Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 28

i&jí/rirtyfe

mmm
m&,
EfaBBíVÍStíMHSÍi
„Já, þær voru varla komnar í heiminn þegar
Valgeir var mættur uppi á Fæðingardeild til þess
að skoða þær. Ég skil ekki hvernig hann fór að
því að fá inngöngu - því þarna má helst enginn
koma inn og alls ekki nema í hvítum slopp - en
allt í einu stóð Valli úti á miðju gólfi í leðurgallan-
um og góndi á þær - með þennan fræga álkusvip
sinn...“
Þegar ég kom til að taka viðtal voru stúlkurnar
að sjálfsögðu löngu komnar heim til sín og sváfu
vært í tveimur vöggum hlið við hlið inni í svefnher-
bergi. „Heima“ er á Vesturgötunni, niðri við sjó,
og það var heldur hráslagalegt um að litast þetta
síðdegi seint í janúar. Diddú var að velta því fyrir
sér hvort hún ætti að setja stelpurnar út í vagn -
„það verður víst að venja þær við þetta loftslag
hérna" - en mér sýndist henni í raun og veru
ekkert lítast á það. Enda fór svo dæmalaust vel
um þær í vöggunum sínum.
Ég spurði hvernig henni hefði orðið við þegar
hún komst að því að hún gekk með tvíbura.
„Ég hló. Það er alveg satt: ég hló. Þær voru
þarna tvær syndandi í sónarnum og ég skellti upp
úr. Aftur á móti svitnaði maðurinn minn, Þorkell,
á efri vörinni! Satt að segja kom þetta mér ekki
sérlega mikið á óvart. Mig grunaði eiginlega strax
að þetta væru tvíburar þó ég fengi ekki staðfest-
ingu á því fyrr en ég var komin hátt í fjóra mánuði
á leið. Þetta er líka ættgengt; afi minn er til dæmis
tvíburi."
- Ertu að segja mér að þér hafi ekki brugðið
nokkurn skapaðan hlut?
„Nei, mér fannst þetta í raun og veru ágætt: að
slá tvær flugur í einu höggi. Þetta er auðvitað
erfitt svona fyrsta kastið en ég þykist vita að
róðurinn verði að sama skapi auðveldari þegar
fram líða stundir; þá hafa þær athygli og stuðning
hvor af annarri og maður þarf væntanlega ekki
að vera yfir þeim hveija mínútu. Þetta er líka
gott að því leyti að nú finnst manni maður ekki
þurfa að fara af stað strax aftur til þess að búa til
systkini. Eiginlega held ég að þetta sé ráðstöfun
náttúrunnar. Nú þegar barnsfæðingum fækkar þá
fæðast bara fleiri börn í einu!“
- Heldurðu að stúlkurnar komi ekki til með að
hindra þig á söngferlinum?
„Nei, af hverju ættu þær að gera það?“ ansar
Diddú og virðist í raun og sannleika hissa. „Þær
hafa ekki gert það hingað til; ég var hoppandi og
syngjandi alveg fram á síðasta dag. Þetta var
náttúrlega draumameðganga, svona eins og maður
les um í sögum. Ég þurfti að vísu að fresta Italíu-
för en er alls ekki búin að leggja hana á hilluna;
það verður bara að ráðast bæði af þeim stelpunum
og peningamálum hvenær við komumst út. Nú sit
ég og les vinningaskrár í happdrættum því mér
finnst að það sama hljóti að gilda um mig og tví-
buraforeldrana í leikritinu Bleikum slaufum sem
fengu stóra vinninginn í happdrættinu! En þær
eru auðvitað ágætur vinningur..."
- Hvað ætlarðu að gera til Ítalíu?
„Ja, það bíður eftir mér fólk í Mílanó. Ég ætla
út með a!la familíuna í sérnám í óperusöng og
ætla að taka með mér nokkur óperuhefti með
rullum sem ég held að hæfi mér.“
- Hvaðarullureruþaðhelst?
„Það er helst í ítölsku óperunni: Donizetti,
Bellini og þar fram eftir götunum. Og svo Mozart:
þjónustukonurnar hans!“
- Þú virtist lengi vel ekki líkleg til þess að fara
út í raunverulegan óperusöng.
„Nei, það hafði varla hvarflað að mér í alvöru
28 Vikan8. tbl.