alt hefði þá orðið fgrir svo miklu tjóni, að
i annar, tíma liefir ekki meira orðið, liklega aldrei eins
mikið á einu ári af vetrar- og vorharðindum.
Svona erum við þá búnir undir voðaharðindin,
eftir 26 ár, sem hafa að mestu verið hafíslaus og
harðindalaus. Allur búfjenaður landsmanna, allur
bjargarstofn mikils meiri hluta þjóðarinnar er enn þá
vonarpeningur á lwerjum vetri, er í bersýnilegri hœttu
að falla nœsta vor, ef hafis og liarðindi berja að
dgrum.
Eg veit, að það lætur ekki vel í eyrum sumra
framfaramanna að minnast á það, að við sjeum illa
búnir undir næstu liarðindi. Þeir lelja það láns-
traustsspjöll fyrir þjóðina, ef minst er á það, að henni
geti stafað liætta af bafís og harðindum. Eg veit, að