Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 16

a r—
9 afagMhÁ Öhh
VATNSFLÚÐ í BLOKKINNI
Það var aðalfundur í skákklúbbnum.
Ég man annars ekki, hvort ég var bú-
inn að segja ykkur, að við fjórir gamlir
skólafélagar hittumst alltaf á hverju
mánudagskvöldi á vetrum og teflum
saman. Og aðalfundurinn er haldinn í
febrúar. Þá fáum við frí frá konum
og börnum eitthvert gott laugardags-
kvöld og hittumst á heimili einhvers
okkar.
Við vorum mættir á mínútunni átta,
en klukkan hálf níu var aðalfundar-
störfunum lokið og þá voru tekin fram
glös, flöskur og vindlar.
Ekki þarf að orðlengja það, að þetta
var mjög ánægjulegt kvöld, eins og
alltaf er, þegar fjórir góðir félagar
skensa hver annan heilt kvöld og allir
eru vel við skál. Það er bara um að
gera að reyna að forðast handalögmál,
og tókst það í þetta sinn.
Ekki vissi ég nákvæmlega, hvað
klukkan var, þegar við pöntuðum bíl-
inn, en líklega hefur það verið einhvern
tíma milli tvö og fimm. Voru þá kær-
leikarnir orðnir svo miklir, að við ætl-
uðum aldrei að geta slitið okkur hver
frá öðrum. Svo var líka það, að við
vorum aldrei allir búnir jafnt úr glös-
unum. Þegar einn kláraði, þá áttu hinir
eitthvað eftir í sínum og var þá þeim,
sem búinn var, skenkt að nýju, svo
hann gæti skálað við hina. En þegar
sá nýskenkti var ekki nema hálfnaður,
var einhver annar búinn, og varð þá
sá að fá agnarlítið til að geta skálað
áfram. Svona hafði það víst gengið
lengi vel, en loks komumst við þó af
stað.
Og svo var ég kominn út úr bíln-
um fyrir utan blokkina, sem ég bý í
á fjórðu hæð. Og þá var það fyrst, sem
Ég bý á fjórðu hæð og
það er engan veginn
auðvelt að komast þang-
að, þegar maður kemur
heim af aðalfundi skák-
klúbbsins...
erfiðið byrjaði, því maður hleypur sko
ekki léttilega upp 5 tröppur, þegar mað-
ur kemur heim af aðalfundi skákklúbbs.
ins. Mér gekk blessunarlega að opna
hurðina og lagði af stað upp stigann,
en ákvað að hvíla mig á fyrstu hæð.
Þar heyrði ég hroturnar í Andrési fyrr-
verandi lögreglumann. Hann var karl-
rumur um sextugt, sem gætt hafði laga
og réttar austur á landi, en var nú
fluttur í bæinn. Hann elskaði lögregl-
una og var það hans eina ánægja í líf-
inu að aðstoða hana eftir beztu getu.
Hann stóð löngum við gluggann sinn
og skimaði arnfráum augum fram eftir
götunni til að sjá, hvort hann kæmi
auga á fullan kall eða eitthvað það
annað, sem gæfi honum tilefni til að
kalla á lögregluna.
Á annarri hæð heyrðust engar hrotur,
enda ekki við því að búast, því þar ríkti
þokkagyðjan Arndís hin afslappaða.
Hún trúði á afslöppun og stundaði hana
af öllum lífs og sálar kröftum. Ég skildi
bara aldrei eftir hvað hún var alltaf
að slappa af, því hún gerði aldrei skap-
aðan hlut. Gárungarnir sögðu, að eitt
sinn, er hún var nýbúin að meðtaka
rækilega og dýra hárliðun, hafi hún
slappað svo rösklega af, að hárið hafi
lagzt niður flatt og öll liðun úr því!
Arndís var gift Sigmundi nokkrum, og
var hann skrifstofumaður. Honum bann-
aði hún að hrjóta og hlýddi hann því.
