Fálkinn - 02.06.1939, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
GJAFIR.
Hvilíkt veður í niorgunsárið á
laugardaginn fyrir Hvítasunnu. HeiS-
rikja, logn og Jilýja. Það verður ekki
amalegt að tjalda í nótt á Stapa,
hugsuðu þeir, sem ætluðu með „Lax-
foss“ vestur yfir flóann um kvöldtð.
—- En skjótt bregður veðri og svo var
að þessu sinni. Um miðjan dag var
komið dumbungsveður og talsverður
kaltli á suð-austan, einmitt versta átt-
in til að lenda á Stapa.
En hvað um það, kl. 7 um kvöldið
hjelt „Laxfoss" út úr höfninni með
(50 Reykvíkinga innan borðs, er lengi
höfðu þráð að reyna skiðin sín á
hjarnbreiðum Snæfellsjökuls og kynn-
ast af eigin raun hinu hrikalega lands
lagi kringum Stapa og Lóndranga. ’
Vindurinn og rigningin jókst eftir
að komið var út fyrir eyjar og alt
benti til þess, að skaparinn ætlaði
ekki að reynast raungóður að þessu
sinni. ,,Laxfoss“ tók dýfur og veltist
ónotalega, en þrátt fyrir það urðu
sárafáir sjóveikir, það var eins og
þessir ferðalangar hefðu alist upp við
sjóvolk og skútuslark.
Þegar vestur undir Stapa kom, gekk
hann af áttinni, sneri sjer í vestur
og lægði um leið. Nokkur ylgja var
i sjóinn á höfninni á Stapa, en eigi
siður gekk sæmilega að komast í
tand.
Jörðin var rennblaut og enn rigndi.
Gat nokur lálið sjer detta í hug að
tjalda? Jú, fjögur tjöld komu upp —
allir aðrir sváfu í samkomuhúsinu
og öðru húsi til.
Hvítasunnudagur heilsaði vægast
sagl mjög ónotalega, — suðvestan
hvassviðri og skúrir. Upp úr hádegi
birti til og var ekki annað sýnilegt,
en guö’ og lukkan myndi nú ætla að
laka tillit til óska ferðafólksins, sem
beið með óþreyju eftir að geta lagt
á jökulinn. — Skýþyknin greiddust
i sundur og ferðalangarnir urðu ljett-
ir í huga. Þeir týgjuðu sig og gengu
hröðum skrefum upp með Stapafelli,
en á undan þeim fóru hestar klyfj-
aðir skiðum og öðrum farangri.
Feiknamiklir snjóskaflar teygðu sig
niður úr rótum jökulsins og var þar
ágætt skíðafæri, en ofan til á honurn
var hörð skel og var því ekki unt að
renna sjer þar. — Skýjaflókar huldu
kórónu jökulsins, en hið neðra var
sólskin og heiðríkja. Við blasti Breiða
víkin og Staðarsveitin, einhverjar vin-
hýrustu og grösugustu sveitir lands-
ins. Staðarsveitarfjöllin teygðu sig
tigin og svipmikil í suðurátt en yst í
austri risu Helgrindur kaldar og
hvítar. Við fangi var úthafið og bár-
ur þess stigu og linigu og hvítfextu
endrum og sinnum. í þessu umhverfi
undi skíðafólkið sjer hið besta og
])egar það þaut niður brekkurnar,
eins og fugl flýgi, var það kvikmynd-
Framh. á bls. 15.
Anægjulegt er það, þegar einhverj-
ir landsmenn eru svo fjáðir, vitrir
og góðgjarnir, að geta látið fje af
hendi rakna til heilla alþjóðar.
Og sífelt eru einhverjir að gefa, en
aðrir að þiggja.
Vöggugjafir náttúrunnar eru marg-
vislegar. Einum rjettir móðir nátt-
úra góðvild og fórnfýsi, öðrum list-
gáfu og speki, sumum hyggindi,
sem í hag koma, forsjálni, frani-
kvæmdaþrek, hugrekki, hjartagæsku,
umburðarlyndi og elskusemi.
Mætti svo lengi telja.
Misjafnlega er með vöggugjafii-
þessar farið. Ýmsir gæta þeirra vel,
og margir nota þær eins og ber, en
aðrir hafa ekki aðstæður til þess.
Yfirleitt eru mennirnir fjelagslynd-
ir. Eins og kunnugt er lifa þeir
ýmist einlífi eða samlífi.
Menn kannast við forna sannleik-
ann, Það er ekki gott, að maðurinn
sje einsamall, og menn hafa fest
sjer konur og gera það enn, sumir
til viku, mánaðar, missiris eða árs,
sem örlögin ákveða, að einstakling-
urinn lifi á jörðinni.
Anna Sigríður Adólfsdóttir
Hjón þau, sem hjer verða nefnd,
kusu í upphafi eldra siðinn. En
þau eru, frú Anna Sigriður Adólfs-
dóttir og Jón Pálsson, fyrverandi
fjehirðir Landsbankans. Hafa þau
verið saman í hjónabandi síðan 1905.
