Vikan - 20.02.1986, Blaðsíða 43

I
- segir Amy Engilberts
sem numið
hefur forn fræði
,,Ótal menningarskeið hafa
mótað stjörnuspekina, þessa
ævafornu speki, og margt í
sambandi við hana er mjög
áhugavert.“
Eftir Franziscu Gunnarsdóttur
Myndir: Ragnar Th.
i
fylgd móður sinnar gekk ung kona eftir
götu í Parísarborg og horfði forvitnum
Iaugum á allt sem fyrir augu bar. Þetta
var að sumarlagi, á ofanverðum sjötta
áratugnum og hún var i París í fyrsta
skipti. Og þama gengu þær, mæðgurnar,
spjallandi um hitt og þetta.
Sígaunakona steig skyndilega fram
úr skúmaskoti og bauðst til þess að spá
í lófa ungu konunnar. Spurulum augum leit
hún á móður sína, ágæta í frönsku, sem kinkaði
kolli, sagði dóttur sinni erindið og bauðst til
þess að þýða fyrir báðar tvær.
Sígaunakonan gaut kvikum, dökkum augum
til beggja handa, greip lófa ungu konunnar og
hóf lestur sinn, talaði leifturhratt. í lófanum
kvaðst hún sjá hana vera barn foreldra af sitt
hvoru þjóðerni; þau byggju á eyju; hún væri
viðkvæm í lungum og ætti sér tvíburasystur; á
39 til 45 ára aldri myndu örlög hennar taka
stakkaskiptum; mikið missti hún á þeim árum,
meðal annars mann sinn skyndilega ... og svo
framvegis.
Áfram héldu þær för sinni, mæðgurnar, eftir
götunni; götunni sem nú var önnur en áður ...
en hvemig? Eitthvað í fari konunnar framandi
hafði komið við kviku í sálu ungu konunnar
okkar, sem reyndar hét - og heitir enn - Amy
Engilberts. Amy gekk hugsi og spurði sjálfa
sig; af hverju og hvernig veit hún þetta, þessi
framandi kona?
Hún Amy okkar áttaði sig bara dálítið of
seint, og hver getur láð henni það? Sígaunakon-
an reyndist ófinnanleg þrátt fyrir mikla eftir-
grennslan og leit í því hverfi þar sem sú undar-
lega kona hafði skotið upp kollinum - kannski
eins og skrattinn úr sauðarleggnum.
Amy Engilberts, dóttir þeirra hjóna Tove og
Jóns Engilberts, hins mikla listmálara, minnist
þeirrar konu í dag sem manneskju er olli þátta-
skilum, vakti forvitni, snerti dormandi strengi;
minnist konu af fomum kynþætti; konu sem
birtist og hvarf án fyrirboða og án skýringa;
horfinnar konu.
„Ég fór svo heim en tilviljun réð því að ég
ákvað að fara aftur til Parísar til þess að læra
frönsku og kynna mér franskar bókmenntir,
ásamt franskri menningu," sagði Amy.
„Þegar ég hóf nám í Frakklandi var það
algjörlega gert á grundvelli áhuga á franskri
tungu og menningu.
Dulspekin og þættir hennar komu því máli
ekkert við. Áhugi minn mótaðist einungis af
þeim menningarviðhorfum sem ég hafði alist
upp við í foreldrahúsum. - Raunar var pabbi
alltaf mjög gefinn fyrir allt dulrænt, mýstík.
Það hugarfar er að finna í öllum verkum hans.
Þaðan, meðal annars, kemur dýptin, lífsgleðin,
lotningin gagnvart lífinu í heild. Sömuleiðis
voru flestir vinir hans dulrænt sinnaðir.
Vikan 8. tbl. 43