Á þriðju hæðinni bjuggu fullorðin
hjón, ágæt að öllu leyti nema því, að
þau lásu Moggann minn alltaf á und-
an mér á morgnana, og gerði það mér
oft gramt í geði, sérstaklega á sunnu-
dagsmorgnum. Nú, ég slampaðist ein-
hvern veginn upp eina hæð af annarri;
komst upp tvær tröppur, en hrapaði
svo ekki niður nema um eina, svoleiðis
að raunverulega hafa tröppurnar ekki
verið 58 í þetta sinn, heldur 87.
Ég var ósköp feginn að komast inn
til mín og var fljótur að tína af mér
spjarirnar, þvo mér í framan og stinga
mér í bólið. Ég ætlaði að sofa alveg
fram á hádegi og fara ekki fram úr fyrr
en konan væri búin að steikja hrygg-
inn úr vesalings lambinu, sem fæddist
í fyrravor og allir kepptust um að lofa
fyrir fegurð og birta myndir af í blöð-
unum.
En lítið varð úr frameftirsvefninum
mínum, því ég vaknaði upp við það,
að barið var harkalega að dyrum um
áttaleytið. Konan fór fram, en ég reyndi
að losa skraufþurra tunguna frá efri
gómnum. Ég heyrði á mannamálinu, að
þarna var kominn Andrés fyrrverandi
og fleiri karlmenn, og töluðu þeir mik-
ið. Þegar konan mín kom aftur, sagði
hún, að ég yrði að fara strax niður
í kjallara, Því þar væri allt á floti í
geymslunum. Rör hafði sprungið um
nóttina í íbúð Andrésar og hann vakn-
að við vondan draum, og þá ekki beðið
boðanna með að kalla á vini sína, lög-
reglumennina.
Bölvandi og ragnandi klæddist ég og
fór niður í kjallarann. Þar var ófagurt
um að litast. Vatnið var um fet á dýpt
yfir öllu gólfinu og alls kyns skran í
geymslunum lá undir skemmdum. Þarna
var Andrés ásamt löggunum og ljómaði
hann allur yfir þessu fágæta tækifæri.
Hann spennti brjóstkassann út en þving-
aði ístrtuna inn, svo að buxurnar sýnd-
ust hólkvíðar, en tölurnar ætluðu að
bresta á skyrtunni vegna þessara óvæntu
tilfæringa á holdi mannsins. Vinir hans
úr lögreglunni voru aftur á móti fýldir
á svip og fannst lítið til um tilefni
kvaðningarinnar.
Arndís afslappaða fylgdi manni sín-
um niður til að kanna skemmdirnar í
sinni geymslu, en fór síðan upp aftur
og kvaddi hann með þeim orðum, að
hann færi varlega, þegar hann kæmi
upp aftur, svo hann vekti hana ekki.
Svo byrjuðum við að ausa og bera
vatn. Mér leið hreint ekki vel að standa
við vatnsaustur í þessu ástandi, en
reyndi þó að harka af mér. Eftir rúmra
tveggja stunda austur tókst okkur að
þurrka upp það síðasta af gólfinu, og
var klukkan þá farin að ganga ellefu.
Þá var ístran á Andrési löngu sigin
niður í buxnastrenginn aftur og hvíldi
þar eins og sofandi ungbarn í móður-
örmum.
Þá notaði ég tækifærið og rúttaði
dálítið til í geymslunni og henti út
ónýtum pappakössum og öðru drasli.
Þótti mér það nokkur sárabót, að nú
myndi konan hætta að sífra í mér að
laga til í geymslunni.
Svo drattaðist ég upp stigana, og
einmitt þegar ég gekk fram hjá þriðju
hæðinni, opnaðist rifa á hurðinni og
Mogganum mínum var skotið fram á
ganginn.
Dagur Anns.
16 FÁLKINN