Menntamál - 01.05.1952, Blaðsíða 18

56
MENNTAMÁL
allra uppeldisstofnana (barnaheimila, barnaspítala eða
hvaða nafni sem þær nefnast). Á öllum slíkum stofnunum
þarf hvert harn að hafa sömu fóstruna, sem gengur því í
móður stað, jafnvel þótt það sé þar aðeins um stundar-
sakir. Flutning barna milli barnaheimila eða annarra
heimila, eins og nú tíðkast of víða algerlega að óþörfu, ber
að forðast. Ef ekki er hægt að koma munaðarlausu barni
í fóstur skömmu eftir fæðingu, svo að hafa verður það í
vöggustofu, ætti að kappkosta að koma því þaðan til fram-
tíðaruppfósturs, svo að úr því geti það alizt upp á sama
heimilinu.
Að því er tekur til uppeldisheimila, er langbezt, að þau
séu lítil og sem líkust venjulegu heimili, þar sem börn á
ýmsum aldri (af báðum kynjum) alast upp. Skal bent á
það, að hér er heppilegasti hátturinn sá að gera barngóð-
um hjónum eða konu kleift að taka nokkur börn í fóstur.
Virðist þetta vera langbezta leiðin, þegar heilbrigð börn
eiga í hlut.
Þetta þýðir þó ekki, að barnaheimili eigi að leggja al-
veg niður. Sum líkamlega og andlega vanheil börn eru
bezt komin á stofnunum, svo sem fávitar. Börn verður
stundum að vista í sjúkrahúsi eða heilsuhæli sakir veik-
inda. Suma afbrotaunglinga og geðveil börn getur reynzt
örðugt eða ómögulegt að vista á einkaheimilum.
Þá hefur komið fram, þegar vista verður barn (eða
ungling) utan heimilis, að afaráríðandi er, að það hafi
sem allra nánast samband við foreldra sína eða ættmenni
og þau heimsæki það eins oft og við verður komið, jafnvel
þótt um mjög gallaða foreldra sé að ræða. Flest bendir til
þess, að það sé alröng og hættuleg stefna, sem víðast er
tíðkuð, að banna annað hvort foreldrum alveg að heim-
sækja börnin eða þá að leyfa heimsóknir mjög sjaldan og
stutt í einu. Engin veit, hvílíkt tjón og þjáningar slíkir
hættir hafa bakað börnum
Þótt svo mikil áherzla sé lögð á meðferð barnsins í