Öll þau ár hefir húsfreyjan verið
ljósgjafi heimilis síns, unnið innan
húss, þolað, fórnað og geislað frá
sjer ástúð og elskusemi.
Húsfaðirinn hefir verið listelskur,
hagsýnn atorkumaður, fjölhæfur,
ráðhollur og hjartagóður. Þetta litla
ríki í rikinu, heimili þeirra, hla'ut
að verða blómlegt, sjálfstætt og að-
laðandi, enda varð svo í reynd.
Vegna góðra gáfna og mikilla mann-
kosta hefir Jón Pálsson gegnt fjöl-
breytilegum trúnaðarstörfum í þjóð-
fjelagi voru. Kemur hann á öllum
þroskaferli sínum við sögu lands-
manna. En þótt hann hefði aldrei
unnið sjer annað til lofs, en að
ganga „Silungapollsbörnunum" í
föður stað, fyrir hönd Oddfjelaga,
um undanfarin ár, þá væri það eitt
nóg til l)ess að minning hans geymd-
ist
Versta tegund svefnleysis lýsir sjer
einmitt í því að geta ekki einu sinni
söfið þegar maður á að fara á fætur
á morgnana.
Á seinustu árum hafa margir
skyldir ektamakar tekið sanian afl-
ur vegna þess að þeir hafa lært að
þekkja hver annan.
Ef til vill væri nú meiri ástæða
til að halda að það væri einmitt
þessvegna, sem þeir höfðu skilið.
Jóns og konu lians hefir áður ver-
ið getið í blöðum vorum og tíma-
ritum. Margir kannast við góðgirni
þessara hjóna, gjafmildi þeirra og
hjálpfýsi. Jón Pálsson tekur sj?r
nærri óreiðu og öfugstreymi þjóð-
lífs vors, alt, sem miður fer. Og
hann hefir sterka löngun til þess að
bæta úr vöntun og vandræðum. Hef-
ir hann unnið að margskonar um-
bótum og lagt þörfum nýjungum lið
sitt.
Hann tók um tíma mjög virkan
þált i málum Góðtemplarareglunnar.
Og enn á ný hefir hann sýnt góð-
vilja sinn i verki, umbótalöngun og
stórhug, þegar hann og kona hans.
frú Anna Sigríður Adólfsdóttir, gáfu
20.000 krónur til drykkjumanna-
hælis, fyrir skemstu.
Þjóðin öll ætti að vera þakklát,
liverjum þeim þegni, sem er svo
hamingjusamur að geta rjett henni
hjálparhönd. Óskandi væri, að marg-
ir gætu fetað í fótspor þessara
merku hjóna og gefið stórfje til þess
að reisa uppeldisstofnanir. Yrði
það títt, þyrftu nefndir vorar, sem
Jón Pálsson
um margskonar vandræða börn eiga
að sjá, — sjaldnar að slanda ráð-
þrota gagnvart neyð og hörmung
heimila og barna, vanrækslu, fátækt,
óþrifnaði, óreiðu og kröm. Myndi þá
betra verða uppeldi andlegt og lik-
amlegt, en það nú er. Vjer, sem
þekkjum dálítið til þessara barna,
unglinga og fullorðinna manna, liöf-
um óskað og óskum enn, að til væru
margskonar liæli, heimili eða veru-
staðir, handa olnbogabörnum þjóð-
arinnar, yngri og eldri, þar sem að-
búð væri ákjósanleg og verkefni nóg.
En vandhittar eru óskastundir.
Oss vantar svo tilfinnanlega heim-
kýnni fyrir afvegaleidda fólkið,
börn, unglinga, vaxna menn og upp-
komnar konur. Hverjir hafa mátt og
vilja til þess að leggja fje eða gefa
fje til uppeldisstofnana og umbóta-
verustaða?
Drenglyndir stórefnamenn. Sveit-
arfjelögum, forustumönnum kaup-
túna og stjórnendum ríkis vors verð
ur ofvaxið að koma upp öllum þeim
umbótahælum, sem þjóðin nauðsyn-
lega þarfnast nú þegar.
Ekki skal það lastað, að liugsa um
málefnin og skrifa, það er sjálfsagt
upphaf en framkvæmdir þurfa bráð-
lega að fylgja. Sá sem gefur, leggur
fje á vöxtu.
Sjerhvert góðverk hefir umbunina
i sjer fólgna.
Heill sje geföndum þeim, er nú
hafa lagt af mörkum drjúgan skerf Lil
lyrirhugaðs hælis.
Vonandi verður Alþingi fært að
fullkomna það, sem hjer er hafið.
Hallgrímur Jónsson.
Gullbrúðkaup eiga 8. júní Guðmuudur Jónsson Ottesen frá Ing-
unnarstöðum í Brynjudal og Ása Þorkelsdóttir frá Þyrli á Hval-
fjarðarströnd. Nú búandi á Miðfelli í Þingvallasveit.