Fálkinn - 02.06.1939, Blaðsíða 9

F A L K 1 N N
9
nokkrar mínútur, þangað til
þjónn kapteinsins kom aftur inn
í búðina.
„Þjer eruð seinn í förum, lir.
Simpson,“ sagði Cairns kapt-
einn, en það kemur að vísu ekki
að sök núna. Þjer getið hjálpað
mjer út úr vandræðum.“ Og
svo sneri liann sjer að skart-
gripasalanum og sagði: „Mjer
var að detta í hug í þessu, að
konan mín, sem er lieima á
gistihúsinu, getur liklega hjálp-
að mjer og útvegað mjer upp-
iiæðina i peningum. Bróðir
hennar er bankastjóri og á
heima rjett hjá gistiliúsinu. Jeg
ætla að senda Simpson til lienn-
ar með hlað, og þegar hann
kemur aftur get jeg borgað pen-
ingana og tekið gulldiskinn með
mjer.“
Þetta gerði Cliilten sig ánægð-
an með og meira en það. Hann
varð svo hrifinn af þessari uppá-
slungu, að hann hálf skammað-
isl sin fyrir að hafa verið svona
efandi um, að kapteinninn væri
heiðarlegur maður.
„Það er ágætt, lierra kap-
teinn,“ flýtti hann sjer að segja.
„Hjer er penni og hlek“. Og i
óðagotinu var hann rjett að því
kominn að rjetta stólinn sinn
fyrir húðarhorðið, en kapteinn-
inn afstýrði því.
„Jeg hefi ekki getað komist
upp á að skrifa með vinstri
hendi,“ sagði hann al'sakandi,“
svo að jeg verð að biðja vður
um, að skrifa orðsendinguna
fyrir mig, eftir því, sem jeg les.
fyrir, og svo skrifa jeg sjálfur
fangamarkið mitt undir.“
„Með ánægju,“ sagði skart-
gripasalinn og greip penna-
skaftið.
„Kæra Mary,“ hyrjaði kap-
teinninn. „Yegna þess að gæfan
hefir brosað hlýlegar við mjer
en nokkurntíma áður á æfinni,
hefi jeg tækifæri til að gera ó-
venjulega góða verslun núna.
Mjer hefir l)oðist gamall diskur
úr skíru gulli fyrir 5000 dollara
út i hönd, og af því að mjer leik-
ur mjög hugur á, að ná í þennán
sjaldgæfa grip, hefi jeg ákveðið
að kaupa hann. - Sendu mjer
fimm þúsund dollara til baka
með sendimanninum.“
Cairns kapteinn las hlaðið.
, Þakka yður fyrir,“ sagði hann
kurteislega, tók pennaskaftið i
vinstri hönd og skrifaði fanga-
markið sitt undir. Fjekk síðan
þjóni sínum hlaðið og hann
livari' þegar úl.
„Jeg geri ráð fyrir, að sendi-
inaður minn verði að minsta
kosti klukkutíma í hurtu og
]>essvegna ætla jeg að stytta mjer
stundir á rneðan og ganga lijerna
um nágrennið,“ sagði kapteinn-
inn við skartgripasalann. „Mjer
þætti vænt um, að þjer hyggjuð
um gulldiskinn á meðan, vefðuð
vel utan um hann og settuð fall-
egar umhúðir á liann, svo að
þjónninn minn geti tekið hann
með sjer ]>egar alt er klappað
og klárt.“
„Það skal all verða i lagi, þeg-
ar þjer komið aftur, Cairns
kapteinn," sagði Chilten, sem
var nú orðinn sannfærður um,
að þetta mundi verða mesti
happadagurinn á æfi lians.
Klukkan kortjer yfir fjögur
var gulldiskurinn kominn í fín-
an og mjúkan silkipappír og
dýrindis öskju. Klukkan hálf
sex var húið að letra nafn Ca-
irns kapteins á pappann, með
fallegum stöfum. Þegar klukk-
an var sex var pakkinn enn ó-
farinn úr búðinni, því að kap-
teinninn og þjónn hans voru
enn ókomnir aftur. En skart-
gripasalinn furðaði sig ekkert á
þessu. Og þegar hann lokaði
húðinni klulckan sjö eftir dags-
ins erfiði, var honum ekkert ó-
rótt, þó að pakkinn væri enn í
hans vörslum.
