Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 15

Flugvélarán eru mjög í
tízku um þessar mundir og
eru stunduð í ýmsum til-
gangi. Meðal annarra eru
þar að verki pólitiskir
flóttamann, sem telja sér
ekki vært í ættlöndum sín-
um. Þess liáttar ræningjar
hafa rænt nokkrum austur-
evrópskum flugvélum og
komizt þannig lil Vestur-
Evrópu. Hér segir frá einu
slíku flugvélarráni.
Maria Prohaskova, átján ára
gömul starfsstúlka í glerverk-
smiðju, var í sinni fyrstu flug-
ferð og taugaspenntari en nokkru
sinni fyrr á ævinni. Ekki var það
þó af því að hún flaug nú í
fyrsta sinn. Þessi snotri kven-
maður leit ekki út um gluggann,
heldur starði sem dáleidd á vís-
ana á armbandsúri sínu. Hún
skalf öll og titraði.
Maria vissi að öll framtíð
hennar var undir því komin,
hvernig til tækist næsta klukku-
tímann. Hjá henni sat eiginmað-
ur hennar Josef, tuttugu og
þriggja ára gamall; þau höfðu
verið gift í rúman hálfan mán-
uð aðeins. Hann lagði handlegg-
inn róandi um herðar henni, en
andlit hans sjálfs var gagntekið
kvíða og spennu. Undir jakka-
boðungnum hélt hann krampa-
kenndu taki um skefti hlaup-
víðrar skammbyssu.
Flugvélin sem þau sátu í var
tékknesk eins og þau sjálf, en að
vísu keypt í Sovét, af gerðinni
Iljúsjín 14. Hún hafði lagt af
stað frá Karlovy Vary klukkan
tuttugu og sex mínútur gengin í
ellefu áleiðis til Prag, með tutt-
ugu og fimm farþega og þrjá
flugiiða innan borðs.
Nú var úrið hennar Mariu
orðið næstum hálfellefu. Flug-
Vestur-þýzka lögreclan var tilbúin
þegar vélin Icnti en handtók aðeins
það af flóttafólkinu scm vopnað var.
vélin var komin í tvö þúsund
metra hæð og tók nú stefnu í
suður. Stundin var komin.
Maria dró súkkulaðipakka upp
úr handtösku sinni og reif papp-
írinn utan af titrandi fingrum.
Þetta var merkið, sem ákveðið
hafði verið að hún gæfi félögum
sínum, þegar tími væri til kom-
inn að hefjast handa.
„Enga þvermóðsku,
annars verður skotið!“
Fyrir framan og aftan Josef
og Mariu sátu þrjú önnur pör,
sem hugsuðu það nákvæmlega
sama og þau: Vonandi komumst
við heil á húfi vestur fyrir....
Stanislava, vinkona Mariu, sat
með dóttur sína átján mánaða,
Stanizku, í fanginu. Hún þrýsti
barninu að sér, dauðhrædd.
Josef dró upp skammbyssu og
spratt á fætur. Samtímis stóðu
einnig upp vinir hans Jiri, tutt-
ugu og eins árs, Rudolf, tuttugu
og fimm ára og Jaroslav, tuttugu
og tveggja, allir líka vopnaðir
skammbyssum. Þeir stefndu á
Moracek flugstjóri tók þessu öllu
saman með ró. „Okkur var rænt, en
annars er allt í lagi,“ símaði hann til
Prag.
flugmannsklefann. Hurðin var
læst, en Jiri braut hana upp með
skrúflykli. Á meðan beindu Jos-
ef og ein stúlknanna, Vera að
nafni og nítján ára, skammbyss-
um sínum að farþegunum. En
farþegarnir sýndu engin andófs-
merki. Þeir vissu ekki hvaðan á
þá stóð veðrið, og sama var að
segja um flugstjórann, Bretislav
Moracek, og aðra áhafnarmeð-
limi þegar ræningjarnir gengu
inn í klefann með skammbyssur
á lofti. Ungu mennirnir sýndust
hinir rólegustu, en það var langt
frá því að þeir væru það í raun
og veru.
Jiri: „Góðan daginn, herrar
mínir.“
Moracek: „Daginn, en hvað
eiga þessar skammbyssur að
þýða?“
Rudolf: „Við viljum komast til
Vestur-Þýzkalands. Gerið svo vel
að breyta um stefnu!“
Moracek: „Á þetta að vera
sniðugt? Blessaðir, farið þið aft-
ur í sætin og verið rólegir.“
Moracek sýndi engan lit á því
að breyta stefnu flugvélarinnar
í vestur. Þá setti Rudolf skamm-
byssuhlaupið að gagnauga hans
og breytti stefnunni sjálfur.
Hann var i tékkneska flughern-
um og kunni því eitthvað á flug-
vélar.
Jiri: ,,Ég vona að þið sýnið
enga þvermóðsku. Ef þið gerið
ekki eins og ykkur er sagt, verð-
um við að skjóta!“
Reynt að leika á ræningjana
Skammbyssurnar höfðu nú
sannfært flugstjórann, en engu
að síður reyndi hann að beita
bragði: „Við erum heldur fátæk-
ir af bensíni, megum við ekki
alveg eins fara til Austurríkis?“
En ungu mennirnir þrír létu
ekki hafa sig að fífli. „Nei, Vest-
ur-Þýzkaland skal það vera.“
Þeir Jiri, Rudolf og Jaroslav
gerðu ráð fyrir að Austurríkis-
menn, sem leggja mikið upp úr
því að vera hlutlausir, myndu
framselja þá og stúlkur þeirra
tékkóslóvakískum yfirvöldum, ef
lent yrði við Vín eða Graz. Og í
Tékkóslóvakíu var refsingin við
flugvélaráni fimmtán ára fang-
Framhald á bls. 42.
Rudolf, kona hans og dóttir eftir vel-
heppnaðan flótta.
Vistin í vestræna frelsinu hófst með yfirheyrslum fyrir rétti. Hér eru Maria, Stanislava og Rudolf á
leið í réttarsalinn. Rudolf situr undir dóttur sinni Stanizku.
Flugvélin, sem rænt var, á flugvellinum við Nurnberg.
Stanislava, Maria og
Eva fengu að fara
frjálsar ferða sinna þótt
þær hefðu átt fulla
hlutdeild í flugvélar-
ráninu, og hér eru þær
að spóka sig á götunum
í Nurnberg og skoða í
búðargluggana, sem
sjálfsagt eru eitthvað
kræsilegri þeim sem
þær þekkja að heiman.