Andvari - 01.01.1919, Síða 112

92
Framþróunarkennlngar
[Andvari.
fram hin alkunna Darwinskenning. Höfundurinn var
óþreytandi í rannsóknum sínum, og öllum aðfinsl-
um tók hann með hógværð og sýndi þeim stakasta
umburðarlyndi, sem aðra skoðun höfðu en hann. —
Hann var hinn mesti sómamaður, þótt úrvalskenn-
ing hans sé gölluð.
Höfuðatriðin í Darwinskenningunni eru þessi:
1) Allar dýra- og jurtategundir eru upphaílega
komnar út af 4—5 lægstu, einfruma lífverum. Þær
hafa á miljónum ára breyzt í nálega óteljandi teg-
undir og tegundabrigði. Með öllum tegundum er ein-
hver, sýnilegur, sameiginlegur skapnaður, t. d. manns-
höndin, bægsli hvalsins, grallótur moldvörpunnar,
hestfóturinn, fuglsvængurinn o. s. frv. Flestar dýra-
tegundir hafa eitthvert gagnslaust eða vanþroskað
líffæri, sem einu sinni hefir þeim verið gagnlegt; það
er þeim nú annaðhvort óþarft eða skaðlegt. Þetta
eru einskonar forngripir, sem vitna um ummyndun
tegundanna, t. d. afturlimir hvala og sumra slöngu-
tegunda, botnlanginn í manninum og »vísdómstenn-
ur«, óþroskaðir duftberar og duftvegir sumra blóma
o. s. frv.
2) Þeir einstaklingar tegundanna ná mestum þroska,
sem komnir eru út af þróttmiklum foreldrum. Þeir
einstaklingar auka mest kyn sitt, sem hæfastir eru
til þess. Milli tegundanna er sífelt stríð og barátta,
kapphlaup um viðurværi. Af þessu leíðir, að þær
tegundir, sem að einhverju leyti eru bezt fallnar til
þess að leita sér næringar, lifa og geta af sér af-
kvæmi. Hinar veikari líða undir lok fyrr eða síðar,
þær þola eigi hina hörðu og miskunnarlausu lífsbar-
áttu (»struggle for life«). Náttúran velur til æxlunar
þá einstaklinga, sem bezt henta þeim lífsskilyrðum,