Það var ntjög skiljanlegt,
lmgsaði hann með sjer, að frú
Cairns hefði ekki getað náð í
peningana undir eins, og það
lá mjög nærri að halda, að á-
stæðan væri sú, að bankastjór-
inn hróðir hennar hefði ekki
verið heima, jtegar hún kont til
lians.
Og væri Cairns prakkari þá
var heldui’ enginn skaði skeður.
í því falli hafði hann beðið <)-
sigur. Það var því engin furða
þó að skartgripasalinn brosti í
skeggið, þegar hann kom heim
í forstofuna hjá sjer klukkan
kortjer fyrir átta.
í stað þess að konan hans
tæki á nióti ltonum með smell-
kossi eins og hún var vön þegar
liann kom heint úr búðinni, kall-
aði hún lil hans: „Komust pen-
ingárnir til þín i tæka tíð, Sam?“
„Hvaða peninga áttu við,
gæska?“ spurði hann dálítið for-
viða, en ofur rólegur.
„Vitanlega fimm þúsund doll-
ararnir, sem þú sendir eftir og
jeg sendi þjer klukkan fjögur.“
Það fór titringur um allan
skrokkinn á skartgripasalanum,
en eftir ollum sólarmerkjum að
dænta var þetta einliver mein-
loka í heilabúinu á gæskunni
ltans.
„Þú ert að gera að gamni
þínu, Mary!“ sagði hann glað-
klakkalega og nteð uppgerðár-
hlátri. „Ertu kanske að meina
peningana, sem jeg kom með
heim hingað i morgun til þess
að horga henni frú Brownlee
gulldiskinn? Jeg hjelt að þú viss-
ir ekki af þeim. Jeg ætlaði ekki
að láta þig vita neitt um þetta
fyr en verslunin væri um götur
gerð.“
„Þetta kemur mjer dálítið
kynlega fvrir sjónir, Sam,“ svar-
aði hún. „Er þjer alvara að
halda, að jeg þekki ekki rithönd-
ina þína eftir þrjátíu ára hjóna-
hand? Skrifaðir þú ekki orð-
sendingu i húðinni í dag síðdegis
og sagðir mjer, að þú hefðir
fengið besta tækifærið á æfinni
til að gera góða verslun, og að
sendillinn ætti að hafa með sjer
fimm þúsund dollara til þess að
itorga gulldisk, sem þú ætlaðir
að kaupa?“
Samuel Chilten riðaði á gólf-
inu og ltneig svo niður á stól.
Ákveðnir hlutir, sem hann hafði
sjeð nióta fyrir gegnunt gráa
þoku og miklar efasentdir, fóru
nú að taka á sig vissa mynd.
„Cairns kapteinn“ var aðalper-
sónan í þessari mynd, og var að
lesa honum fyrir orðsendingu
sent ltann - Chilten hafði
skrifað. Það kom kökktir fyrir
brjóstið á honnnt þegar hann
athugaði, að bæði nöfnin, Step-
hen Cairns og Santuel Cliilten,
áltu sama fangamarkið. Hann
hafði ekki veitt þessu athygli
þegar hann skrifaði orðsending-
una, en hinu hafði hann tekið
eftir, að konan hans og hin upp-
gerða kona svindlarans hjetu
háðar Mary.
„Sýndu ntjer hlaðskrattaiin!“
hvíslaði hann. Og hann las bleð-
ilinn að minsta kosti tólf sinn-
um.
Mesti gæfudagujr hans sem
ltaupmaitns hafði ó svipstundu
snúist í mesta ógæfudag lians.
NÝTÍSKU SKJALDMEY.
Þessi stífallegi kjóll með hettu er
prjónaSur úr málmþræði og minnir
á hringabrynjurnar, sem hermenn-
irnir báru í gamla daga.
