Vikan - 28.08.1952, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 33, 1952
VORIÐ ER KOMIÐ
T^YRSTU daga vorsins, þegar jörðin er
að vakna og fara í grænu fötin og
hlýtt og ilmandi loftið leikur um vanga
okkar, fyllir lugun og virðist jafnvel ná
til hjartans, þá finnum við til óljósrar
löngunar til frelsis, til hamingju, löngun-
ar til að hlaupa, reika um og anda að
okkur vorinu. Veturinn hafði verið óvenju
harður og vortilfinningin í maí var lík-
ust eiturlyfi.
Morgun nokkurn, þegar ég vaknaði, sá ég úr
glugganum mínum himininn baðaðan í sólinni
yfir nágrannahúsunum. Kanarífuglarnir sungu
hátt í gluggasyllunum, og það gerðu þjónarnir
á hverri hæð líka; ánægjukliður barst neðan frá
götunni og ég fór út eins kátur og dagurinn,
til að halda — ég vissi ekki hvert. Allir á göt-
unni brostu. Maður gat næstum sagt að ástar-
gola svifi yfir borginni, og í augum morgun-
klæddra kvennanna á götunni var falin blíða;
þær gengu hægt og reisulega og fylltu hjarta
mitt óróa.
Án þess að vita hvernig eða hversvegna, var
ég staddur á Signubökkum. Gufubáturinn var
að leggja af stað til Surenes, og allt í einu var
ég gripinn ómótstæðilegri löngun til að ganga
í gegnum skóg. Þilfar „Flugunnar“ var þakið
farþegum, þvi sólskin að vorlagi dregur fólkið
út úr húsunum, hvort sem því er það ljúft eða
leitt, allir voru á þönum, komu og fóru og mös-
uðu við ferðafélaga sína.
Nálægt mér var litil stúlka, án efa verka-
stúlka, sem hafði yfir sönnu aðdráttarafli París-
arstúlkunnar að ráða: lítið höfuð með dálítið
krulluðu hári, sem líktist ljósglampa þar sem
það flögraði í golunni, lagðist niður með eyr-
unum, náði niður á hnakkann og varð að svo
fíngerðum og Ijósum dún að varla var hægt að
koma auga á það og mann langaði til að láta
kossunum rigna yfir það.
Ég þrástarðí á hana svo hún leit i áttina til
mín og síðan niður og í lítilli hrukku við munn-
vikið, sem var að því komið að mynda bros,
gyllti sólin ljósan silkikenndan dún.
Lygn áin breikkaði; loftið var hlýtt og alveg
kyrrt, en niður lífsins virtist fylla það.
Nágrannakona mín leit aftur upp og x þetta
sinn brosti hún, því ég starði enn á hana. Hún
var töfrandi og í augnaráði hennar sá ég þús-
und leyndarmál, sem ég hafði hingað til verið
alls ófróður um, ég skynjaði óþekkta dýpt, alla
töfra viðkvæmninnar, öll ljóðin, sem okkur
dreymir, alla þá hamingju, sem við erum stöð-
ugt að leita að. ílg fékk brjálæðiskennda löng-
un til að taka hana í fangið og bera hana burt,
til að hvisla hljómfögrum ástarorðum í eyra
hennar.
Er G ætlaði að fara að ávarpa hana, þegar
einhver snerti öxl mína, og þegar ég sneri
mér undrandi við, sá ég ósköp hversdagslegan
mann, sem hvorki var ungur né gamall og horfði
dapurlega á mig.
„Mig langar til að tala við þig,“ sagði hann.
„. . . Stjórnin ætti að setja stórar
auglýsingar á veggina með þessari
áletrun:
VORIÐ ER AB KOMA! BORGARAR,
VARBÐ YKKUR Á ÁSTINNI.“
Hann sá vafalaust að ég gretti mig, því hann
bætti við:
„Það er mjög mikilvægt málefni."
Ég stóð upp og elti hann yfir í hinn enda
bátsins og þar sagði hann:
„Herra minn, þegar veturinn kemur með
kulda og snjó, segir læknirinn alltaf: „Láttu
þér ekki verða kalt á fótunum, gættu þín fyrir
dragsúg, kvefi, lungnabólgu, gigt og brjóst-
himnubólgu. Þá fara menn varlega, fara í ullar-
föt, þykkar kápur og góða skó, og samt kemur
það ekki í veg fyrir, að maður verði að eyða
tveimur mánuðum í rúminu. En þegar vorið
kemur með laufguðum trjám, með hlýjum and-
vara og ilminum af kornökrunum, öllu þess, sem
gerir mann dálítið órólegan og viðkvæman að
ástæðulausu, þá segir enginn:
Herra minn, varaðu þig ð
ástinni! Hún liggur alls stað-
ar í launsátri; hún bíður eftir
þér á hverju götuhomi; allar
snörur hennar eru lagðar, öll
vopnin til reiðu og allt tálið
tilbúið! Gættu þín fyrir ást-
inni! Hún er hættulegri en
koníak, lungnabólga eða brjóst-
himnubólga! Hún fyrirgefur
aldrei og lætur okkur fremja
óbætanleg heimskupör.
Já, herra minn, franska
stjórnin ætti að setja stórar
auglýsingar á veggina með
þessari áletrun: „Vorið er að
koma! Borgarar, varið ykkur
á ástinni!" alveg eins og þeir
setja upp: „nýmálað".