1 Anteriku hefir nýlega verið smíð-
aður 500 hestafla flugvjelalireyfill
sem er þrisvar sinnum ljettari en
venjulegir flugvjelahreyflar, miðað
við hestafl, og er talinn eyða fjórum
sinnunt ntinna eldsneyti en aðrir
hreyflar. Hefir hann verið reyndur
i lítilli sprengjuvarpsflugvjel og get-
ur borið uppi eldsneyti, sent endisl
honum til 15.000 kílómetra flugs.
Gott mannorð, sent týnist, verður
aldrei aftur unnið til fulls.
IÍÝRTETRIÐ LENTI í SVALLI.
Kýr, sent er í eign bónda eins í
Tranás í Svíþjóð lenti í meiri háttar
æfintýri fyrir skömmu. Þegar bónd-
inn kont heini eitt kvöldið og ætlaði
að fara láta kýrnar inn, tók hann
eftir því að besta mjólkurkýrin ltans
var horfin. Það var leitað að henni
dyrum og dyngjum, og það var ekki
fyr en eftir marga daga að hún fansl
í kjallara einum utan við bæinn.
Vesalings skepnan liafði farið þang-
að gegnum opið hlið, og eftir að hafa
„spásserað“ kringum alskonar trje,
kom hún auga á grænan bíett. í
ákafa sínum eftir að fá sjer góðan
bita varaði hún sig elcki á þvi að
græni bletturinn var þakið á kjall-
aranum. Og liún var ekki fyr komin
út á blettinn en alt súnkaði með
hana. Þegar fólk kom auga á kúna,
var liúu alveg óð, sem átti ekki hvað
síst rætur að rekja til þess að liún
hafði fengið ærlegan sopa af lieima-
brugguðu áfengi. Eftir að nauðsyn-
legum undirbúningi liafði verið af-
lokið, opnaði einhver hugrakkur
maður dyrnar. Kýrin æddi út með
öskri og óhljóðum, en eftir nokkra
kollhnísa undir berum himni, varð
lnin gæf eins og lamb, svo að teyma
mátti liana heim. í kjallaranum var
alt brotið og bramlað og bruggið var
komið í gólfið, það sem kýrtetrið
hafði ekki drukkið.
Það er ekki svo lítilsvert að geta
lægt reiði sína; það er engu minna
í það varið en að hafa ekki orðið
reiður.
iVAOVlVlV
Flestar dygðirnar í fari manns-
ins eiga rætur að rekja lil heimil-
isins. Þar stendur fyrsta vagga kær-
leikans. Sá sem ekki hefir lært að
elska þann stað, sem felur alt það
fegursta í sjer, sem mannlífið á,
liann lærir aldrei að elska neitt i
heiminum.
Eini ljónahárskerinn í heimi heitir
Antonio Castellioni, er ítalskur að
fæðingu og býr i New York. Hann
fær 25 dollara fyrir klippinguna.
Flughermaður Dryers í Washing-
ton hefir lifibrauð af þvi að reyns
nýjar gerðir af fallhlífum, sem her-
málaráðuneytinu eru boðnar. Hann
er búinn að fara 29 prófstökk.
Atvinnulaus matsveinn, Garrich
Lenglen, hefir fengið stöðu hjá Jolin
D. Rochefeller sem „smakkari". —
Rockefeller varð alvarlega veikur
þegar gamli smakkarinn hans dó, og
Lenglen gaf sig þá strax fram. Hann
fekk stöðuna á augabragði og Roche-
feller er nú byrjaður að borða aftur.
í Bretagne voru nýlega 14 hundruð
ungar stúlkur giftar sama daginn.
Það er gömul trú í Bretagne að
hjónabandið verði því aðeins liam-
ingjusamt, að til þess sje stofnað i
vikunni eftir páskana.
Nýlega trúlofuðust A. Andersen í
Gallivara, 82 ára gamalt, og Josef-
ina Kem í Magnsuguby, (>0 ára.
Þau liöfðu aðeins þekst í 10 daga,
þegai" þau hjetu hvort öðru ævar-
andi trygð. ....