En þar sem franska stjórnin
gerir það ekki, verð ég að
koma i hennar stað og segja
við þig: Gættu þín fyrir ást-
inni, því hún er að gripa þig
og það er skylda min að að-
vara þig.
Bg var mjög undrandi og
reigði mig um leið og ég sagði:
„Satt að segja fninst mér
þú vera að skipta þér af máli,
sem þér kemur ekkert við."
Hann hr^yfði sig snöggt og
svaraði:
„Ó herra minn! herra minn!
Eftir GUY de MAUPASSANT
Ef ég sé mann vera að drukkna, á ég þá að „
láta hann dnikkna? Hlustaðu á sögu mína og
þá skilurðu hvers vegna ég vogaði mér að tala
þannig til þín.“
AÐ gerðist um þetta leyti í fyrra. En fyrst
verð ég að segja þér, að ég er skrifstofu-
maður hjá fiotamálaráðuneytinu, þar sem yfir-
menn okkar, fulltrúarnir, taka gullborðana sina
alvarlega og fara með okkur eins og háseta á
skipi. Jæja, úr skrifstofuglugganum mínum gat
ég séð ðrlítinn blett af bláum himni og flögrandi
svölunar, svo að mig langaði til að dansa innan
um skjalamöppurnar.
Löngun mín í frelsi varð svo áköf, að ég fór
inn til yfirmanns mins, þrátt fyrir andúð mína
á þessum skapvonda manni. Þegar ég sagði
honum, að mér liði ekki vel, leit hann á mig og
sagði: „Ég trúi því ekki, en snautaðu í burtn.
Heldurðu að nokkur liðsforingi geti unnið með
svona skrifstofumenn ?“ Ég lagði strax af stað
niður að Signu. Dagurinn var alveg eins og i
dag og ég tók „Fluguna" til Saint-Cloud. Æ,
hvað það hefði verið gott, ef húsbóndi minn hefði
neitað mér um fríið þann dag!
Mér fannst ég stækka allur í sólinni. Mér þótti
vænt um allt — gufubátinn, ána, trén, húsin og
samferðafólk mitt. Mig langaði til að kyssa eitt-
hvað, alveg sama hvað; ástin var að leggja
snöru sína fyrir mig. Við Trocadero kom stúlka
með lítinn pakka í hendinni um borð og settist
á móti mér. Hún var fremur lagleg, en það er
undarlegt, herra minn, hve miklu fallegri okkur
virðast konurnar á hlýjum vordegi. Þá svifa
töfrar þeirra á mann og það er eitthvað heillandi
við þær. Það er alveg eins og að drekka vin á
eftir osti.
Ég leit á hana og hún leit líka á mig, en að-
eins öðru hverju, eins og stúlkan þama gerði
áðan; og að lokum, af því við höfðum horft svo
mikið hvort á annað, fannst okkur við þekkj-
ast nógu vel til að tala saman, svo að ég ávarp-
aði hana og hún svaraði mér. Hún var falleg og
elskuleg og hún heillaði mig, herra minn!
Hún fór I land við Saint-Cloud og ég elti hana.
Hún afhenti pakkann, en þegar hún kom aftur,
var báturinn nýfarinn. Ég gekk við hlið hennar
og hitinn kom okkur báðum til að andvarpa. „Nú
væri gott að vera úti í skógi," sagði ég. ,,Já,“
svaraði hún. „Eigum við að ganga þangað okk-
ur til skemmtunar ungfrú?"
Hún leit snöggvast á mig, eins og til að at-
huga nákvæmlega, hvemig ég væri, og svo féllst
hún á uppástungu mína eftir nokkurt hik. Brátt
gengum við hlið við hlið úfei í skógi. Sólin skein
á þykkt, Ijósgrænt grasið, í loftinu var krökt
af skordýmm, sem líka voru í ástarmakki, og
fuglarnir sungu allstaðar. Samferðakona mín fór
að stökkva og hlaupa, ölvuð af sveitaloftinu og
ég fór að dæmi hennar og stökk líka og hljóp.
En hvað við getum stundum verið heimsk, herra
minn!
Því næst söng hún ófeimin ,ótal lög, óperu-
aríur, lagið um Musette! Lagið um Musette! En
hvað mér fannst það skáldlegt þá! Ég næstum
tárfelldi yfir því. Æ, þessir heimskulegu söngvar
gera okkur brjálaða; farðu að mínum ráðum og
gifztu aldrei konu, sem syngur uppi í sveit, eink-
um ef hún syngur lagið um Musette!
Brátt varð hún þreytt og settist niður í grös-
uga brekku, og ég settist við fætur hennar og
tók um hendur hennar, litlu hendurnar, sem
voru svo blóðrisa af nálinni, að ég komst vife.
Ég sagði við sjálfan mig: „Þetta eru heilög merki
vinnunnar". Ó, herra minn, vefetu hvað þessi
heilögu merki vinnunnar tákna? Þau tákna all-
ar kjaftasögur vinnustofunnar, hvisluð hneyksli,
og sál flekkaða af óþverranum, sem þar er sagð-
ur; þau tákna tapað hreinlífi, heimskulegt þvað-
ur, alla eymd daglega lífsins, alla þröngsýni
Framhald á bls. 14.